Średnich rozmiarów budynek znajdujący się nieopodal głównej biblioteki. Charakteryzuje się ciemnozielonym dachem. Mieszka w nim osobnik zwany Kotumi Tsugoto.
_______________________________

Keiji wreszcie doszedł do domu wskazanego przez przechodnia. Będąc przed drzwiami chłopak zapukał.
Jeśli ktoś mu otworzy mężczyzna wyjaśnia po co tu jest i kogo szuka.
- Witam. Jestem Keiji i szukam niejakiego Kotumi Tsugoto. Chodzi o to ogłoszenie z bliźniaczymi ostrzami.
Jeśli natomiast drzwi nie zostaną otwarte Keiji wzlatuje i zaczyna spoglądać we wszystkie okna budynku szukając kogoś w środku.

Drzwi otworzyła Ci młoda dziewczyna w stroju pokojówki, która najprawdopodobniej tutaj pracowała. Przełknąłeś ślinę, kiedy zostałeś zaproszony do środka. Dziewczę zaprowadziło Cię do niewielkiego gabinetu w którym czekał mężczyzna mający nie więcej niż 25 lat. Od razu uświadomiłeś sobie, że masz do czynienia z jakimś naukowcem, jakich w tym mieście nie brakowało.
- Dziękuję, Sandro. Możesz odejść.
Nastolatka ukłoniła się i wyszła z pomieszczenia.
- Więc przychodzisz do mnie w sprawie zadania związanego z ostrzami Iluveos...
Chłopak 'wyciągnął' z regału jakąś zakurzoną księgę ze złotymi zdobieniami i skrzyżowanymi ostrzami na okładce. Miał zaznaczoną daną stronę, na której znajdowała się informacja dotycząca po części zadania jakie Ci zlecono.
- Przeczytaj dokładnie to, co napisano pod koniec tej strony.
Nastolatek wskazał miejsce, gdzie masz zacząć. Kiedy przeczytałeś kilka linijek tekstu, cała sprawa Cię lekko zaintrygowała.
„[...] zrzucone przez Bogów, posiadają niewyobrażalną moc. 'Iluveos' w języku jednej ze starożytnych cywilizacji, oznacza dosłownie „zniszcz wszystko”, „zniszcz wszechrzecz”. „Ilua” to zniszczenie. „Veosa” oznacza wszystko, wszechrzecz. Wokół broni krąży masa plotek - najsłynniejszą jest jednak ta, dotycząca poszukiwaczy. Ci, którzy wyruszyli odnaleźć broń zesłaną przez Bogów, zaginęli bez śladu i nigdy się nie odnaleźli.”
- Jeżeli zaintrygowało to Ciebie tak samo jak mnie to myślimy podobnymi kategoriami... Potrzebuję więcej informacji na temat tych ostrzy. A najlepiej byłoby gdybyś odnalazł je dla mnie.
- Uprzedzając Twoje pytanie lub stwierdzenie, nie. Nie wykorzystałbym tych broni do siania zniszczenia. Chciałbym je zbadać, a następnie znalazłyby się w ogromnym zbiorze artefaktów, które możesz obejrzeć w najlepiej strzeżonym miejscu na kontynencie - „Muzeum Genda”. Być może tam należałoby poszukać jakichś informacji już na początku, ale niestety... jak widzisz, nie mam na to wszystko czasu.

