Średnich rozmiarów dom należący do Kagisano Rumi. Jest to jeden z najlepiej wyglądających domów w całej dzielnicy i zapewne wywoływał zazdrość u wielu osób, które go widziały.  Od razu widać, że właściciel musiał wydać na niego sporo pieniędzy. Dom posiadał jedno piętro, dach pokryty czerwoną dachówką i ściany pomalowane na kremowo. Otaczał go dużych rozmiarów ogród.

__________________________________________


Isaac dotarł do celu. Miał kilka problemów ze znalezieniem domu, gdyż średnio znał tę część miasta. Zatrzymał się przed bramką prowadzącą do ogródka. Spędził krótką chwilkę na przyglądając się budynkowi jakby chciał sprawdzić czy na pewno trafił pod właściwy adres. Spojrzał na domofon znajdujący się obok bramki. O dziwo nie widniała na nim karteczka z nazwiskiem dlatego nie mógł się upewnić. Przeskoczył przez furtkę i znalazł się w ogrodzie. Nie miał zamiaru bawić się domofonem. Do drzwi prowadziła krótka ścieżynka, którą Isaac pokonał szybkim krokiem. //Za tę walkę powinny być bonusowe jednostki... dem suchary//
Zapukał do drzwi. Spokojnie czekał aż ktoś mu otworzy. Jeżeli będzie to mężczyzna, Isaac przez chwilę patrzy się na niego, po czym mówi:
-Kagisano Rumi? Przybywam w sprawie zadania, które umieściłeś w internecie.
Jeżeli jednak otworzy mu kobieta, Isaac pyta czy trafił pod właściwy adres.

Kiedy Isaac postanowił ułatwić sobie zadanie i zwyczajnie przeskoczył przez furtkę, w ogrodzie czekały na niego dwa, szczerzące się dobermany. Niestety, tym razem miały pecha, gdyż „gość” był bardziej uzdolniony niż przeciętny złodziejaszek – uwalniając trochę większe zasoby energii, doprowadził po prostu do tego, że zwierzaki uciekły. Po krótkiej chwili zapukał do drzwi, czekając na to, aż ktoś mu otworzy…

Na twarzy młodego właściciela pojawiło się zdziwienie.
- Zaraz… Jak Pan tutaj?... A gdzie Zora i Kora?
Gdy wojownik opowiedział mu pokrótce, jak wygląda sprawa z jego psami, a także, po co tutaj przybył, blondyn cicho westchnął.
- Aha. No, ale od razu nokautować moje psy, zamiast po ludzku użyc domofonu?... W każdym razie, proszę. Wejdź. Wszystko wyjaśnię Ci w środku.

Po upływie kilku minut, obydwaj mężczyźni spokojnie siedzieli przy stoliku, popijając zieloną herbatkę.
- Widzisz… Niedawno się oświadczyłem. Chcieliśmy z Sarumi się pobrać. Właściwie wszystko było już zapięte niemalże na ostatni guzik. Nie wiem co się stało, ale zniknęła pięć dni temu. Nie zostawiła po sobie żadnego śladu. Nieważne, jaki będzie efekt Twoich poszukiwań. Chcę jedynie wiedzieć, czy jest bezpieczna.
W pewnym momencie, Kagisano wstał i podszedł do okna, spoglądając w niebo.
- Gdybyś jednak chciał dostarczyć mi informacje, które mną wstrząsną, to po prostu nie wracaj. Dla mnie będzie to znakiem, że stało się to, czego najbardziej się obawiałem. Choć… wciąż staram się myśleć pozytywnie…

