Na prawdę niewielka osada, znajdująca się na krańcu lasu, blisko wybrzeży wyspy Soraiti. Tubylcy są prostym, aczkolwiek silnym ludem, który nie ma wiele styczności z resztą świata. Doskonale jednak znają wyspę, jej okolice, zagrożenia i legendy.
______________________________

Mari wylądowała na plaży Soraiti, nieopodal lasu, w którym znajdowała się osada. Powolnym krokiem zmierzyła do wioski. Nie wiedziała jak przyjmą ją tubylcy, więc po dotarciu na miejsce nie odzywała się pierwsza i czekała na ich reakcję...

Brak jakiejkolwiek szczególnej reakcji, mieszkańcy robią swoje i nie zwracają uwagi na Mari.

Dziewczyna rozejrzała się po wiosce nieco rozbieganym wzrokiem. Nie wiedziała jak spytać tutaj kogokolwiek o artefakt, o którym poszukuje informacji.
Podeszła do losowego mężczyzny, który akurat w danej chili nic nie specjalnego nie robił.
- Przepraszam, nazywam się Mari. Przybyłam tu z daleka i chciałam się dowiedzieć co nieco na temat legendy związanej z ostrzem Eliath.
Mówiła dość niepewnie. Tym bardziej, że nie wiedziała czy tubylec ją rozumie. Na wszelki wypadek podkreśliła mocniej nazwę ostrza, która zapewne była nazwą własną, więc chociaż to mógł on zrozumieć z jej wypowiedzi.
Jeśli mężczyzna nie odpowiada, próbuje spytać się o to samo innych mieszkańców osady.

Ludzie rozumieją Mari, jednak nie mają pojęcia, o czym ona mówi. Mari mogła jednak kątem zauważyć jakiegoś człowieka, który dziwnie się jej przyglądał zanim zniknął w zaułku między budynkami.

(Ech, sądziłam że trochę znacie się na miejscowych legendach... Mam nadzieję, że przynajmniej tamten gość coś wie i nie okaże się po prostu jakimś zboczeńcem...)
Dziewczyna ruszyła w kierunku gościa, który się na nią gapił, gdy ten zniknął między budynkami. Przyspieszyła kroku, by nie zgubić mężczyzny.
Jeśli go dogoniła to stara się go zatrzymać.
- Hej, proszę zaczekać! Może Pan chociaż coś wie na temat ostrza Eliath? To pilne.
Jeśli jednak gość znika jej z oczu - blondynka unosi się na kilkanaście metrów nad wioskę i próbuje gościa wypatrzeć z góry, po czym robi to samo.

Byłaś dość szybka, a żeby przemieścić się do miejsca w którym widziałaś tajemniczego człowieka. Niestety, jego już tam nie było. Wzleciałaś wysoko w powietrze, mając nadzieję na wypatrzenie uciekiniera - nic z tego.

- Do diaska, co za ludzie!
Blondynka przez chwilę nie wiedziała co zrobić - nikt z wioski nie miał pojęcia o czym mówi, a gość, który mógłby coś wiedzieć jej zwiał...
Postanowiła jeszcze jednak go odnaleźć. Skoncentrowała się spróbowała wyczuć jakąś ciekawszą energię w pobliżu. Może w promieniu kilometra, albo dwóch. Miała nadzieję, że mężczyzna którego szuka wyróżnia się jakąś nieco większą.
Jeśli to nie skutkuje to stara się przeszukać miejsce, w którym zniknął. Może były jakieś zapadnie, tajemne przejście lub coś w tym stylu.

Mari Sakai
Nie udało Ci się zlokalizować osoby, która przez chwilę widziałaś. Postanowiłaś przeszukać okolicę w celu odnalezienia jakichś zapadni, ukrytych przejść pod ziemią i… et voilà, c'est tout. Po około sześciu minutach nudnych poszukiwań, znalazłaś przysypane piaskiem wejście do podziemi.

(Nareszcie jakiś trop... W zasadzie mogłabym nawet tam nie iść, bo zleceniodawca prosił mnie tylko o informacje, ale kto wie - może akurat tam znajdę je dokładniejsze...)
Mari odgarnęła piasek z wejścia i trochę niepewnie postanowiła zejść... Jeśli panuje całkowita ciemność - rozjaśnia ją sobie niewielką kulką energii, którą bez problemu powinna utworzyć.
Następnie, powolnym krokiem zmierza w głąb podziemi, rozglądając się cały czas i będąc czujną.