Keiji uśmiechnął się widząc tak urodziwą dziewczynę w drzwiach. Lekko się zarumienił. Gdy podążał za pokojówką rozglądał się po budynku. Chłopak był lekko zaskoczony wiekiem naukowca. Liczył, że zadanie otrzyma od starszego mężczyzny, jak to zazwyczaj miało miejsce. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć mężczyzna podziękował swojej służącej. Keiji ponownie się uśmiechnął. Było to raczej spowodowane imieniem dziewczyny.
(Czy każda Sandra musi być ładna?)
Był trochę zamyślony, więc nie słyszał co mówił do niego naukowiec. Gdy ten chwycił za książkę Keiji tylko nachylił się i przeczytał wskazany fragment. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć otrzymał odpowiedzi na większość z jego pytań.
- Śmiem wątpić, czy rzeczywiście muzeum jest najbardziej strzeżonym miejscem na kontynencie. Jednak do rzeczy. Rozumiem, że muszę się tam dostać, aby zyskać jakieś informacje, tak? Więc możesz powiedzieć, gdzie mniej-więcej się znajduje?
Gdy chłopak otrzyma informacje powoli zmierza w stronę drzwi. Zatrzymuje się tuż przy wyjściu i odwraca w stronę mężczyzny w białym kitlu.
- Skoro chcesz tylko je zbadać, to nie będziesz miał nic przeciwko temu, że ci pomogę?

Gdy zwątpiłeś w poziom zabezpieczeń muzeum, chłopak się uśmiechnął.
- Przekonasz się, gdy tam dotrzesz. Muzeum znajduje się niemalże w samym centrum miasta. Budynku nie da się przeoczyć, uwierz mi.
Kiedy zapytałeś o to czy mógłbyś badań broń z nim, o ile uda Ci się ją odnaleźć, nastolatek się odwrócił z uśmiechem.
- Co dwie głowy to nie jedna, przyjacielu. Przy okazji, będziesz pewny tego, że nie chcę w żaden sposób wykorzystać tego znaleziska.

Keiji wyszedł z domu i od razu wzbił się w powietrze. Leciał w stronę centrum, rozglądając się za Muzeum.

Keiji ponownie zjawił się pod domem naukowca, który zlecił mu zadanie. Chłopak był dumny, że nie stał się częścią plotki dotyczącej poszukiwaczy, którzy zaginęli bez śladu. W dodatku miał przy sobie ostrza. Zapukał do drzwi. Czekał aż ktoś mu otworzy.

Soundtrack
Keiji
Oczywiście, drzwi otworzyła Ci Sandra – pokojówka właściciela domu. Zaprowadziwszy Cię do swojego pana, odeszła kiedy ten jej podziękował z uśmiechem. Ty zaś dumnie i z uśmiechem kroczyłeś przez jego mieszkanie, wiedząc, że nie będzie zadowolony z tego co mu powiesz.
- Ona jest niezastąpiona. No, ale mniejsza o to. Masz dla mnie jakieś informacje? – zapytał spokojnie, siedząc plecami do Ciebie. Pracował nad czymś, i najwyraźniej nie miał czasu nawet zerknąć na to, że posiadasz artefakt, o którym on poszukiwał jakichkolwiek informacji.

Keiji Theme

Keiji oparł się o pierwszą lepszą półkę z książkami. Założył rękę na rękę i przez chwile milczał. Przyglądał się Tsugoto.
- Co tam skrobiesz, hę? - zapytał jakby nie zwracając uwagi na pytanie naukowca.
- Nieważne. Co do informacji. Wiem tyle, że ostrza nazywają się Iluveos, co w wolnym tłumaczeniu oznacza 'zniszcz wszystko'. Legenda głosi, że zostały stworzone i zesłane na Terre przez bogów. Do niedawna znajdowały się w lesie Rizolti. Były bronione przez dwóch strażników, prawdopodobnie były to bliźniacze duchy ostrzy. Teraz są one w posiadaniu niejakiego wojownika imieniem Keiji. To chyba tyle, co wiem.
Chłopak na dłuższą chwilę zamilkł. Rozejrzał się po pomieszczeniu.
- Możemy jednak dowiedzieć się czegoś więcej. Tak się składa, że mam te ostrza przy sobie. Jest tylko jeden, mały problem. Nie posiadają ogromnej mocy. Nie wiem zbytnio o co z tym chodzi. Przydałoby się je zbadać, masz trochę czasu?
Keiji wyciągnął ostrza i zaczął nimi wymachiwać. Nie był jakimś specjalistą w szermierce, ale znał podstawowe ruchy i machanie nie sprawiało mu większego problemu.
- Widzisz? Nic. Żadnej potężnej energii. Zapewne jest uwalniana w jakiś sposób, tylko niezbyt wiem jeszcze w jaki. - powiedział ponownie wsuwając ostrza za pasek.
(W sumie obiecałem, że jak skończę swoje zadanie to pomogę Arisie i Maxowi, niestety nie wyczuwam teraz ich energii, a błąkanie się po labiryncie w piramidzie niezbyt mi się uśmiecha. Już raz tam byłem, jednak to niczego nie zmienia.)
Chłopak czekał na reakcję naukowca.

