[...] Zatrzymał się przed jaskinią. Siedział na białym rumaku, w ręku dumnie trzymał kopie. Biała zbroja błyszczała w słońcu. Jej blask przyćmiewał nawet złoto. Zszedł z konia zostawiając lancę. Wyciągną z pochwy miecz. Ruszył na przód, wprost do pieczary. Motywowany zemstą nie zwracał uwagi na niebezpieczeństwo. Był już u celu, zobaczył go śpiącego. Przy każdym oddechu z nozdrzy buchał dym. Bestia była ogromna, cała pokryta łuskami, ogon był długości siedmiu metrów. Nie czując lęku podszedł do potwora. Chciał wykorzystać element zaskoczenia. Uniósł miecz do góry. Siła, którą włożył w uderzenie pochodziła z jego, przepełnionego rządzą zemsty i goryczą serca. Miecz połamał się na kawałki uderzając w leżącą paszczę smoka. Monstrum się obudziło. Stanęło na łapy, spojrzało na mężczyznę z góry. Rozpostarło skrzydła tworząc ogromny podmuch. Machnęło nimi jeden raz. Wiatr był tak potężny, że wojownika aż zdmuchnęło. Rycerz schował się za skałą. Nie miał już żadnego oręża. Smok rozpostarł paszczę i zaczął zionąć ogniem w kamień, za którym skrywał się śmiałek. Skała coraz bardziej się nagrzewała. Wojownik zmienił kryjówkę. Ponownie schował się za kamień, sytuacja jednak się powtórzyła. Był pewien, ze to jego koniec. Gad otworzył paszczę i miał już ziać ogniem w jego stronę gdy nagle przed wojownikiem otworzył się dziwny portal. Rycerz jak i smok byli zdziwieni. Z bramy między wymiarowej wyszedł umięśniony osobnik. Ubrany był w czerwoną, lateksową koszulkę i niebieskie spodnie. Włosy jego były czarne jak smoła z kilkoma czerwonymi kosmykami. Bestia plunęła w niego ogniem. Ten stał jak gdyby nigdy nic, ogień zwyczajnie nic mu nie robił.
- Znowu nie tu. Ostatnio jakoś mi nie idzie. - powiedział zerkając na jakieś dziwne urządzenie.
Rycerz zadziwiony tym co właśnie stało się z ogniem wysłanym w przybysza padł na ziemie jak długi. Osobnik w czerwonej koszulce spojrzał na leżącego wojownika.
- O! Toż to Arti. Chyba przybyłem nie w porę. Właściwie to powinien pokonać on tego smoka, ale przez mój błąd chyba będzie to niezbyt możliwe. Co tam, moja wina to ja to naprawię.
Powiedziawszy to teleportował się przed paszcze smoka. Uderzył go kilkukrotnie. Bestia z bólu padła. Przybysz wyciągną ręce przed siebie po czym wysłał w stronę gada jakiś dziwny promień, który go dosłownie zmiótł z powierzchni ziemi. Wylądował ponownie na ziemi. Ustawił coś w swoim urządzeniu po czym otworzył się nowy portal. Powolnym krokiem wszedł do niego. Przejście się zamknęło. Rycerz został sam w jaskini. Nagle znikąd pojawił się dym a z dymu wyłonił się jakiś czarodziej z mieczem.
- Arturze mam Excalibur! - krzyknął podbiegając do leżącego wojownika.
Starał się obudzić rycerza różnymi sposobami.[...] Artur po pokonaniu smoka został okrzyknięty królem. Był dobrym i sprawiedliwym władcą. Miał swoją wierną elitę zwaną rycerzami okrągłego stołu.[...]

Już rankiem Chris był pewien, że ten dzień będzie wyjątkowy. Gdy wyszedł z domu, udał się na targowisko. Zamierzał przeglądnąć najświeższe towary kupców i ewentualnie zakupić coś ciekawego. Będąc na miejscu, wpierw przyjrzał się sprzętom handlarzy bronią. Niestety, żaden z mieczy nie okazał się lepszym od jego obecnej broni. Maria była sporym mieczem dwuręcznym. Wykuta z najsolidniejszej stali w krasnoludzkich kuźniach, dawała radę przeciąć niemalże wszystko. Mimo tego, ostrze miało już swoje lata i długą historię stoczonych walk. Podobnie zresztą właściciele – Chris oraz (wcześniej) jego ojciec. Gdy zawiedziony młodzieniec nie odnalazł zastępcy Marii, udał się do karczmy. Nie miał zamiaru gasić pragnienia, lecz często robili to kupcy, którym zajęto wszystkie dostępne stragany. Zaraz po wejściu do gospody dostrzegł go siedzący przy ladzie handlarz. Z pewnością zainteresował go wygląd Chrisa – około dwudziestodwuletniego, raczej wysokiego bruneta, którego szare oczy i niewielka blizna pod lewym okiem nadawały pewnej, ciekawej aury. Mimo czarnej zbroi, jaką nosił, nie wydawał się być ponurym lub złym człowiekiem, a raczej odważnym i samotnym.