Soundtrack
Mari Sakai
Dotarłaś do miejsca przypominającego zwykły tunel ściekowy pod miastem. Rozjaśnienie terenu wokół siebie przyniosło niewielki efekt, ale zawsze coś – dzięki temu dostrzegłaś bynajmniej rozwidlenie. Tunel prowadził w prawo albo cały czas prosto.

Mari zrobiła lekko zniesmaczoną minę, jakby mówiącą ironiczne "kocham rozwidlenia". Zwiększyła nieco kulę energii w dłoni, ażeby wszystko widzieć nieco dokładniej i zdecydowała się iść prosto. Jeśli to ślepa uliczka lub zwyczajnie nic tam nie ma - wraca się i skręca w prawo.

Soundtrack
Mari Sakai
Powoli szłaś z kulą energii przed siebie, lekko oświetlają sobie drogę. Idąc cały czas przed siebie, mijałaś na ścianach jakieś dziwne, psychodeliczne rysunki – po kilku minutach dotarłaś do kolejnego rozwidlenia. Tym razem drogi prowadziły w lewo, prosto, lub w prawo.

(Co to jest? Trafiłam do jakiegoś grobowca czy co? Trochę to przerażające...)
Gdy dotarła do kolejnego skrzyżowania dróg - nawet już nie westchnęła. Poświeciła sobie po wszystkich drogach niewielką kulką energii. Oczywiście najprawdopodobniej nic to nie dało. I tym razem postanowiła nie zbaczać ze ścieżki, którą obrała i szła dalej prosto. Oczywiście, gdyby droga okazała się ślepą uliczką lub nic na jej końcu nie ma - wraca się i decyduje iść w prawo. Gdy spotyka ją to samo - w lewo.

Szłaś kilka dobrych minut przed siebie, wybierając drogę prosto – niestety, nie zdziwiłaś się, kiedy trafiłaś w najzwyklejszą, ślepą uliczkę. Było tutaj kilka puszek, jakieś kartony i poprzewracane butelki – zapewne miejsce, w którym ulokowali się bezdomni. Zawróciłaś, idąc kolejne kilka minut do wcześniejszego rozwidlenia. Wybrałaś drogę w prawo… Teraz, trasa była dość długa – szłaś przez około 20 minut, nie mogąc trafić na żadne rozwidlenia, wyjścia na powierzchnię i różne, tego typu sprawy. Po upływie prawie 30 minut, udało Ci się dotrzeć do niewielkiego pomieszczenia z klapą prowadzącą prawdopodobnie jeszcze niżej, oraz drabiną – nie wiedziałaś co czeka Cię na górze, ale to samo dotyczyło również zejścia na dół.

Pierwsze co zrobiła dziewczyna to otworzyła klapę i spojrzała w dół. Prawdopodobnie jednak nic tam nie dostrzegła... Postanowiła więc wejść po drabince na górę i spojrzeć co zobaczy tam. Jeśli nic ciekawego, oprócz zwykłego kawałka wyspy, z powrotem schodzi i przechodzi przez klapię pod ziemią...

Mari Sakai
Jak można było się domyślić, klapa była dobrze zamknięta – lecz nikt prawdopodobnie nie spodziewał się osoby o niewiarygodnie wysokich aspektach fizycznych oraz nadprzyrodzonych zdolnościach. Skutecznie więc ją wyrwałaś i zerknęłaś na dół – na pierwszy rzut oka, zejście prowadziło do kolejnego kanału. Wchodząc po drabinie, chciałaś otworzyć przejście do którego prowadziła – niestety, było ono zamknięte. Słyszałaś na górze jakieś kroki, lecz żadnych słów czy innych hałasów.

Podobnie, jak w przypadku klapy prowadzącej na dół - Sakai dosłownie wyrwała drzwiczki z zawiasów, po czym wyjrzała na zewnątrz. Jeśli nic tam nie ma - wychodzi i rozgląda się po okolicy, jednocześnie starając się wyczuć czy jest tut jakaś specyficzna energia.
Jeśli dosłownie nic tu nie ma - wraca się i schodzi znowu w dół.

Soundtrack

Mari Sakai
Gdy tylko wyrwałaś klapę z zawiasów i wychyliłaś się, dostrzegając jakąś przerażoną rodzinę. Niecodziennie kafelek podłogi wystrzeliwuje w górę, zaś po chwili z podłogi wychyla się głowa jakiejś dziewczyny – przynajmniej nie w tych okolicach. Po chwili, ludzie wybiegli z domu, zaś Ty zadawałaś sobie jedno pytanie – Co to ma, ku**a, być?

