Widząc, że Toshi ruszył naprzód, Ray zrobił po chwili to samo. Stanął obok swojego przyjaciela i spojrzał na malowidło na ścianie. Mimo, iż narysowany stwór wyglądał dość przerażająco, Ray się nieco uśmiechnął.
- Wiesz co? Jeżeli to z tym będziemy musieli się zmierzyć pod koniec tego zadania, to jestem w stanie wybaczyć tą piwnicę zwłok właścicielowi tej chałupy.
Chłopak poprawił rękawice i zaczął się dokładniej rozglądać po pomieszczeniu. Szukał kolejnych drzwi, przejść, ewentualnie dziwnych, nietypowych rzeczy, przedmiotów.

Heh... Imponujące.
Chłopak także zaczął szukać jakiś przejść itd.

Po nieco dłuższych poszukiwaniach, odór zwłok ponownie zaczął Wam przeszkadzać. Mimo że te znajdowały się kawałek dalej, to jakby nie patrzeć, cały czas tutaj były. Raymond odszedł kawałek, rozglądając się za jakimiś drzwiami, ewentualnie tajemnymi przejściami dalej. Toshiemu, znalezienie takiego przejścia nie zajęło dużo czasu. Przyglądał się on w kryształowe oczy, namalowanemu potworowi, lekko się przy tym zamyślając. Ze świata wyobraźni wyrwał go Raymond, wyklinając na temat ślepych zaułków i pokoi bez przejścia. Akamura trochę cwańszy, spojrzał na obraz bestii ponownie, uderzając w niego po chwili z pięści.

Za "obrazem" był tunel prowadzący dalej.

Ray! Zobacz!-chłopak rozwalił resztę obrazu, jednocześnie podnosząc kryształy, które robiły za oczy.// Jeżeli sie nie zniszczyły czy coś//
Wszedł do przejścia i chwile czekając na przyjaciela ruszył z nim w głąb tunelu.

- T... Taa... Właśnie miałem to zrobić... - powiedział nieco zaskoczony tym dość brawurowym ruchem przyjaciela. Ray z początku wykluczał taki ruch, martwiąc się, że albo podziemia się zawalą, albo nic nie znajdą. Jak widać wciąż powinien kierować się instynktem.
Ray szybko dobiegł do Toshiego i razem z nim poszedł dalej.
- Proszę, żeby tam był ten stwór, żebyśmy trafili na niego... Proszę, proszę, proszę... - szeptał po drodze.
(A jak znowu natrafimy na "składowisko odpadów" to się wnerwię...)

Szliście przed siebie przez dłuższy czas. Mimo że mieliście wrażenie, iż robicie kółka, kręcąc się po jakimś labiryncie to w rzeczywistości tak nie było. Kilka minut zleciało Wam na rozmowie na temat dziewczyn. Chcieliście myślami odbiec jak najdalej od tego masakrycznego obrazu jaki mieliście okazję niedawno obserwować.

Kiedy skręciliście za kolejny róg, usłyszeliście głośny ryk. Coś się do Was zbliżało. To „coś” miało na pewno jakąś broń, którą uderzało co chwila o ziemię. Po chwili, Waszym oczom w oddali ukazał się dosyć przerażający, masywny potwór.

- Wreszcie... - odetchnął jakby z ulgą. - ale to chyba nie ten z malowidła. Eh...
Ray spojrzał na Toshiego i ruszył pierwszy, by sprawdzić siłę stwora i jednocześnie dać przyjacielowi szansę na wykonanie ruchu. Gdy tylko Raymond zbliżył się na taką odległość, by jeszcze nie znaleźć się w zasięgu jego broni, przy pomocy Shunpo wykonał szybki ruch za potwora i z wyskoku próbował zaatakować oburącz w kark monstrum. Następnie - niezależnie od efektów - szybko doskakuje trochę dalej i rzuca w stwora Galaxy Donut, próbując go unieruchomić i dać Akamurze szansę na jakiś silniejszy. atak.

