- O, mówisz. Nie zwracaj na mnie uwagi, ja tu tylko sprzątam i czasami biorę jakieś zlecenia, żeby się rozerwać. Bez swojej bariery nie wydajesz się sprawiać problemów, więc cię tu tak zostawię i pójdę oddać tę błyskotkę zleceniodawcy. I tak gdyby czegoś próbował, to już dobrze wiem, że spokojnie nawet ja bym mu dał radę. Tymi dwoma smokami i Evangelionem, które za cholerę nie wiem, skąd się wzięły, zajmiemy się potem. Chyba że mi powiesz, skąd się tu wzięły. A przy okazji... Co do twojej bariery... sam nie wiem, jak ją przebiłem. Chyba na wylot, o ile się nie mylę.

- Smoki?... Evangelion?... O czym ty gadasz?

- Czyli to nie twoje zwierzątka? Dla pewności: smoki - duże, jaszczurowate stwory, ziejące różnymi rzeczami. Evangeliony - żyjące maszyny z brzydkim zwyczajem dostawania kompletnego fioła. W sumie, to rzeczywiście by nie były twoje, bo byś próbował je jakoś wezwać czy coś. Wiesz co? Jak obiecasz, że będziesz grzeczny, to cię stąd zabiorę, żeby te dziwadła cię nie rozszarpały czy pożarły. Ale błyskotka zostaje u mnie. Jak będzie?

Na twarzy mężczyzny było widać niepewność.
- Zgoda, niech Ci będzie.

- Dobra, to czekaj... To było w prawo i w prawo... No to się trzymaj swojej skóry, żeby bezwładność ci jej nie zerwała. //żartowałem, spokojnie. Nie wiem jak, ale w Kamen Rider Kabuto nie ma to żadnych negatywnych efektów na nieuzbrojonych ludzi. Trochę jak The World, w pewnym sensie. Będę się tego właśnie trzymał, że nie ma skutków ubocznych.//
Viego złapał go za przedramię i Clock-upnął się razem z przeciwnikiem przypomnianą sobie drogą prosto do wyjścia, a stamtąd na powierzchnię.
- To by było na tyle, możesz sobie iść. A jeśli tutaj mieszkałeś... Cóż, magia nie zawsze jest subtelną metodą otwierania zapieczętowanych przejść. Chyba że masz mi coś jeszcze do powiedzenia zanim dam to świecidełko zleceniodawcy i pójdę zebrać ekipę na wysprzątanie tych podziemi z wysoce niepożądanych istot.

Kaylin i Alister wskakują przez jedną z dziur w ziemi wybitych przez wychodzące bestie do podziemi i rozglądają się, próbując ogarnąć, gdzie są.

Jesteście… pod ziemią.
Przez dziurę stworzoną dzięki Evangelionom, po upływie około dwóch minut, dostaliście się do długiego korytarza, będącego prawdopodobnie częścią nieco większej podziemnej konstrukcji. Zamierzaliście odnaleźć golema oraz ewentualnie inne kreatury, które mogą tutaj przebywać – Waszym aktualnym celem było pozbycie się ich, a żeby nie zagroziły żadnemu mieszkańcowi miasta, kiedy już się stąd oddalicie. Plan był niezwykle prosty – znajdź coś co się rusza i zabij to, nim zostaniesz zaatakowany/-na. Po kilku minutach drogi docieracie do dość dużego pomieszczenia, wyglądającego jak arena. Dostrzegacie martwego golema, przygniecionego nie tylko przez masę skał, ale… nie posiadającego głowy. Ta znajdowała się kilka metrów dalej.
Podczas Waszej nieuwagi, ktoś ostrożnie i bardzo szybko zajął się zagrożeniem ze strony wielkiej kreatury – przez chwilę poszukiwaliście innych potworów, które mogłyby okazać się niebezpieczne, lecz ostatecznie nic nie znaleźliście.
Stoicie obok martwego golema – co dalej?

- Nie wiem, co by było lepsze. Znaleźć tu żywego golema czy martwego. W ogóle golemy żyją?
- Zależy od golema. Rozejrzyjmy się. Bądź w gotowości, snajperze.
Idą zatem jednym z korytarzy, Alister dzierży swoje dwa "pistolety" i osłania tyły.

Powolnym krokiem przemierzaliście jeden z korytarzy, poszukując właściwie na siłę jakiegokolwiek zagrożenia. Chcąc, lub też nie chcąc, nie byliście w stanie znaleźć nic. Alister jedynie przypadkowo trafił w szczura, kiedy usłyszał jakiś hałas i dostrzegł ruch. Niestety, ciemne, ponure miejsca takie jak to różnie działają na psychikę – nawet potężnych wojowników, którzy nie raz ratowali planetę. I właśnie przez takie miejsca, mogą oni czasami spowodować nieco więcej szkód niż może się wydawać.
Co dalej?

Kaylin i Alister dostają wiadomość, oboje ją sprawdzają na swoich WDG.
- A szkoda, było tu tak uroczo.
- Lecimy.
Kaylin otwiera przejście do Latającego Miasta, przenoszą się tam.