Isaac spokojnie popijał herbatkę słuchając co ma do powiedzenia. Sprawa wydawała się dość ciekawa. W końcu żadna kobieta nie zostawia swojego przyszłego małżonka na tydzień przed ślubem. O ile oczywiście go kocha i chce go poślubić. Nivarit spojrzał w okno i zobaczył, że dwa psy Zora i Kora gapią się na niego z podwórka. Nie wyglądały już na wystraszone, raczej na zaciekawione nowym przybyszem. W tym czasie Kagisano skończył opowiadać. Dla Nivarita było to zbyt mało. Potrzebował więcej informacji by cokolwiek znaleźć. Miał już pewną wersję planu jak ją odnaleźć ale nie wiedział jakie są szanse, że się powiedzie, dlatego postanowił pierw zrobić krótki wywiad.
-Zadam kilka pytań, które pomogą mi lepiej zorientować się w sytuacji.
Wziął kilka małych łyków herbaty, po czym odstawił kubek na stolik. Wyciągnął telefon.
-Sarumi, Sarumi... jak? Wiesz, jeszcze nie wzięliście ślubu więc miała na nazwisko inne niż ty. No chyba, że bardzo ciekawie się dobraliście... albo była twoją siostrą.
Ciągle beznamiętnie wpatrywał się w Kagisano.
-Mieszkaliście razem, jeżeli tak to mogę zobaczyć jej pokój? Często się kłóciliście? Gdzie i w jakich okolicznościach ostatnim razem ją widziałeś? Czy przed zniknięciem jakoś dziwnie się zachowywała? Mówiła coś o problemach w pracy lub ogólnie? Może kogoś się bała? Wspominała, że ktoś ją śledzi albo nachodzi? Nie pisała przypadkiem pamiętnika? Nie kupowaliście u mnie obrączek?
Każdą odpowiedź na pytanie Isaac dokładnie notował w swoim telefonie. Nie chciał później zapomnieć czegoś ważnego.
-Każda informacja może mi się przydać. Także jeśli pamiętasz lub wiesz coś o co nie zapytałem, a jest istotne - powiedz.

Kiedy Isaac zaczął zadawać nieco więcej pytań, Kagisano nieznacznie się uśmiechnął i usiadł ponownie przy stoliku, popijając co chwila zielonej herbatki. Widział, że osoba na którą trafił, traktuje to zadanie naprawdę poważnie.
- Dobrze… Słucham.
Po pierwszym pytaniu, blondyn lekko się skrzywił. Komentarze pod koniec jego wypowiedzi były całkowicie zbędne. Po wyrazie twarzy mężczyzny, Nivarit mógł wywnioskować, że trochę przesadził ze swoimi jakże mądrymi domysłami.
- Sarumi Ikku… Tak, mieszkaliśmy razem. Nie mieliśmy oddzielnych pokoi. Kochaliśmy się, więc byłoby to trochę dziwne, nie sądzisz? Jeżeli chcesz, zaprowadzę Cię do sypialni. Może znajdziesz coś ciekawego, aczkolwiek sam już przeszukiwałem to pomieszczenie i na nic nie trafiłem…
Kagisano wstał. Isaac zrobił to samo. Obydwaj udali się w kierunku pokoju, który chciał zobaczyć „detektyw Nivarit”. Bogaty mężczyzna odpowiedział na kilka pytań podczas tej krótkiej drogi.
- Kłóciliśmy się stosunkowo rzadko. W związkach zawsze bywają jakieś sprzeczki, ale nie działo się to zbyt często… Ostatni raz widziałem ją pięć dni temu. Rano wyszedłem z domu by sprawdzić, jak wyglądają przygotowania do ślubu. Wtedy jeszcze spała. Gdy wróciłem, nie mogłem jej odnaleźć. Wszystko zostawiła w domu…
Mężczyźni zatrzymali się przed sypialnią Sarumi i Kagisano.
- Nie, nie zachowywała się dziwnie. Przynajmniej nie w moim towarzystwie… Nie mówiła nic o problemach w pracy. W domu zresztą rzadko rozmawialiśmy o sprawach służbowych. Nie wspominała również o tym, by kogoś lub czegoś się bała. O pamiętniku nic nie wiem, a obrączki kupowaliśmy w Eminie, gdyż tam urodziła się Sarumi. Dzwoniłem do jej rodziców, ale też nic nie wiedzą…
Gdy Isaac wszedł do sypialni, tak nie wyglądała w żaden sposób podejrzanie. Właściwie… normalna sypialnia, aczkolwiek wystrojona „na bogato”.