Dziewczyna była totalnie zaszokowana zaistniałą sytuacją. Spodziewała się wszystkiego - ogromnego smoka, armii wojowników, szalonego laboratorium, ale nie tego, że wyląduje w domu jakiejś rodziny.
- Um... Przepraszam!
Zdążyła tylko tyle krzyknąć, gdy Ci wybiegli. Dziewczynie było trochę głupio, ale wiedziała, że musi wrócić do poszukiwania - wracając pod ziemię, wybrała zejście w dół.

Soundtrack
Mari Sakai
Kiedy nieco zszokowana zaistniałą sytuacją zeszłaś na dół – kolejny, ciemny kanał. Odruchowo poszłaś przed siebie, lecz zatrzymałaś się kiedy poczułaś nieprzyjemny zapach. Utworzyłaś w dłoni energetyczną kulkę, która miała oświetlić Ci drogę i dostrzegłaś kilka przybitych do ścian, rozkładających się ciał – wyglądały jakby były wysuszone, jednakże nie miałaś zielonego pojęcia z jakiego powodu.

Ogólnie
Mari zebrało się na wymioty, jednak skutecznie się od tego powstrzymała nie mając zielonego pojęcia czy iść dalej, czy zwyczajnie darować sobie to zadanie – robiło się coraz dziwniejsze…

Nastolatka była przerażona widokiem - miała wielką ochotę odpuścić sobie to wszystko. Już drugi raz, gdy wzięła się za wykonywanie jakiegoś zadania, natrafiła na takie widoki...
Postanowiła jednak postarać się wytrzymać i idzie dalej. Jeśli sytuacja zaczyna być na prawdę nieprzyjemna - teleportuje się na powierzchnię i tam się uspokaja. Jeśli nie - kontynuuje wędrówkę.

Soundtrack
Powolnym krokiem, z wyraźnym przerażeniem na twarzy i częstymi odruchami wymiotnymi, szłaś przed siebie. Nagle usłyszałaś jakiś śmiech – początkowo podskoczyłaś i zamierzałaś dać nogę. Zatrzymał Cię jednak widok Woogyego, który zupełnie inaczej zachował by się owej sytuacji. Chłopak na pewno by nie uciekał – pomimo tych strasznych widoków, starałby się znaleźć powody takiego chorego działania, a co więcej, człowieka odpowiedzialnego za ową scenerię. Nie poddałby się. To dodało Ci otuchy – postanowiłaś iść przed siebie, starając się nie zwracać uwagi na coraz to więcej znajdujących się wokół Ciebie ciał. Dotarłaś do pomieszczenia z którego dochodził ten przerażający śmiech, iście demoniczny zresztą. Zanim weszłaś do środka, starałaś się przez dziurkę od klucza dostrzec cokolwiek. Zauważyłaś jedynie człowieka przymocowanego do kamiennej płyty. Po chwili podeszła do niego jakaś istota, mówiąc coś w języku, którego nie znałaś – ba, nigdy nie słyszałaś podobnego bełkotu. Twoje serce zaczęło nieco mocniej bić. Finał nastąpił, kiedy owa istota o czerwonej skórze i długim ogonie, wyraźnie zakończonym jak strzała, przebiła pewnym ostrzem człowieka, wysysając z niego całą energię życiową – przybrał podobny wygląd do tych, które mijałaś. Nagle zobaczyłaś, że owa kreatura idzie w Twoim kierunku – odskoczyłaś w bok, chowając się w cieniu. Kiedy drzwi się otworzyły, nie miałaś zielonego pojęcia, jak wpieprzyłaś się w tak wielkie kłopoty…

- To nie wystarcza… Potrzebuję istot o większej mocy, do otworzenia bramy. – rzekła istota, przypominająca najprawdziwszego diabła z najgłębszych czeluści piekieł. Miałaś ochotę krzyczeć, bowiem czułaś moc owej kreatury – byłaś niczym w porównaniu do niego. Szybko domyśliłaś się również, że poszukiwane przez Ciebie ostrze jest w jego posiadaniu. Chciałaś zawołać Woogyego – miałaś nadzieję, że krzyk sprawi, iż młodzieniec się tutaj pojawi i wyciągnie Cię z opresji… Z tej niezwykle chorej sytuacji – wiedziałaś jednak, że to tylko Twoja wyobraźnia. Takie rzeczy nie dzieją się w rzeczywistości. Nikt nie pojawia się nagle, by uratować komuś życie… Choć… Tak było przecież, kiedy się poznaliście. Cicha nadzieja nie jest niczyim wrogiem.
Demon rzucił ciało „wysuszonego” nieszczęśnika na ziemię jak zwykłego śmiecia, wchodząc na Twoje szczęście ponownie do pomieszczenia z którego wyszedł – nie potrafił wyczuwać cudzej energii – to było niesamowite szczęście dla Ciebie.
Co robisz?