- Młodzieńcze, młodzieńcze! Podejdź no tutaj - a gdy Chris się do niego zbliżył, ten kontynuował – Wyglądasz na doświadczonego wojownika. Mógłbyś się dla mnie uporać z pewnym smokiem?
- Smokiem? – spytał z niedowierzaniem.
- Tak, to dość nieprawdopodobne, ale chodzi właśnie o smoka. Pojawił się niedawno. Ma gniazdo nieopodal mojej trasy do Severis i jest dość agresywny. Pozbycie się go, bardzo ułatwiłoby mi podróż do tego miasta. Mógłbyś się nim zająć?
Młodzieniec chwilę się wahał. Nie bardzo wierzył w słowa kupca, ale chciał zobaczyć smoka na własne oczy.
- Zgoda – powiedział – zajmę się tym smokiem.
- Gwarantuję, że twoja pomoc przyniesie ci sławę i bogactwo. Natomiast mnie - spokój…
Chris wypytał kupca o wszystko, co było mu potrzebne, a gdy opuścił karczmę, zbliżał się już wieczór. Wrócił do domu, a następnego ranka wyruszył w „kupiecką trasę”, aby zgładzić smoka. Sama podróż konno trwała dobre trzy godziny, a potrzebne były jeszcze siły na walkę.
W pewnym momencie młodzieniec usłyszał głośny ryk. Rozglądał się we wszystkie strony, lecz niczego nie dostrzegł. Po chwili ponownie usłyszał ryk, a zza niedużej góry wyłoniła się sylwetka smoka. Gad był ogromny. Jeżeli złapałby młodzieńca, z paszczy wystawałyby jedynie stopy. Monstrum wylądowało tuż przed młodym wojownikiem. Chris zszedł z konia. Zwierze szybko się oddaliło i czekało na powrót swego pana. Przed młodzieńcem dosłownie stało ogromne wyzwanie. Chwycił rękojeść Marii i powoli wyjął ostrze z pochwy na plecach. Trzymając miecz oburącz, przyglądał się bestii. Ta robiła to samo, sapiąc. Po chwili oboje rzucili się do ataku. Pierwsze cięcie Chrisa było niecelne, na szczęcie smok również chybił. Młodzieniec był szybszy od gada i postanowił to wykorzystać. Gdy tylko złapał równowagę po poprzednim ataku, wykonał kolejny zamach. Tym razem cięcie było celne, a ostrze bez większych problemów rozcięło skórę bestii. Smok miał obecnie dość sporą ranę w okolicach karku. Zdenerwowany wzbił się w powietrze i zaczął krążyć nad polem walki. Chrisowi od razu się to nie spodobało w dodatku, że z paszczy olbrzyma wydobywały się płomienie. Wojownik szybko rozejrzał się po okolicy i widząc jakąś skałę nieopodal, szybko się za nią schował. Tak jak przewidywał, gad zaczął zionąć ogniem, jednak kamień świetnie spełnił swoją rolę i młodzian nie odniósł żadnych obrażeń. Wychylił się lekko zza skały i wyczekiwał na moment, gdy stwór ponownie wyląduje. Nie trzeba było długo czekać. Chris się przeżegnał jedną ręką i wybiegł zza osłony. Smok wysłał w jego stronę ognistą kulę, lecz ten ją ominął, potem kolejną, która tym razem trafiła, choć nie powstrzymała młodego wojownika. W końcu smok próbował złapać Chrisa zębami i najprawdopodobniej rozszarpać, lecz na próżno. Wojownik starał się obiec bestię, która próbowała go jeszcze powstrzymać łapą, ale ten w porę się pochylił, skutecznie unikając obrażeń. W końcu Chris znalazł się za powolnym smokiem. Natrafił jednak na ogon, który odrzucił go parę metrów dalej. Teraz wszystko zależało od tego, czy zdoła się szybko podnieść i w porę chwycić miecz, by móc kontynuować bój. Niestety, smok zdołał się odwrócić nim ten wstał, bestia przygniotła go łapą. Chris przez chwilę nie mógł złapać tchu, sądził, że się udusi bądź zostanie zmiażdżony. Miał jednak więcej szczęścia w tym starciu, a niżeli przewagi, bowiem stwór podniósł łapę, żeby ponownie przygnieść młodzieńca. Chris wykorzystał tą okazję, zebrał siły i przeturlał się na bok. Smok zatrzymał łapę w powietrzu i widząc wojownika gdzieś z boku, użył swoich pazurów niczym broniący się przed atakiem kot. Atak miał taką siłę, że dosłownie rozerwał zbroję, odsłaniając uszkodzoną kolczugę. Smok pochylił głowę nad obolałym wojownikiem. Miecz leżał obecnie na wyciągnięcie ręki młodzieńca, okazja do zadania ciosu również była wyśmienita.
