//Tak jak w Digendze i Gagot nie mam uroczych nagłówków. Nie dostałem żadnych.//
Daia wybiegła z portalu, Bilim wyszła powoli za nią i ją złapała za kołnierz zanim ta się za daleko oddaliła.
B: Ogarnij się.
D: Dobra, dobra. Z tobą się nie da dyskutować. To jaki mamy plan? Żeby wyciągnąć od nich informacje?
B: Sandra?

Dziewczyna wyszła z portalu i spojrzała na dziewczyny z lekkim uśmiechem. Scenka wydała jej się zabawna. Jednak nie przyszły się tu wygłupiać. Dodatkowo Bilim postanowiła poznać plan Sandry, którego de facto dziewczyna nie miała. Jak najlepiej uzyskać informacje i się nie zdemaskować? Problem był taki, że nie było z nimi żadnego chłopaka. Dziewczyna westchnęła i się szerzej uśmiechnęła.
- Reporterki? Robimy artykuł na temat domów dziecka, albo dobroduszności ludzi z Eminy, którzy przygarniają sieroty... Ewentualnie możemy zagrać homoseksualną parkę z przyjaciółką. To rozwiałoby wątpliwości dlaczego dzieci mieć nie możemy i szukamy ich tutaj. Nie wiem. - wytłumaczyła.
Dziewczyna dała czas na wybranie opcji dziewczynom, lub podanie jakiś swoich.

D: Trudny wybór. Obie opcje brzmią dość prawdopodobnie.
B: Bierzcie obie.
D: Powtórz proszę?
Bilim westchnęła, myśląc, że to jej wina, że musi mówić nieco więcej.
- Reporterka, która wzięła temat, bo wraz z partnerką myśli o adopcji. Bilim byłaby drugą reporterką.
B: Dzięki.
- Proszę.
D: Czyli ja bym była reporterką?
B: Za mało ogarnięta.
D: Dzięki wielkie. W sumie, jak ty masz być reporterką, skoro gdybyś mogła, zaspawałabyś sobie usta?
Bilim wyjęła swój terminal i rysik.
D: W sumie racja. Jak się przedstawimy?
Bilim wskazała na Daię.
B: Jenna Angel. //Tak, musiałem.//
Bilim wskazała na Sandrę.
B: Yoru Maribel. //yoru - jap. noc. Maribel? Max ci wytłumaczy.//
Bilim wskazała na siebie samą.
B: Sara Deva. //Bilim ma nazwisko od Sarasvati.//
- Całkiem ładnie. Emi i Gima się przedstawiły jako Isana Miyoka i Erika Yaksa, Alister przedstawił Maxa jako Payne Teires.
D: A Ali?
B: On nie jest kreatywny.
D: No tak. Alex Pazenov, jak zwykle.
B: Yoru, ty przewodzisz. Tak najlepiej.

//Możesz równie dobrze wybrać inną opcję. Dlatego Sandra ma przewodzić grupką. Bilim jest tu, żeby uśredniać ogarnięcie. Bo tu jest też Daia.//

Sandra stała wysłuchując dyskusji pomiędzy dziewczynami.
- Yoru Maribel? Niech będzie. - wtrąciła z uśmiechem.
- Więc jeszcze raz na szybko. Ja i Daia... wróć, Ja i Jenna mamy zamiar adoptować dziecko. Dodatkowo ja i Sara jesteśmy reporterkami, tak? Wszystko jasne. - powiedziała biorąc Daię pod rękę.
Kładąc głowę na jej ramieniu ruszyła w stronę wejścia. Wyglądały naprawdę uroczo, a Sandra nie miała żadnych obiekcji przed taką zabawą, wiec wyglądało to także realistycznie. Gdy tylko były w środku podeszły do recepcji(?) czy czegoś takiego, gdzie można by powiadomić o przybyciu.
- Witam. Jestem Yoru Maribel, a to moja partnerka Jenna. Chciałybyśmy dowiedzieć się jakie warunki musimy spełnić, by adoptować dziecko. - zamilkła na chwilę.
Poczuła, że rozegrała to trochę nie tak, jak planowała. Choć dość szybko zrozumiała jednak, że chęć stworzenia rodziny jest ważniejsza niż napisanie artykułu, więc wszystko było w porządku.
- Razem z moją przyjaciółką Sarą Deva, z gazety Anrevo piszemy artykuł o domach dziecka w Eminie. Interesują nas podstawowe rzeczy... ilość podopiecznych, częstość adopcji i to do jakich rodzin trafiają. - wyjaśniła.

D: Właśnie przez to Yoru wzięła ten artykuł. Świetnie się wpasował w nasze plany. Właśnie, Sara, ty i Alex już się staracie?
B: A- Co-? Ja- Ale-
D: Ona tak zawsze, jak zapytam o Alexa. Przynajmniej mają nad nami tę przewagę, że...
Daia Jenna poczuła szturchnięcie na plecach.
D: Racja, przeszkadzam wam w pracy. Sorki.