Isaac stał po środku pokoju należącym do Kagisano i Sarumi. Kończył zapisywać ostatnie informacje, których udzielił mu Rumi. Odpowiedzi, z resztą jak i pytania, brzmiały niczym żywcem wyciągnięte z większości filmów detektywistycznych. Nie dawały też zbyt wielu konkretnych poszlak. A przynajmniej Isaac takowych nie zauważył. Rodzice jednak mogli coś ukrywać. Być może Kagisano zrobił coś co wyjątkowo nie spodobało się Sarumi i dlatego postanowiła od niego odejść. Opowiedziała wszystko rodzicom by się nie martwili i poprosiła by ją kryli. Tak, to mógł być jeden z dostępnych scenariuszy. Isaac postanowił teraz wykorzystać swój plan pójścia na łatwiznę. Wszedł w swoją bardzo krótką listę kontaktów w telefonie i wybrał ten zapisany jako "Dom". Jak można się domyślić był to numer na jego telefon domowy. Nivarit miał dużą nadzieję, że Aoi obudzi się na dźwięk dzwoniącego urządzenia i odbierze. Jeżeli tak się stanie Isaac prosi ją by zlokalizowała Sarumi Ikku. Jeżeli dziewczyna nie będzie chciała się zgodzić Nivarit próbuje ją przekupić możliwością wybrania dowolnej błyskotki bądź broni z jego sklepu. Jeżeli jednak i to nie poskutkuje lub niebieska nie odbierze, Isaac używając Astral Perception przeszukuje pomieszczenie w celu znalezienia jakiejś skrytki. Cały czas licząc, że znajdzie pamiętnik bądź jakąś poszlakę. Gdy jednak w pokoju nic takiego nie będzie, mężczyzna rozszerza obszar poszukiwań na cały dom.

Za pierwszym razem Isaac nie dostał żadnej odpowiedzi, a usłyszał jedynie głuchy sygnał.
Dopiero za drugim podejściem, zaspana Aoi odebrała telefon. Gdy Nivarit powiedział, jak pokrótce wygląda sprawa, którą chce się zająć, usłyszał ciche westchnięcie.
- Jak będę mogła zostać w tym domu, to możesz na mnie liczyć, kotku.
Pierwsza odpowiedź chłopaka brzmiała oczywiście „nie”. Niebieskowłosa się więc rozłączyła. Isaac zadzwonił ponownie, i kobieta ponownie odebrała telefon. Z perspektywy Kagisano, wyglądało to tak jakby para kochanków się ze sobą kłóciła – wolał jednak milczeć, a jedynie delikatnie się uśmiechnął.

Jeżeli zgadzasz się na propozycję Aoi:

Gdy zgodziłeś się na propozycję Aoi, usłyszałeś tylko cichy śmiech, który spowodowany był najwyraźniej zadowoleniem z dopięcia swego. Szybko jednak przypomniałeś dziewczynie z jakiego powodu się zgodziłeś. Po krótkim "poczekaj" zapadła cisza. Najwyraźniej Aoi właśnie lokalizowała Sarumi. Po krótkiej chwili oczekiwania, w słuchawce ponownie rozbrzmiał jej głos.
- Odbieram bardzo słaby sygnał. Jest w Lesie Selvas. Opuść Galeę idąc dokładnie na południe aż dotrzesz do obrzeży lasu. Jakieś dwa kilometry w linii prostej wgłąb lasu. Sygnał jest bardzo słaby, co oznacza, że jest nieprzytomna lub nawet bliska śmierci. Powinieneś się pospieszyć.

