Kiedyś mieszkała tu Mari wraz z ojcem, aktualnie zamieszkuje tu tylko on. Niewielki, aczkolwiek wysoki domek o mocnej konstrukcji. Znajdują się w nim 2 pokoje, mała kuchnia i jeszcze mniejsza łazienka.

~~~~~~~~~~

Do drzwi zapukała Mari. Po chwili uchyliła drzwi i zajrzała do środka.
- Niespodzianka.
Czekała na reakcję ojca.

//NPC, napisz czy ja mam sterować ojcem, czy Ty się tym zajmiesz.//

//W sumie, sam się tym zajmę, żeby nie przedłużać.//
Gdy tylko dziewczyna weszła do środka od małego stolika w pierwszym pomieszczeniu wstał straszy mężczyzna.
- Mari! Kochana!
Dziewczyna się uśmiechnęła do ojca i przytuliła go na powitanie.
- Dawno Cię nie odwiedzałam, a akurat byłam w pobliżu. Więc pomyślałam, że wpadnę.
- Wspaniale! I jak Ci się żyje? Co z tym chłopcem. Em... Jak mu tam? Woody?
- Woogy. - uśmiechnęła się - Dobrze... Choć właśnie wykonywaliśmy pewne zlecenie i postanowił, że się sam tym zajmie, bo to zbyt niebezpieczne... Trochę się martwię, że coś mu się może stać...
- Zlecenie? Hm... Nie martw się, na pewno wszystko dobrze się skończy. - Tokua mówiąc to położył rękę na ramieniu Mari.
- Chyba tak. Wydaje mi się, że to już koniec... I chyba nic mu nie jest... - dziewczyna wyraźnie wyczuwała, że mrocznej energii przeciwnika nie było, zaś Woogy'ego zmniejszyła się później, lecz nie było co tłumaczyć tego jej ojcu.
- No widzisz! Zaczekaj, zaparzę może herbatę, napijemy się i porozmawiamy.
- Ja zaparzę, Ty siedź.
Mari wstała i poszła do kuchni wstawić wodę. W międzyczasie gawędziła z ojcem o różnych rzeczach - czego się nauczyła, jak sobie radzi, później ona pytała o jego i wioskę.
Jeszcze po podaniu herbaty rozmawiali ładnych parę chwil. Oboje tego potrzebowali.

Po długiej i szczerej rozmowie córki z ojcem, dziewczyna doszła do wniosku, że musi wracać - Woogy mógł już być w Setirps i martwić się o nią.
- Tato, ja muszę wracać do Setirps, Woogy kazał mi tam na niego czekać, tymczasem on już mógł wrócić...
- Ech, no dobrze, dobrze... Tylko odwiedź czasem starego ojca - uśmiechnął się.
- Będę wpadała częściej, obiecuję.
- No skoro obiecujesz to dobrze, leć już, niech się o Ciebie nie martwi.
- To do zobaczenia - Mari dała ojcu na pożegnanie buziaka w policzek i poszła do drzwi.
- Do zobaczenia, niech Wam się tam układa.
- Daj spokój, tato! - Mari troszkę się zaczerwieniła i lekko oburzyła.
- No co? Życzę Wam tylko najlepszego.
- Mnie i Woogy'ego nic nie łączy, poza przyjaźnią.
- Dobrze, dobrze. To najlepszej przyjaźni Wam życzę - uśmiechnął się znów, trochę ironicznie.
Po krótkiej ciszy, Mari zebrała się już do wyjścia.
- Papa!
- No, pa!
Dziewczyna wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Przeszła przez wioskę, po drodze żegnając się znów z ludźmi, a za wioską uniosła się w powietrze i poleciała do miasta.