Gigantyczny statek zatrzymał się niedaleko planety Terra.
W jej stronę, zostało wystrzelonych kilka kapsuł, które zostały zaprogramowane by wylądować na kontynencie, na którym zginął Majin i Saiya'jin.
- Do dzieła. Nie spieprzyć tego. - powiedział ktoś, nadając sygnał do wszystkich kapsuł, lecących już w stronę planety.

Viego opuszczał atmosferę Terry z dużą prędkością, kierując się w stronę gwiazdy Sol. Przewidywany czas dotarcia: za 8 minut i 20 sekund.

Wchodzi w atmosferę planety po wyskoczeniu z Latającego Miasta.

Viego i Souji wchodzą w atmosferę. Viego trzyma się blisko nieprzytomnego, żeby ten nie odleciał gdzieś w bok i nie przyrżnął o jakiegoś sztucznego satelitę.

//Niech będzie że tu//
Viego, Kaylin, Alister, Sameyaro i Rayem lecą Arbavayem Xi nad Alesvo.

//Znajdują coś?//

Przez najbliższe kilka godzin lataliście nad kontynentem Alesvo. Wszechmogącego było znaleźć niezwykle trudno. Wszyscy spodziewali się bowiem tego, że jeżeli nie ma go w Anteques to musi mieć podobny pałac do tego jaki posiadał w większości przestrzeni. Po upływie kilku godzin mieliście zamiar zawracać, jednak Rayem dostrzegł kątem oka jakiś cienki słup - zgłosił to Viegowi, który pilotował. Polecieliście we wskazanym kierunku. Rzeczywiście, słup był. Prowadził wysoko w górę, a to wg. podróżników między-wymiarowych mogło znaczyć tylko jedno - „Lecimy w górę. On tam jest”.

Polecieliście w górę, zaś po kilku minutach dotarliście do Boskiego Pałacu.

Raymond opuściwszy Boski Pałac, zaczął latać nad kontynentem Alesvo. Starał się wyczuć energię, należącą do Harrego - jego dawnego i właściwie ostatniego towarzysza w tym regionie, który przeżył pierwsze spotkanie z Lordem Piekieł. W pewnej chwili, Uruka się zatrzymał.
- A co jeśli, bym przeszedł na poziom Super Saiya'jina 3? Hehe... Ciekawe jak dużo wojowników by się tu zleciało.
Ray zaczął zwiększać swój aktualny poziom mocy, próbując przejść na formę SSJ3. Nie udawało mu się to.
- Co jest grane? No to może po kolei...
Nastolatek próbował przejść na poziom SSJ, a potem kolejno na wyższe stadia, aż do formy Mega Wojownika. Nic.
- No nie! Co jest?!
(Ertrot, co jest grane? Nie mogę się przemienić, masz na to jakieś teorie? Hej! Jesteś tam? Haaalooo~!)
Chłopak zacisnął zęby i pięści.
- Szlag! Utraciłem kontakt z wewnętrznym światem. Jeśli pojawią się nowi przeciwnicy, co już mnie chyba nigdy nie zdziwi, to mogą wyniknąć z tego pewne komplikacje.
Rayem przez moment zastanawiał się, co jeśli jego obawy stałyby się prawdą, a sam bez możliwości przemiany okazałby się kulą u nogi dla pozostałych. Ostatecznie jednak uznał, że zamartwianie się na zapas nie ma sensu i powrócił do poszukiwań dawnego sojusznika.

Po dosyć długim locie nad kontynentem, młodzieniec nie mógł wyczuć energii dawnego towarzysza. Zaczął się zarówno niepokoić, jak i zastanawiać, czy brak kontaktu z wewnętrznym światem, nie ma także wpływu na jego zdolności. Nagle w zasięgu wzroku nastolatka pojawiło się niewielkie miasto.
(Poznaję to miejsce! W tutejszym lokalu pracuje Harry!)
Po tym jak Ray znalazł się w mieście udał się do pewnego baru. Spokojnie wszedł do środka i podszedł do lady. Po drugiej stronie stał jakiś młodo wyglądający blondyn w czerwonym bezrękawniku.
- Co podać?
- Pracuje tutaj koleś, którego nazywają Harry?
- Nie, nawet nie znam nikogo takiego. Poczekaj no! Jestem na tej posadzie od niedawna. Spytam szefa, może on będzie wiedział, kogo szukasz. Szefie, mógłbym cię prosić na momencik?
Do sali wszedł starszy, wyraźnie opalony i nieco roztyły mężczyzna z wybitym przednim zębem.
- Co tym razem, Luther?
- Szefie, znasz może jakiegoś Harrego?
- A kto pyta?
- Ja się pytam.
Szef baru spojrzał na nastolatka, który bez żadnego zawahania wtrącił się w rozmowę. Przez chwilkę wpatrywał mu się, jakby mając go zaraz zgonić za dorzucenie swoich 5 groszy, lecz w końcu to z jego powodu został wywołany z biura.
- Znałem pewnego Harrego. Pracował tutaj. Dobry chłopak, silny, pracowity... Lubił się bawić tym swoim dyskiem, którego używał jak broni. Dziwna zabawka, ale niebezpieczna.
- Tak, to on. Co się z nim teraz dzieje?
- Nie żyje. Rok temu z nieba spadł jakiś kosmiczny śmieć, który wbił się w jakieś ruiny. Harry lubił takie zabawy, jak udawanie Indiana Jonesa w wolnym czasie. Poszedł zbadać, co się stało... i nie wrócił.
Ray spuścił wzrok. Szef lokalu jedynie kiwnął głową, na znak, że jest mu przykro i wrócił do biura. Barman natomiast zajął się obsługą kolejnego klienta.
(Niech to... Teraz nie ma już nikogo z naszej starej paczki...)
- Chcesz szklankę szkockiej? Na koszt firmy.
- Szkockiej? Jestem nieletni.
Barman spojrzał na niego wzrokiem w stylu: "No, co ty mi ku**a nie powiesz?".
- A co mi tam... daj od razu flaszkę jakiejś wódki.
- Masz tutaj szklankę, plus do tego sok cytrusowy i lepiej wyjdź nim zachce ci się więcej. Alkohol nie jest dobry na smutek. Uwierz mi, jestem barmanem, choć na tym zarabiam, wiem, co mówię. - powiedział, kładąc przed chłopakiem szklankę z napojem, o którym wspomniał.
Tym razem to nastolatek spojrzał na barmana tak, jak ten przedtem na niego. Kiedy szklanka była już pusta, Raymond wyszedł z baru i wzbijając się w powietrze poleciał w kierunku kontynentu Palan.