Cios w kark się powiódł, jednakże... to Ciebie zaczęły boleć dłonie. Monstrum po prostu się odwróciło i uderzyło Cię jedną ręką, gdy pozostawałeś lekko zdezorientowany. Rzadko kiedy spotykałeś się w swoim życiu z tak mocną skórą u zwykłego potwora czy mutanta; sam nie potrafiłeś powiedzieć co to jest. Kiedy potwór Cię odrzucił, w locie wykorzystałeś technikę Galaxy Donut, jednakże... nie zadziałała. Wbiłeś się w ścianę, zostawiając w niej ładny ślad; nic Ci jednak nie jest - może poza lekkim zamroczeniem.

Monstrum zaczyna rozkręcać nad głową swoją broń i w pewnym momencie rusza na znieruchomiałego Toshiego.

Ray "wyszedł ze ściany" stając przed nią na ziemi.
- Toshi, rusz się! Tylko uważaj, on jest strasznie twardy!
- Cholera, co to za... troll? - zapytał sam siebie, tym razem szeptem.
Młodzieniec był świadomy tego, że uderzenia na obecnym poziomie mocy nic nie zrobią jego przeciwnikowi, a co więcej mogą nawet zaszkodzić Rayowi. Chłopak stanął w lekkim rozkroku, unosząc zaciśnięte pięści. Zaczął stopniowo zwiększać swoja moc, mając nadzieję, że dodatkowo odwróci tym uwagę stwora od Toshiego. W końcu nastąpił błysk, który zakończył przemianę; Ray przeszedł na stadium Super Saiya'jina.
- Teraz możemy zacząć walkę...
Uruka cofnął obie ręce, które otoczyła energia złotego koloru. Po 3, góra 4 sekundach chłopak skierował ręce na monstrum, wystrzeliwując w niego falę energetyczną, krzycząc:
- Buster Cannon!

Następnie Ray odskakuje kawałek w bok i czeka na ruch przeciwnika, jednocześnie wyczekując na moment do ataku znienacka.

Chłopak momentalnie utworzył ze swoich rąk diamentową tarczę, którą z parował atak potwora. Następnie wziął rozpęd wyskakując w powietrze stworzył z rąk duży diamentowy kilof, próbował wbić go centralnie w głowę potwora.

Przemiana Raymonda rzeczywiście odwróciła chwilowo uwagę monstrum. Nim zorientował się on jednak co jest grane, dostrzegł lecącą w swoim kierunku falę uderzeniową. Nie było czasu na wykonanie jakiegokolwiek ruchu obronnego; technika zetknęła się z nim, wywołując eksplozję i sprawiając że cała konstrukcja w której się znajdujecie, zaczęła się zapadać. Toshi wykorzystał odpowiedni moment i zmienił swoje ręce w diamentowy kilof, który bez problemu przebił się w poranione już cielsko bestii z którą walczyliście. Niestety, nie trafił w głowę, bowiem monstrum się przesunęło. Atak i tak jednak okazał się śmiertelny, a to za sprawą trafienia w kręgosłup i „pojechania” kilofem w górę, rozcinając całą skórę i „wyrzucając” kręgosłup na wierzch.

Potwór upadł na ziemię, jednak Wy mieliście teraz inny problem.
Całe pomieszczenie w którym się znajdowaliście, zaczęło się zawalać.

- Uhuhu... Przesadziłem. - powiedział spokojnie, co było niezbyt na miejscu.
Rozglądając się szybko wkoło, postanowił skorzystać z 1 z 2 możliwości:
1. Wskazać Toshiemu kierunek, w którym mogliby pobiec dalej. Oczywiście pod warunkiem, że tamten sektor byłby stabilny.
2. Złapać przyjaciela za ramię i używając Instant Transmission przenieść się z nim na powierzchnię z nadzieją, że całość konstrukcji się zawali, niszcząc ten "kompleks mniejszego zła".

-Fuck!-chłopak podbiegł do Rayema.
-Czujesz energię Yoha?! Zmywamy się.
Chłopak złapał Rayema za rękę i przeniósł siebie i jego na równiny.

Teleportacja zakończona pomyślnie, w porę - o tym pomieszczeniu długo już nikt nie usłyszy.