Mari była przerażona całą sytuacją - niezwykły poziom energii tej istoty, jej wygląd, zachowanie oraz czynność, jaką wykonał, dosłownie ją paraliżowały. Przez dłuższą chwilę nie mogła nawet poruszyć ręką. W jej głowie kłębiły się tysiące myśli - co zrobić? Jak powinna się teraz zachować? Jak postąpiłby Woogy? W jakim stopniu może liczyć na siebie? Sakai była mądrą dziewczyną, jednak nigdy w swoim życiu nie spotykała się z takimi sytuacjami jak ta, czy ostatnia, gdy Woogy walczył z jakąś mroczną istotą. Nie wiedziała jak powinna postąpić. Jeśli ucieknie - mogą zginąć kolejne istnienia. Niewinne. Albo diabeł opuści swoją kryjówkę. Jeśli jednak zostanie - najprawdopodobniej sama polegnie. Nie jest w stanie mierzyć się z kimś takim. Chciałaby bardzo, żeby był tu Woogy albo Abanai - oni mieliby szanse. Teraz niestety musiała polegać wyłącznie na sobie - sama się w to wpakowała.
Przez chwilę wpadł jej do głowy banalny pomysł - ma przecież telefon - może dać jakikolwiek sygnał chłopakom. Niestety, nie miało to szansy powodzenia. Gdy tylko wyjęła dyskretnie urządzenie, okazało się, że w takim miejscu nie ma zasięgu. Musiała wymyślić coś innego.
Wzięła kilka głębokich oddechów. Trwało to chwilę, choć dla niej wszystko działo się błyskawicznie. Starała się logicznie wszystko przemyśleć. Jeśli postawi się teraz istocie - najprawdopodobniej zginie i nic dobrego z tego nie wyniknie. Nie wiadomo czy ktokolwiek ją odnajdzie, a więc też czy kiedykolwiek ktoś dowie się o tym, co się tu dzieje. Jeśli odejdzie - będzie mogła powiadomić o tym Woogyego lub Abanaia. Wtedy, mimo pewnego ryzyka, istnieje przynajmniej nadzieja, że chłopcy zapobiegną tragedii. Mogłaby zwiększyć swój poziom mocy tak, by dać sygnał chłopakom - jednak nie wiedziała czy zadziała to tak głęboko pod powierzchnią, w dodatku mogła ryzykować zawalenie się jaskini.
Musiała się wycofać - czuła się trochę jak tchórz, lecz doskonale zdawała sobie sprawę, że jest to optymalny wybór. Postanowiła teleportować się na powierzchnię, choć nie wiedziała gdzie wyląduje. Mimo to, starała się zapamiętać miejsce, w którym się to wszystko dzieje.
Zerknęła jeszcze tylko przez dziurkę od klucza, by upewnić się, że może w spokoju odejść i zobaczyć co się teraz dzieje. Po tym - próbuje się przenieść.

Przede wszystkim, do wykonania teleportacji trzeba był spokojnym. Zachować nie tylko trzeźwy stan umysłu, ale również wiedzieć, gdzie tak naprawdę chce się znaleźć. Mari popełniła pewien błąd – nie tylko nie była skupiona, ale również roztrzęsiona obecnością potężnej istoty. Chcąc nie chcąc, udało Ci się przenieść, lecz w miejsce losowe na planecie. Był to…
http://www.anrevosprites.net/t3511-dom-sakurina

Blisko wioski wylądowała para wojowników.
- To tutaj. Niedaleko znajduje się przejście do podziemi.
Abanai przytaknął. Aktualnie nie wyczuwał żadnej większej energii oprócz tej nad oceanem. Może był nią po prostu zbyt rozproszony?
Oboje zmierzyli w stronę zejścia do podziemi, którym to kierowała się Mari wcześniej.
Następnie podziemnym korytarzem przeszli dokładnie tą samą drogą, co Sakai, gdy spotkała tamtą istotę.
Jeśli docierają na miejsce - zaglądają do pomieszczenia tak, by na razie nie zostali zauważeni, o ile to możliwe.