- Spoczywaj w pokoju, nędzna kreaturo – wyszeptał.
Chris pochwycił Marię i wbił jej ostrze między oczy smoka. Krew trysnęła, niemalże w całości barwiąc na czerwono postać wojownika. Ten wstał i pchał miecz jeszcze głębiej w głowę olbrzyma. Smok już nie zdołał z siebie wydusić niczego prócz jęku i martwy padł na ziemię. Chris wygrał. Miał liczne siniaki i rany, ale przeżył. Zastanawiał się, jak udowodnić kupcowi, że spełnił jego prośbę, aż w końcu zdecydował się wyciąć i przynieść mu język monstrum. Tak też uczynił.
Wieczorem miasto wyglądało naprawdę pięknie. Zachodzące słońce sprawiało, że szare mury stawały się jakby brązowe, przez co mieszkańcom i przyjezdnym od razu poprawiał się humor. A może to przez zabawy, jakie urządzali o tej porze? Chris przekroczył bramy miasta, taszcząc za sobą spory kawał dymiącego mięsa, jakim był smoczy jęzor. Udał się on do gospody, a w środku zastał kupca dokładnie w tym samym miejscu, co poprzedniego dnia. Usiadł obok niego, rzucając smoczy ozór przed nim na ladę.
- Zgładziłem smoka.
-Czy… Czy to jest jego..?
- Tak. To język potwora.
- Nie do wiary! Słuchajcie, ludzie! Ten człowiek zabił smoka! To bohater!
Krzyki kupca były słyszalne nie tyle w całej gospodzie, co również i przed nią. Wieści o zwycięstwie Chrisa szybko rozeszły się po mieście. Wojownik stał się sławny, szanowany i bogaty. Na tym jednak nie kończy się jego przygody. Ale to już inna historia…

Piękny, słoneczny poranek. Na dworze było słychać śpiew ptaków oraz szum płynącej strumykiem wody. Gustav, dobrze zbudowany mężczyzna, noszący piękną srebrną zbroję, zdobioną złotymi pasami właśnie przybył do niewielkiej osady. Na plecach jego można było bez problemu dostrzec ogromny miecz dwuręczny z fioletowym ostrzem i trzema otworami w nim wykonanych. Na jego szczęście, ruch w mieścinie był niewielki, mieszkańcy dopiero wstawali z łóżek. Mężczyzna od razu pokierował się w stronę najbliższej karczmy, nad której wejściem wisiała tabliczka - "Kapeć Kvardona". Nazwa nie robiła mu większej różnicy, planował jedynie odpocząć, zmęczony podróżą. Usiadł w jednym ze stołów i pierwszą rzeczą jaką zrobił, było zamówienie kufla porządnego i mocnego piwa. Uśmiechnięty barman poszedł więc na zaplecze, nalać zamówionego przez Gustava, trunku. Szczęśliwy los chciał, że mężczyzna usłyszał całkiem przypadkowo rozmowę dwójki pijanych chłopów.
- A Ty wiesz, żem smoka widział? - chwalił się chudy mężczyzna z łysą głową.
- Niemożliwe.. Cholery te podobno se wyginęły! - dosyć masywny mężczyzna, o dosyć długich włosach, uderzył o stół pięścią. Wyglądało na to że był zdecydowanie bardziej trzeźwy niż chłop z którym pił.