Dołączyliście do Yoha w walce na równinach.

Zadanie wykonane.
Dla każdego:
+ 105 000 PL
+ 1 reputacja


Ale... Jesteście jeszcze daleko od możliwości odprężenia. //z własnego wyboru, rzecz jasna//

Dziewczyna pierw położyła ogromną, świecącą skałę na ziemi, po czym sama zeszła z formy „Molecule of Nightmare” i usiadła na jednym z kamieni, odpoczywając. Obserwowała głównie poruszające się powoli na niebie chmurki, lecz mimo wszystko, rozmyślała również nad tym, gdzie znajdzie zleceniodawcę zadania. Nie chciała zostawiać ogromnego kamienia, który zresztą świecił przy tablicy z zadaniami w centrum Eminy – wyglądałoby to przynajmniej dziwnie. Z drugiej strony, gdzie miała go zostawić skoro zleceniodawca nie podał żadnego miejsca spotkania? Dobre pytanie, na które starała się sama znaleźć odpowiedź przyglądając się w niebo.

Byłaś typem dziewczyny z naprawdę dużym szczęściem w życiu. Pierw badania genetyczne, dzięki którym nabyłaś swoją moc, później nieudany związek z Rayemem Uruką, a ostatecznie spotkanie z Gyaradosem, jako pierwsza osoba na Terrze. Przez jakiś czas spokojnie rozmyślałaś nad zadaniem, które aktualnie wykonywałaś – zleceniodawca, który nawet nie podał miejsca spotkania w razie wykonania zadania? Ciekawa sprawa. Patrząc na ogromną świecącą skałę, westchnęłaś zastanawiając się nad tym, czy nie zostawić jej po prostu w środku miasta przy tablicy z różnymi zadaniami. Im dłużej nad tym myślałaś, tym bardziej uświadamiałaś sobie, że to będzie najlepsze wyjście.

Po chwili, kamień na którym usiadłaś zwyczajnie się poruszył. Początkowo uznałaś, że to tylko twoja wyobraźnia – długo siedziałaś w wodzie, bardzo głęboko, gdzie ciśnienie rozsadziłoby normalnego człowieka. Być może jakoś to wpłynęło na Twoją głowę? Niestety, wmawianie sobie tego nie było dobrym pomysłem – wielkiej, kamiennej głowy przyglądającej się Tobie z pewnym zdziwieniem nie zrzucisz już na ciśnienie czy złe samopoczucie.

Soundtrack
Nastolatka momentalnie zeskoczyła z kamienia na którym siedziała, robiąc dość nietypową minę.
- Czy tylko w moim życiu słowo „szczęście” jest pojmowane odwrotnie? – zapytała samą siebie, przyglądając się przez dłuższy czas na kamiennego węża. Początkowo była przekonana, że potwór chce zrobić jej krzywdę – szybko zmieniła zdanie, kiedy dostrzegła w jaki sposób kreatura na nią patrzy.
- Spokojnie, nie zrobię Ci krzywdy… Zabiorę tylko swoją własność i się stąd zmywam… – powiedziała spokojnie, uśmiechając się i podchodząc do wielkiej, świecącej skały. Chwyciwszy ją, uniosła się w powietrze i poleciała w stronę kontynentu zastanawiając się głównie nad tym, czy to również był ten cały „Pokemon” o którym mówiła Kaylin, gdy Viego poszedł pogadać z Gyaradosem. Jeżeli tak, to skąd do ciężkiej cholery się wzięły te potwory? Przecież wcześniej, przez tyle lat nikt ich nie widział. Dziewczyna brała pod uwagę możliwość powstania w jakimś miejscu wyrwy prowadzącej do innej przestrzeni. Przecież przez tyle lat, Pokemony nie mogły być nieuchwytne. Z drugiej strony, ten świat już wiele razy ją zaskoczył. Równie dobrze, teraz mogłoby być podobnie.

// Kontynuacja posta: http://www.anrevosprites.net/t1573p75-ocean-legandia-temat-ogolny#59427 //