Trzy dziewczyny zostały powitanie przez kobietę, która przedstawiła się jako pełnomocniczka domu dziecka. Zapraszając gości do swojej pracowni, wysłuchała co mają do powiedzenia. Z początku spojrzała z lekkim niedowierzaniem na parę kobiet, które chciały adoptować dziecko. Za chwilę jednak się uśmiechnęła, choć nadal lekko zdezorientowana.
- Cóż, jeśli chodzi o adopcję... Staramy się, aby dzieci z naszego ośrodka trafiały zawsze pod dobrą opiekę, więc oprócz oczywistych urzędowych formalności, często chcielibyśmy znać sytuację życiową, w jakiej znajduje się para. Chodzi tu o pracę, mieszkanie, możliwość zapewnienia przyszłości dziecka i intencje potencjalnych rodziców. Staramy się być wyrozumiali, jednak zdarza się, że sytuacja nie pozwala na adopcję. - kobieta na chwilę przerwała. Znów się uśmiechnęła.
- Jeśli chodzi o informacje na temat naszego domu dziecka... Cóż, szczegółów na temat poszczególnych adopcji zdradzać nie mogę, jednak aktualnie w naszym ośrodku jest 28 podopiecznych, ostatnio mieliśmy kilka dużych adopcji i opuściło nasze progi 12 dzieci. Zostali adoptowani przez bogate rodziny, które niestety nie mogły mieć swoje dzieci. Wspaniali ludzie, swoją drogą. Poza tym, w naszym ośrodku staramy się zapewnić podopiecznym jak najlepsze warunki do życia... - zaczęła rzetelnie tłumaczyć.
- Zresztą, mogę Panie oprowadzić, jeśli sobie życzycie.

D: Tyle włożonej w to pracy... Łał.
B: Mówi pani, że zdarzyła się adopcja dwunastki dzieci naraz? Czy po prostu w krótkim czasie miało miejsce mnóstwo takowych? To się chyba rzadko zdarza, nieprawdaż?
D: S-Sara, co się z tobą dzieje?
B: Praca.

Sandra przesunęła ręką po kieszeni by sprawdzić, czy nie ma tam jakiegokolwiek notesika, czy czegoś w tym stylu. Niestety, w kieszeni znajdowały się inne, mniej przydatne rzeczy. Dziewczyna spojrzała na kobietę, która postanowiła z nimi porozmawiać.
- Rozumiem. Oczywiście nie mieszkamy w willi z basenem, jednak sądzę, że jesteśmy w stanie zapewnić dziecku godne życie i kochającą rodzinę. - odpowiedziała na temat adopcji.
Pomimo, ze odgrywała reporterkę chciała przede wszystkim udowodnić, ze zależy jej na adopcji.
- Wracając jednak do artykułu... - nie chcąc powtarzać pytania Bilim postanowiła zapytać o coś innego - Czy dzieci, które znalazły dom utrzymują kontakty z przyjaciółmi, którzy zostali w ośrodku? - zapytała.
- Czy rodziny, które adoptowały dzieci są sprawdzane regularnie, czy tylko podczas procedury adoptowania? - zadała kolejne pytanie niemal natychmiast.
- Jak długo czeka się na adopcje? Jak często się one zdarzają? I jak wyglądają... czy zazwyczaj adoptowane jest tylko jedno dziecko, czy zdarzają się i w większych ilościach? W jaki sposób pomagają państwo podopiecznym, którzy nie zostali adoptowani, a uzyskali pełnoletność? - zasypała gradem pytań niczym zawodowa reporterka.
Jeżeli kobieta odpowie twierdząco na pytanie dotyczące o utrzymywaniu kontaktu między dziećmi adoptowanymi a tymi, które nadal znajdują się w ośrodku Sandra spogląda na Daię.
- Nie będzie miała pani nic przeciwko, jeżeli razem z Jenną przyjrzymy się dzieciaczkom? Przy okazji zadałabym im kilka pytań na temat ośrodka.