- Ja nie śmiałbym kłamać! Prawdę szczerą mówię! - trzymał się swoich racji, chudszy. W pewnym momencie do karczmy wszedł dobrze zbudowany młodzieniec, z twarzy jednak przypominał bardziej psychopatę niźli normalnego człeka. Wyglądał na Maga, miał bowiem dwa naramienniki z kryształami w środku, lekką zbroję i miecz przypięty do pasa. Zdradzały go jednak całkowicie dwa kostury przyczepione do pleców jakimś kaftanem, niczym bazooki oraz dziwny kostur w prawym ręku. Nie zamawiał on nic, a jedynie dosiadł się do Gustava, wyraźnie zainteresowanego rozmową dwóch nietrzeźwych chłopów. Spojrzał on po chwili na młodzieńca.
- Słyszałeś, Jose? Smok.. Może w końcu byśmy dostali za zniszczenie czegoś trochę pieniędzy. - Gustav zaczął chwilę się zastanawiać nad tym jak pokona bestię. Wyobrażał sobie siebie samego, przecinającego ogromnego gada na dwie części.
- Nie wyobrażaj sobie za wiele.. Ci chłopi są pijani, mogą mówić bzdury, a Ty od razu się napalasz.. - młodzieniec wyjął jakąś kartkę z niezbyt wyraźnymi wizerunkami dwóch mężczyzn i położywszy ją na stół, spojrzał na Gustava.
- To list gończy. Jesteśmy już ścigani w pięciu państwach, a za Nasze głowy wyznaczono równo milion złotych monet. Myślisz że mamy czas na jakieś niesprawdzone plotki? - nie uzyskał odpowiedzi, gdy Gustav wstał i podszedł do dwóch pijanych mężczyzn. Złapał tego chudszego, który tak chwalił się że widział smoka i spojrzał na niego jak psychopata.
- Gdzie widziałeś tą bestię? - zapytał donośnie, wielu ludzi spojrzało się w jego stronę.
- Ja.. Ja żem.. Jaskinia na południu! Bestia pewno tam przebywa! - krzyknął wyraźnie przestraszony. Jose w pewnym momencie podszedł do masywnego mężczyzny i złapał za ramię.
- Wystarczy. Sprawdzimy to, ale postaw już tego chłopa. - nie wyglądało to na prośbę, a raczej groźbę kierowaną do Gustava. Obaj byli doskonałymi wojownikami, Jose magiem, Gustav szermierzem. Walka między nimi mogłaby sprowadzić na tą nieszczęsną mieścinę nieszczęście. Woleli się oni jednak powstrzymać. Gustav rzucił pijanym mężczyzną o ścianę i wraz z Jose wyszli z karczmy. Poszli na południe miasta.
[...]
Ujrzawszy ogromną jaskinię wyglądającą niczym paszcza jakiegoś drapieżnika, Jose przełknął ślinę. Nieraz słyszał niezbyt ciekawe plotki że smoki są stworzeniami na które magia nie działa. W takim wypadku on sam nie mógł za wiele by zdziałać i miał nadzieję że żadnej bestii magio-odpornej tam nie zastaną. Gustav nie przejął się nawet trochę wyglądem groty. Poszedł po prostu dalej, Jose natomiast westchnął, biegnąc za nim. Obaj wojownicy szli przed siebie, widząc po drodze kości rycerzy czy magów. Żadne z ich broni czy zbroi nie nadawały się do użytku, po dotknięciu zwyczajnie się rozpadały.
Po kilku minutach drogi, zatrzymali się i dostrzegli go. Ogromną bestię o ogromnej głowie, wielkich skrzydłach dla których zdmuchnięcie wioski nie byłoby problemem oraz ogonem, który mógłby spokojnie zniszczyć pokaźną część lasu. Jose dostrzegł za smokiem jakieś jajo, od razu domyślił się że to samica, dlatego też jest taka wielka. Młodzieniec przesunął prawą dłoń tak jakby chciał naciągnąć cięciwę łuku. Od dłoni tej zaczęła tworzyć się niewielka lodowa wykałaczka, która szybko zamieniła się w strzałę.
