Otworzyłeś Senkai, po czym wszyscy do niego weszliście.

//Wymiary > Dangai//

Toshi natomiast niepewny tego co się dzieje postanowił pilnować ciał..

Brama Senkai momentalnie się otworzyła, a z niej wyszedł Yoh i Silvia. Zauważywszy swoje ciała, podeszli do nich i znowu w nie 'wskoczyli'. Odzyskali przytomność co zapewne lekko Toshiego wystraszyło, bo stało się to nagle.

Silvia nie okazywała po sobie tego że usłyszała taką informację. Gorzej z Yohem, który cały czas był niezwykle poważny. Bez słowa wstał i uniósł się w górę. Uśmiechnął się do Silvii, po czym przyłożył dwa palce do czoła i zniknął. Dziewczyna nie była zaskoczona jego zachowaniem, raczej sama lekko spoważniała. Czekała na Sameyara który jeszcze nie wyszedł.

Sameyaro wyszedł z Dangai, lecz nie zastał tam Yoh'a tylko Silvię, Toshiego i swoje ciało do którego potem wszedł.
-Te, gdzie Yoh zniknął?

- Sama nie wiem.. Zapewne trenować. Wiesz jaki jest.. - spojrzała na chłopaka z uśmiechem.

-Ta, trening dobra rzecz, ale co za dużo to nie zdrowo.-Rzekł chłopak z uśmiechem.
-Trochę, nudno tu jak nic się nie dzieje, macie tu jakieś rozrywki?

- Siedzenie w domu i gapienie się w telewizję? - zapytała wybuchając śmiechem. Oczywiście żartowała.
- Żartuję.. Można iść na plażę, wesołe miasteczka, kina.. Jest dużo rozrywek. - odezwała się z uśmiechem.

-Aha, dzięki, warto na przyszłość wiedzieć.-Powiedział bez większego zachwytu.[Kurde, takie rozrywki wydają się mało rozrywkowe po ostatnich wydarzeniach, ale cóż...].
-Dobra, ja będę leciał do domu, muszę coś zjeść, umieram z głodu, jakbyście kiedykolwiek coś ode mnie chcieli to mieszkam przy Sweet Street 14 - Wzbił się w powietrze i poleciał do domu.

Widząc ze wszyscy sie rozeszli pozegnal sie i odleciał.

Silvia została sama, żegnając się z innymi wojownikami którzy zdecydowali się polecieć do domu. Sama usiadła pod jakimś drzewem i przyglądała się w niebo.

Dziewczyna wstała po czym przyłożyła dwa palce do czoła i koncentrując się nieco dłużej niż Yoh, zniknęła.

Yoh pojawił się nad rzeką Kemaha i popatrzył się w niebo. Jego energia była tak zmniejszona że tylko wojownicy o naprawdę niewyobrażalnej mocy byliby w stanie go wyczuć. Mimo tego, on sam nie zdawał sobie większej sprawy z tego że zmniejszył tak drastycznie swój poziom mocy. Musiał to zrobić odruchowo, kiedy tylko się pojawił w tym miejscu.

Młodzieniec nie odzywał się nawet słowem, był niezwykle spokojny i opanowany. Tym razem było to coś innego, bowiem nie dojrzał fizycznie ale jakimś dziwnym cudem psychicznie.
W pewnym momencie chłopak popatrzył w stronę pustyni, jednak jego wzrok szybko wrócił na rzekę. Jedynie westchnął patrząc się na wodę..

Nie trzeba było długo czekać, bowiem po kilku sekundach patrzenia w wodę i zastanawiania się nad czymś, znowu zniknął.

Kesiuke pojawił się kilka metrów nad rzeką.
(To gdzieś tu, nie jestem do końca pewien gdzie dokładnie, ale wiem, że tu.)
Chłopak zdjął bluzkę, rzucił ją na brzeg po czym sam skoczył do wody. Zaczął nurkować, najwidoczniej czegoś szukał. Co chwilę się wynurzał nabierając powietrza.
(Tak mogę szukać tego latami.)
Niestety nie miał lepszego pomysłu. Szukał tak jeszcze chwilę po czym wyleciał z wody stając odrobinę nad jej lustrem. Lekko napiął mięśnie kumulując energię. Wokół niego pojawiła się aura rozdmuchując nieco wodę.
- To za mało... - powiedział wkładając w to więcej energii.
Nagle woda rozstąpiła się w znacznym stopniu. Dno było widoczne. Keisuke rozglądał się jednak najwidoczniej nie widział tego czego szuka. W pewnym momencie coś czerwonego błysnęło mu po oczach.
- To musi być to! - krzyknął podlatując do źródła blasku.
Był to niewielki, czerwony kamień wyglądem przypominający diament.
http://www.sklepezo.pl/images/diament_80_czerwony.jpg
Szybko go chwycił, po czym natychmiastowo odleciał w górę. Rzeka wróciła na pierwotne miejsce robiąc sporych rozmiarów falę. Keisuke wylądował, założył koszulkę po czym teleportował się ponownie do domu.

Chłopak wraz z Ayano pojawili się przy rzece.
- Tu chyba będzie dobrze? - zapytał i zaczął powili iść.
- Dobrze mieć chwilę spokoju. Ostatnio mieliśmy tyle roboty, że nie było kiedy chociażby porozmawiać.

Dziewczyna się nie odzywała. Patrzyła w wodę przyczepiona do ręki chłopaka. Coś ją w pewnym momencie zaniepokoiło, ale sobie odpuściła.
- Też to poczułeś? - zapytała spokojnie.

- Ta...
Chłopak szedł dalej, patrząc raz na wodę, a raz zerkając na dziewczynę.
Ciekawe, czy pozwoli mi pójść to sprawdzić? A zresztą... Nawet mi się nie chce.

- Zostańmy tu.. Ktoś się tym na pewno zajmie, prawda? - powiedziała spokojnie, wtulając się w chłopaka i patrząc w wodę.
- Piękne, prawda? - zapytała, uśmiechając się.

- Tak. W ogóle dzisiaj jest ładna pogoda.
Ray na chwilę zamknął oczy, uśmiechając się. Mimo, że po paru sekundach oczy miał już otwarte, uśmiech nie znikał z jego twarzy. W końcu miał powody by być teraz zadowolonym.

- Spójrz! - wskazała na niebie palcem chmurę która wyglądała podobnie do serca.
- Piękne! - powiedziała.

Rayem stał bez słowa wpatrując się w dziwną chmurkę. Towarzyszyła mu znana wszystkim mina. Chłopak co prawda nie wstydził się okazywania uczuć, czy coś w tym stylu. Zwyczajnie myślał, że tam jest samolot, a nie jakaś "kształtna" chmura i to go zamurowało.
Po jakimś czasie zauważył, że zrobiło się już ciemno.
- Ojej... Już się zrobiło tak ciemno? Nie zauważyłem. - powiedział z nieco innym wyrazem twarzy.
- Zabiorę cię do domu, bo Yoh znowu mi zrobi wykład, że za późno cię odprowadzam.
Chłopak użył Instant Transmission i zniknął wraz z dziewczyną.