Soundtrack
Początkowo, Kotumi nie wyglądał na zainteresowanego informacjami jakie mu przekazujesz. Wiedział tyle jeszcze wcześniej, zanim wyruszyłeś – spadł z krzesła, kiedy wspomniałeś o tym, iż to właśnie Ty jesteś teraz szczęśliwym posiadaczem mieczy Iluveos. Naukowiec od razu do Ciebie podszedł, chcąc przekonać Cię do oddania owych artefaktów. Twój wzrok jednakże wystarczył, a żeby odwlec mężczyznę od myśli posiadania tych ostrzy. Gdy zacząłeś machać mieczami, skulił się wyglądając jak idiota – to oczywiście reakcja odruchowa. Kto nie bałby się mocy jaką dysponują ostrza „zesłane przez Bogów”? Nieco zaskoczył go fakt, iż nie posiadają żadnych, niezwykłych właściwości.
- To dziwne… Legendy mówią co innego... – mężczyzna podszedł do biurka, zdejmując swój biały kitel i zarzucając go na krześle. Wziąwszy do ręki jedną z książek, które leżały na biurku, otworzył na wyraźnie zaznaczonej stronie.
- To niemożliwe, a żeby nie posiadały żadnej mocy… - włożył nos w książkę, poszukując jakichkolwiek informacji o mocy ostrzy. Nic. Napisano jedynie, że jest to broń siejąca niezwykły chaos i destrukcję. Następny fragment zainteresował go jednak niezwykle mocno. Wykonał uderzenie z otwartej dłoni w prawą część twarzy.
- Jasna cholera… Dlaczego nie zauważyłem tego, nim zleciłem Ci to zadanie. Patrz… - pokazał Ci pewien fragment tekstu w książce. Dotyczył on mniej więcej tego, iż użytkownik musi posiadać choćby cząsteczkę mocy Bogów, a żeby być w stanie kontrolować moc tych ostrzy w stopniu podstawowym. Z czasem przekonują się one do swojego właściciela, niczym zwierze, które dojrzewa przy boku swojego pana lub pani. Od razu rzucił Ci się w pamięć Shigeru, który dysponował mroczną mocą nabytą poprzez przebywanie w otoczeniu Nightmare Lorda. Wiedziałeś również, że „boską duszę” posiada Rayem, który był przecież potomkiem pradawnych Bogów. Postanowiłeś skończyć misję i udać się do jednego z nich z najgłupszym pomysłem, na jaki wpadłeś kiedykolwiek. Zamierzałeś poprosić któregoś o przekazanie choćby ułamka swojej mocy na Ciebie w celu aktywacji Iluveos. Po drodze do wyjścia, Twoje oczy nacieszyły się jeszcze przebierającą się Sandrą. Mało nie przewróciłeś się po wyjściu z domu – wzbiłeś się w powietrze i z ogromną szybkością udałeś się do jednego z młodzieńców.