- Freeze Arrow! - Jose wystrzelił w smoka jedną lodową strzałę, nie trwało jednak długo, jak za nią poleciało kilka takich samych. Strzały wbiły się w skórę bestii, która momentalnie otworzyła swe wielkie oczy. Gustav dobył miecza i wyskoczył w powietrze, znajdując się przed głową smoka, wykonał potężny zamach ostrzem, raniąc jego pysk. Smok wyraźnie wkurzony z tego powodu że przerwano mu słodki sen, otworzył paszczę w której zaczął formować kulę ognia. Szybko okazało się że nie ma zamiaru strzelić w wojowników Fireballem, a ziać ogniem z paszczy, niczym miotacz ognia.
- Gustav! - krzyknął Jose wskazując na łapy bestii. Mężczyzna szybko zorientował się o co chodzi i kiedy tylko dotknął ziemi, pobiegł w stronę nóg gada. Nie zdążył jednak dobiec, bowiem smok zorientował się że zbliża się do niego gotowy do ataku mężczyzna. Zionął w niego ogniem. Gustav ledwo uciekając, skrył się za jakąś skałą.
- JOSE, TY IDIOTO!! - krzyczał, kuląc się za skałą. Niestety, jego zbroja nie była umagiczniona i nie absorbowała obrażeń zadawanych od ognia.
- Spokojnie! To dało mi czas.. - młodzieniec korzystając z okazji jaką dał mu Gustav, pobiegł do jaja i zwyczajnie je podniósł. Zaczął biec w stronę wyjścia. Gdy gad zorientował się że jajo zniknęło, od razu udał się w pościg za Jose. Za smokiem w pościg rzucił się natomiast nie kto inny jak sam Gustav, który przed chwilą miał przed oczyma obrazy z dzieciństwa. W jego oczach była złość, ogromna złość.

Kiedy Jose wybiegł z jajem na zewnątrz, dostrzegł biegnącego za nim smoka. Taki rzeczywiście był plan.. A że znał Gustava i dobrze wiedział co dzieje się z nim po przegranej, wzleciał w powietrze używając zaklęcia lewitacji wraz z jajem. Gdy ogromny gad już przymierzał się do wybicia z ziemi, poczuł że coś go trzyma. Oczywiście, był to wkurzony niewyobrażalnie Gustav.
- OMAL MNIE NIE ZABIŁEŚ, GADZIE!!! - krzyknął ze złością, trzymając smoka za ogon i uniemożliwiając mu lot. Kiedy bestia była zajęta próbami odepchnięcia Gustava, Jose wykorzystał okazję i wylądował na jakieś górce. Postawił jajo, następnie wyciągnął obie ręce w górę. Zamknął oczy, a wokół niego zaczęło jakby wirować powietrze. Między jego dłońmi zaczęła tworzyć się niewielka, czerwona kulka.
- Tyś, który ciemniejszy od zmroku;
Tyś, który w karmazyn przybrany bardziej niźli krew płynąca;
Tyś, który pogrzebion w czasie mijającym; W Twym imieniu, o Wielki;
Oddaję się ciemności; By tym głupcom, co grodzą mi drogę,
Razem zgubę przynieść i nikt nie będzie w stanie jej uniknąć! - przyjął taką pozycję, jakby chciał wystrzelić jakiegoś Fireballa z dwóch dłoni. To co jednak zaplanował, było zdecydowanie gorsze.
- Dragon Slave! - niezważając na użerającego się z gadem Gustava, Jose wystrzelił niewyobrażalnie potężny promień w czerwonym kolorze. Po zetknięciu ze smokiem, jedyne co później było widoczne to lecący gdzieś w niebo Gustav oraz ogromna jakby półkula wokół której wirowało powietrze. Fala uderzeniowa odepchnęła także Jose który rzucał to zaklęcie i smocze jajo, które w ostatniej chwili młodzieniec złapał.
[...]
Wyczerpani, głodni i obici, Gustav oraz Jose wrócili do osady, gdzie na wieść o tym, iż smok został zgładzony, zostali uznani za bohaterów. Opatrzono ich i nakarmiono, dostali również prowiant i picie na dalszą podróż. Jednak kiedy mieszkańcy osady dowiedzieli się że Jose zabrał smocze jajo, wygnano ich jak ostatnie ścierwa i ostrzeżono by nigdy się tutaj z tym nie pokazywali.
- I znowu bez grosza przy duszy.. - narzekał Jose. Gustav uśmiechnął się i spojrzał na jajo.
- Przynajmniej mamy jedzenie. - uśmiechał się. Poszli dalej w świat..