Jeżeli nie zgadzasz się na propozycję Aoi:

Niestety Aoi nie należała do osób ustępliwych. Gdy ponownie odmówiłeś na pozostanie dziewczyny w domu, ta odłożyła słuchawkę. Pozostało więc Astral Perception. Jednak aktywowana technika nie poskutkowała - ani w pokoju, ani w całym domu nie znalazło się nic, co mogłoby pomóc Isaacowi w śledztwie. Pozostało szukać czegokolwiek gdzie indziej albo... oddzwonić do Aoi.

Obie wersje wydarzeń są już napisane i widoczne dla moderatorów i administratorów - zastosowałem do tego opcję HIDE. Gdy zdecydujesz się na którąś z nich - admin lub mod odblokuje Ci jedną z wiadomości. ~~ Opcja HIDE niestety nie działa na forum PBFa. Wybaczcie, sam dopiero się zorientowałem.

Isaac stał z telefonem przy uchu i czekał aż Niebieska odbierze. Niestety musiał dzwonić dwa razy aż do tego dojdzie. Co więcej Aoi nie chciała zgodzić się na warunek Isaac'a. Postanowiła za to wymyślić swój, do tego trochę niewygodny dla jednej ze stron. Gdy tylko Nivarit to usłyszał, z jego ust padło dość głośne:
-Nie!
Mężczyzna chciał dać jej jakąś inną propozycję lecz nim udało mu się tego dokonać usłyszał tylko charakterystyczny dźwięk w słuchawce, występujący gdy rozmówca się rozłączy. Isaac wymamrotał kilka przekleństw w stronę Aoi, która niestety nie mogła ich teraz usłyszeć, po czym ponownie wybrał numer. Gdy tylko Niebieska odebrała Nivarit powiedział:
-Niech ci będzie.
Gdy zgodził się na propozycję Aoi, usłyszał cichy śmiech, który spowodowany był najwyraźniej zadowoleniem z dopięcia swego.
-Znajdź ją...
Po krótkiej chwili Isaac znał już położenie Sarumi. Cała sytuacja nie przedstawiała się najlepiej. Dziewczynie najwyraźniej coś się stało. Pytaniem pozostało czemu znalazła się tak daleko od domu.
Isaac odwrócił się i zobaczył, że Kagisano delikatnie się uśmiecha. Było to najprawdopodobniej spowodowane rozmową Isaac'a z Aoi.
-Bawi cię to? Módl się bym zdążył na czas.
Isaac szybkim krokiem wyszedł z domu i ponownie przeskoczył przez furtkę. Wzbił się w powietrze i ruszył w kierunku wskazanym przez Aoi. Towarzyszył temu dość głośny dźwięk oraz podmuch powietrza, wskazujący na to, że mężczyzna nie ma zamiaru zwlekać ani chwili.

//Kolorowanie wypowiedzi głównej postaci - takie mainsteamowe.//

Isaac podszedł do furtki prowadzącej do ogródka. Bez zastanowienia ponownie ją przeskoczył. Znowu napotkał Zorę i Korę, które kiedy tylko zorientowały się kto idzie, uciekły gdzieś za dom. Nivarit nawet nie zwrócił na nie uwagi i podszedł do drzwi. Zapukał. Kiedy tylko Kagisano otworzył Isaac powiedział.
-Znalazłem ją, żyje. Jakichś dwóch opryszków przetrzymywało ją w Lesie Selvas. Jest mocno pobita, dlatego dostarczyłem ją do szpitala, tu w Galea.
Isaac czekał na odpowiedź Kagisano. Wykonał właśnie swoje zadanie i jak podejrzewał była za nie jakaś nagroda, która nie była tylko wdzięcznością. Akurat w tych czasach na wdzięczności najmniej mu zależało, bo po co mu ona, skoro i tak nie może zacieśnić więzów przyjaźni. Poza tym jeszcze musiało minąć sporo czasu nim "on" zacznie na niego polować.
Jeżeli jednak Kagisano bez opamiętania ruszy w stronę szpitala, Isaac idzie za nim.