Zadanie wykonane pomyślnie.
+ 52 000 PL
+ 2 reputacja
+ ostrza Iluveos

Keiji z baru, gdzie chwile temu rozmawiał z Wzolem pojawił się w domu Tsugoto. Wiedział, że mężczyzna zapewne będzie w domu, więc nie widział sensu wyczuwania jego energii. Wiedział także, że będzie on cennym członkiem The Fate. Bo w tej organizacji nie chodzi tylko o siłę. Istotny jest też rozum. Keiji po prostu chciał zebrać ludzi z różnych dziedzin. Tsugoto był badaczem i naukowcem. Posiadał ogromną wiedzę na temat artefaktów i może nie tylko na ten temat. Jeżeli mężczyzna jest w domu, zamaskowany wojownik kieruje się jego mocą do pomieszczenia, w którym się znajduje. Kiedy będzie już w tym samym pomieszczeniu, co stary "znajomy" zatrzymuje się.
- Kopę lat, co? Mam nadzieje, że słyszałeś mój wywód w telewizji, radiu czy czymkolwiek tam masz. Mam dla ciebie propozycję. Nie chciałbyś się do nas przyłączyć? Przyłączyć do The Fate. Jestem w stanie zapewnić ci jedne z najlepszych laboratoriów, o jakich słyszałeś. W dodatku... dam ci niemal nieograniczony dostęp do ostrzy Iluveos. Będziesz mógł je w końcu zbadać. Co ty na to? - mówił jak do starego przyjaciela.
Po prostu czekał na jego odpowiedź.

Keiji bardzo szybko znalazł się w pomieszczeniu, w którym aktualnie przebywał Tsugoto. Co go zaskoczyło, mężczyzna siedział na kanapie z rękami głową opartą na rękach, będąc najwyraźniej w zamyśleniu, zaś obok niego znajdowała się średniej wielkości torba z jakimiś niedużymi bagażami. Mężczyzna spojrzał na Keijiego, gdy ten wszedł i drygnął, zapewne nie spodziewając się go tu. Maska, którą miał na twarzy odrobinę go przerażała.
W widoczny, trochę niechętny sposób uśmiechnął się po wypowiedzi starego znajomego.
- Ano... kopę. Wszystkiego słuchałem w radiu... - tu na chwilę zamilkł. Dopiero po chwili ciszy, znów kontynuował.
- Nie spodziewałem się Ciebie tutaj... Zresztą, właśnie się do Was wybierałem. - wskazał na torbę, która stała tuż obok niego.
- Zabrali mi wszystko... Zerwali ze mną kontrakt, nie pracuję już dla muzeum. Odebrali mi wszelkie prawa i eksponaty, do których miałem dostęp... Co miałbym teraz ze sobą zrobić? - w tym momencie wstał i spojrzał na maskę postaci fuzyjnej.
- Chciałem do Was dołączyć... Starożytne artefakty są dla mnie całym życiem, z Waszą pomocą mógłbym kontynuować swoją pasję. W dodatku będziecie ze mnie mieli pożytek - znam muzeum Genda na pamięć, będziemy mogli zdobyć wiele przydatnych i potężnych artefaktów. Znam się na tym fachu, mogę Wam pomóc, jeśli tylko będę miał do tego odpowiednie warunki. - zaczął mówić tak, jakby to on chciał przekonać Keijiego do tego, że jest przydatny w szeregach The Fate. Tym razem, "namowa" do współpracy okazała się o niebo łatwiejsza.

//Z marszu możesz wcielić go w szeregi The Fate.//

Keiji rozejrzał się tylko, gdy naukowiec skończył mówić.
- A Sandra?- zapytał.
Wojownik pamiętał młodą dziewczynę, która pięć lat temu sprawowała tu funkcje gospodyni. Pomyślał, że skoro jej pracodawca wybiera się do The Fate, to może i ona też. Jeżeli Tsugoto powie, że Sandra już tu nie pracuje, lub nie ma zamiaru przystępować do organizacji Keiji teleportuje się razem z naukowcem do lasku u podnóża gór. Jeżeli jednak dziewczyna jest w domu i chce dołączyć do organizacji wojownik czeka na nią.

//W górach pojawię się dopiero, jak skończę opis wszystkich członków i wyślę do ciebie NóPCu. Daj mi trochę czasu.//

Tsugoto na chwilę zamilkł, gdy Keiji wspomniał o Sandrze.
- Nie miałem jak wynagrodzić jej pracy... - powiedział posmutniałym głosem. To stawiało sprawę jasno - kobieta już tu nie pracowała.
- Przez jakiś czas pracowała za darmo, ale ileż czasu można? - dodał po chwili.