ODMIENIEC.


Narodziny.
Cichy, spokojny wieczór, niedaleko miasta. Przy oknie siedział czarny kot Ygdrasilla, liżąc się przy przedniej, lewej łapce. Właściciel domku siedział na fotelu przy kominku, cykając sobie przy tym z fajki. Jego żona, Elisabeth weszła do salonu z ich kilku miesięcznym dzieckiem na rękach. Bujała się z nim, śpiewając przy tym kołysankę. W pewnym momencie mały otworzył oczy, Ygdrasill podbiegł do pozostałych członków rodziny, uśmiechając się do dziecka. Kiedy nowonarodzona pociecha spojrzała w oczy ojca, przesiąknięte specyficzną aurą i inteligencją, zaczęło płakać, rzucać się w ramionach matki. Paladyn nie wiedział co zrobić, jednak przeczuwał jedno - to sprawka jego wroga, Gwynnslaiya, który od wielu lat parał się mrocznymi czarami. Według jego podejrzeń, Gwynnslaiy zorientował się, że Elisabeth urodziła dziecko. Wtargnął do jego umysłu, wywołując taką a nie inną reakcję. Płacz ucichł tak szybko jak się pojawił, histeria i zdezorientowanie rodziców również.



Druga kontrola.
Kilka lat później, kiedy to mały Florian dorósł do lat dziesięciu, jego ojciec Ygdrasill został wezwany przez Radę do klasztoru magów przywołania, by omówić szczegóły jego nowego zadania. Florian nie miał zbyt wielu kolegów. A właściwie to nie miał ich wcale. Był typem samotnika, samouka. Kiedy inne dzieci robiły proce, bawiły się w rycerzy i paladynów, samotny Florian zgłębiał tajniki magii. Elisabeth zaniepokojona pokojem syna, który był przesiąknięty swądem smoczych jaj, postanowiła skontaktować się z mężem przez Piaskową Otchłań. Po wrzuceniu piasku w ów wypaloną dziurę, przed Elisabeth pojawił się jakby portal. A w nim twarz Ygdrasilla. Zaczęła się rozmowa na temat zaintersowań ich syna, jednak paladyn nie widział w tym nic złego. Po powrocie mężczyzny z klasztoru, okazało się iż całe miasto znienawidziło jego rodzinę. Kiedy zapytał się o co chodzi, jeden z rzeźników odpowiedział mu, że to jego syn rzucił zaklęcie ognistej burzy na miasto. Na szczęście nie stało się nic groźnego, jedynie spalenie kilku opuszczonych domów. Ygdrasill znowu przypuszczał, że to próba wejścia w ciało Floriana przez Gwynnslaiya. Mijały lata..



Próba, Śmierć, Utrata Duszy.
..a w wieku siedemnastu lat, Florian już wiedział więcej o magii niż przeciętny adept w klasztorze. Pewnego dnia, Ygdrasill wraz ze swoim synem dosiedli miastowych koni, wypożyczonych na cały dzień. Wyjechali wysoko w góry, na zielone polany, które otaczały tylko szlaki i drzewa. Po zejściu z rumaków, ojciec rzucił prostą komendę do syna. Zabij mnie. Ygdrasill wiedział, że jego podopieczny go nie zabije, że jest zbyt słaby emocjonalnie. Kiedy młodzieniec koncentrował moc, nagle słońce zostało przykryte przez ciemne chmury. Deszcz zaczął ostro lać, wszędzie było błoto. Florian zamknął oczy, skoncentrował w sobie więcej mocy, kiedy..Poczuł potężną moc, która weszła w jego ciało. Otworzył oczy, spoglądając złowrogo na elfa, w zwyczajnych ciuchach z mieczem przy pasie - na swojego ojca. Jego oczy były przepełnione magią, co najgorsze. Były czerwone. To znak, że Gwynnslaiy nie próżnował, więc teraz zaatakował syna swojego odwiecznego wroga. Walka nie była długa, wręcz przeciwnie. Mroczny mag rzucił zaklęcie, które sparaliżowało Ygdrasilla od stóp do głowy, nie mógł się ruszać. Drugim zaklęciem, i ostatnim była Próżnia. Wbił swoją rękę w brzuch elfa, wypuścił z niej potężną, mroczną moc, wyciągając rękę. Paladyn padł na zieloną trawę, kaszląc przy tym, a z jego ust wydobywała się czarna krew. Po kilku chwilach jego męki zostały skrócone, umarł z powodu obrażeń. Gwynnslaiy odniósł sukces, wyszedł z ciała siedemnastoletniego Floriana i jego też "zabił", a raczej pozbawił go duszy.