Gdy Kagisano otworzył drzwi i cię ujrzał, w jego oczach można było dostrzec nadzieję. Skoro wracasz to wierzył w to, że jego ukochana żyje. Gdy powiedziałeś, że Sarumi jest już bezpieczna, mężczyzna głośno odetchnął.
- Wejdź, proszę - zaprosił cię do środka.
- Przepraszam, ale będzie krótko. Chcę jak najszybciej spotkać się z narzeczoną. Porwali ją dla okupu? Nie jesteśmy aż tak bogaci... Nieważne. Dziękuję ci, dziękuję ci z całego serca! Nie wiem jak ci się odwdzięczę, uratowanie życia mojej ukochanej chyba nic nie jest w stanie zrekompensować. - mówił tak szybko, że ledwo rozumiałeś o czym on gada. Kagisano nawet nie zastanawiał się jak w tak szybki sposób udało ci się tego wszystkiego dokonać.
- Początkowo zamierzałem wynagrodzić cię pieniężnie, jednak ostatnio mam sporo wydatków, a przyszedł mi do głowy inny pomysł. - mówiąc to, przeszedł i zaprowadził cię do swojego gabinetu, po czym zaczął gmerać po szafkach i szufladach.
- Jesteś kowalem, prawda? No więc tak się składa, że mam coś, co może cię zainteresować. - w końcu wyjął z jednej szafek w biurku coś co wyglądało na sporą sztabę jakiegoś bladozłotego metalu.
- Znalazłem to dawno temu w górach. Nie mam pojęcia skąd się tam wzięło, ale myślałem, że to sztabka złota. Niestety okazało się nim nie być. Metalurgowie, z którymi rozmawiałem nie mają pojęcia z czego to jest. Kilku nawet chciało ode mnie to kupić za całkiem przyzwoite pieniądze, jednak postanowiłem to zatrzymać. Tobie jednak to się bardziej przyda, jak mniemam. - mężczyzna podał ci sztabkę, która pomimo rozmiarów nie była taka ciężka. Twoje oko specjalisty od razu poznało, że nie jest to zwykły metal, jednak nie wiedziałeś też jaki. To była zagadka do przemyślenia na spokojnie.
- Mam nadzieję, że będziesz zadowolony. A teraz przepraszam, muszę udać się do tego szpitala. - szybkim krokiem odprowadził cię do drzwi, po czym sam również wyszedł.
- Proszę, to także moja wizytówka, gdybyś czegoś potrzebował. Do zobaczenia! - po wręczeniu niewielki wizytówki, biegiem pomknął w stronę szpitala.

ZADANIE WYKONANE! Inteligencja +1 Reputacja +2 + sztabka nieznanego metalu + wizytówka Kagisano Rumi

Isaac spokojnie chodził za Kagisano gdy ten zaprosił go do domu, a później także do biura. Nagroda najwyraźniej już czekała. Wysłuchał co ten ma do powiedzenia, po czym przyjął wynagrodzenie. Nivarit musiał przyznać, że sztabka bladozłotego metalu wyraźnie go zaskoczyła. Nie spodziewał się, że coś tak ciekawego wpadnie w jego ręce. Co więcej, sztabka nie przypominała żadnego znanego mu metalu, a pomimo swojego rozmiaru była stosunkowo lekka. Nie było jednak teraz czasu na dokładniejszą analizę, dlatego przedmiot został schowany do magicznego woreczka przypiętego do paska Isaac'a. Obaj mężczyźni wrócili się do drzwi od domu, po czym również oboje go opuścili. W tym momencie Isaac otrzymał wizytówkę, którą również schował do swej sakiewki. Kagisano udał się w stronę szpitala, natomiast Nivarit w stronę swojego domu.