Krucjata

Wszystko ma swój początek, a początek tej opowieści wydarzył się bardzo, bardzo dawno temu. Na szczęście wszystko skrupulatnie spisałem, bo na starość pamięć bywa zawodna. Smoki niegdyś potężne i niebezpieczne, dziś są tylko wspomnieniem. Dzięki jednemu wydarzeniu...

Eric! – szepnął młody mężczyzna zaglądający w głąb bocznego tunelu – Chyba nam się udało, to tu!
Chłopak podszedł po cichu do przyjaciela, uważając na leżące na ziemi truchła, kości i gałęzie.
W jaskini było cicho, aż nazbyt cicho, od wilgotnych skalnych ścian odbijał się tylko wiatr. Mroczny nastrój podsycał mróz, który wypełniał korytarze podziemnego siedliska.
Jesteś pewny, że to jej szukamy? Nie wygląda zbyt okazale – Powiedział niepewnie Eric. – Może to tylko jakiś większy okaz?
-Też tak myślałem – odpowiedział z ekscytacją. – Ale spójrz za nią.
Chłopak lekko się wychylił by spojrzeć na smoka. Znieruchomiał, gdy tylko zobaczył, co ukrywa stwór.
-Rany, Tom, tam jest z kilka grosów jaj! -W jego głosie można było usłyszeć strach.
Tom położył dłoń na barku kompana.
-Spokojnie Eric, wystarczy, że zakazimy królową, a wszystkie inne zginą, ale pamiętaj mamy tylko jedną szansę, jeśli nam się nie uda, ona nas rozszarpię – szepnął chłopak.
Tak wiem – odetchnął głęboko. – Więc, jak to zrobimy?
-Myślałem nad wystrzeleniem ładunku z kuszy lub łuku.
-Użyjemy kuszy, łuk jest za słaby, strzała mogłaby się odbić.
Tom wyciągnął z torby mały flakonik, grot bełtu delikatnie zamoczył w jego zawartości. Gdy kusza była już załadowana wychylił się by oddać strzał.
-Dla Stwórcy – Chłopak pociągnął spust.
Pocisk ze świstem przeciął powietrze, lecz o dziwo odbił się i spadł koło stwora.
-Ma twardsze łuski niż zwykły smok! – Krzyknął z przerażeniem Tom.
Królowa leniwe odwróciła łeb. Gdy tylko spostrzegła intruzów jej skrzydła zaczęły się powoli unosić, nagle przystały, było słychać napinającą się skórę. Żołnierze zastygli w przerażeniu. W jednym momencie odległość dzieląca smoka od ludzi przestała istnieć. Smoczyca zamachnęła się potężną łapą i rozcięła Toma na pół. W krótkiej chwili iskra życia w oczach Toma, pełnych strachu i rozpaczy, zgasła. Eric chwycił flakon następnie z pełną szybkością podsyconą strachem przeturlał się za skalną ścianę. Przepełniony gniewem i przerażony wyciągnął swój miecz, wylał zawartość flakonu na ziemię i obtoczył w niej ostrze. Zamknął oczy.
-Stwórco, dopomóż – szepnął z zadziwiającym spokojem.
Jednym szybkim susem wypadł na spotkanie z bestią, zaczął biec w jej kierunku. Smoczyca zamachnęła ogonem, który swym ostrym końcem przebił nogę żołnierza. Poczwara szybkim ruchem wybiła człowieka w powietrze niczym szmacianą lalkę. Eric wylądował z impetem na plecach potwora. Łutem szczęścia miecz nie wypadł z jego ręki. Ostatkami sił wbił zatrutą klingę pod łuskę. Potwór
w jednej chwili osłabł, ogon zawirował i trafił chłopaka w głowę. Młodzieniec opadł bezwładnie na ziemię.

Gdy tylko się obudziłem zobaczyłem martwego smoka, lecz obok niego leżało ciało mojego najwierniejszego przyjaciela. Poświęcił się dla tej misji, lecz jego życie nie poszło na marne. Gdyby nie jego śmierć nie odważyłbym się stanąć oko w oko z tym stworem. Gdy zabiliśmy matkę, młode które się wykluły nie przeżyły bez pokarmu i opieki. Wszystkie smoki, które miały jakiekolwiek zadatki na przejęcie roli królowej zostały wytropione i zabite, lecz przy tym nie obyło się bez ogromnych strat
w ludziach. To był koniec terroru tych stworzeń.