Kobieta uśmiechnęła się, gdy Sara zadała pytanie o adopcję dwunastki dzieci naraz.
- O ile mnie pamięć nie myli, to były trzy adopcje. Jedna trojga dzieci, druga czwórka i trzecia aż piątka. Owszem, to dość rzadkie, ale o ile zapoznaliśmy się z sytuacją rodzin, nie mieliśmy zastrzeżeń i cieszymy się, że znajdują się tacy ludzie, którzy chcą pomagać dzieciom.
Za chwilę pytania zadała Yoru.
- Cóż, kontakt dzieci z przyjaciółmi z ośrodka zazwyczaj zależy od rodzin adoptowanych. Często się jednak zdarza, że dzieci odwiedzają swoich znajomych. Choć... teraz się tak zreflektowałam, że ta dwunastka dzieci, nie miała jeszcze okazji nas odwiedzić. Co dalej, nie mamy prawa ingerować w życie rodzin, które już adoptowały podopiecznych. W trakcie procedury są rzetelnie sprawdzani, a jeśli istnieją jakieś ku temu podstawy - również później. - na chwilę przerwała, by złapać oddech. Znów się uśmiechnęła.
- Czas oczekiwania na adopcję zależy od tego, jak sprawnie ona przebiega i czy istnieją jakieś przeciwwskazania lub wątpliwości. Zazwyczaj jednak sama procedura jakieś dwa tygodnie //serio, nie mam pojęcia jak jest naprawdę//. Zazwyczaj małżeństwa chcą adoptować jedno lub dwoje dzieci, zdarza się to średnio raz na dwa-trzy miesiące. No, wyjątkiem były u nas te ostatnie trzy. - znów się uśmiechnęła.
- Cóż, w przypadku osiągnięcia pełnoletności przez naszych podopiecznych, mogą oni pozostać w naszym ośrodku przez jakiś czas. Wtedy staramy się znaleźć im mieszkanie, prace, odnaleźć się na nowej drodze życia. Zazwyczaj staramy się przygotowywać podopiecznych już wcześniej do dorosłego życia, aby sami mogli sobie poradzić w dzisiejszym świecie.
Za chwilę Yoru spytała o to, czy mogą przyjrzeć się dzieciom z ośrodka.
- Cóż, aktualnie większość jest w swoich pokojach. Mogę Panie oprowadzić. Prosiłabym jednak o pewną delikatność przy zadawaniu pytań, większość z nich to jeszcze maluchy, a Ci starsi mocno przeżywają rozstanie z niektórymi przyjaciółmi.

//NPC, czy mówi ci coś słowo "oczojebny"?
Bo ja ten tekst zaznaczyłem, żeby go móc odczytać.//
B: To wciąż duże adopcje, takie przynajmniej odnoszę wrażenie. Bardzo się te grupki rozjechały po świecie, jeśli można zapytać?
Bilim/Sara odwróciła się do Daii/Jenny.
B: To wy myślicie o adopcji, rozejrzyjcie się. Ja na was poczekam. Może potem zadzwonię do naczelnej.
D: Skoro tak mówisz. Yoru, idziemy?

Jeśli ktoś z personelu zostaje z Bilim/Sarą, ta próbuje się jeszcze dopytać o szczegóły. Jeśli nie, wysyła krótkie powiadomienie do Damensayi, a następnie wypuszcza z terminalu malutką sondę, która leci przeszukać dokumentację, wysyła ona informacje bezpośrednio do Latającego Miasta.

//Zobaczymy, czy Bilim się uda dopytać o coś. W końcu ukrywa swój głos jako tajną broń.//

Kiedy Daia poparła słowa Bilim Sandra tylko się uśmiechnęła i przytaknęła. Wstała i chwytając partnerkę za rękę ruszyła w stronę pokoi, gdzie znajdowały się dzieci. Będąc w pierwszym pokoju podchodzi do znajdujących się w nim dzieci/dziecka i przykucając spogląda im w oczy, przy cyzm się uśmiecha.
- Cześć, jak się masz? Jestem Yoru Maribel, a ty? - wita się.
Nadal lekko kucając odwraca się w stronę Daii, po czym ponownie przenosi wzrok na sierotę.
- Chciałabym zadać ci kilka pytań. - dodaje z uśmiechem.
- Wiesz co u twoich znajomych, którzy zostali zabrani przez rodziny? Nie chwalili się, dokąd trafią? Jaki dom będą mieli i gdzie? - pyta kładąc rękę na główce dziecka.
Powtarza czynność zadając podobne pytania przy każdym dziecku, w każdym pokoju, mając nadzieje, że w końcu uzyska jakieś informacje.

//Może masz duży konrast na monitorze, mi tam nie wali po oczach.//
- W pamięć zapadło mi Noitulover i Nepis. Tam chyba trafiły największe grupki. - odpowiedziała na pierwsze pytanie Sary. Przez chwilę jednak kobieta trochę się zmieszała - nie wiedziała, czy powinna pójść z dziewczynami odwiedzającymi dzieci, czy może zostać z jedną w biurze. Postanowiła jednak wybrać pierwszą opcję.
- Jeśli Pani woli zostać, prosze poczekać. - zwróciła się znów do Sary.
Wstała i zaczęła oprowadzać parę dziewczyn po pokojach dzieci. Nie wtrącała się w rozmowy, jednak miała pieczę, aby nie posypały się nieostrożne pytania.
W ten sposób, Jenna i Yoru obeszły niemal wszystkie pokoje dzieci, a odpowiedzi wszystkich były jednoznaczne - żadne z przyjaciół zabranych w ostatnich adopcjach, nie kontaktowało się z nimi. Ponadto kilkoro dzieci stwierdziło, że rodziny były dziwne.

Tymczasem Sara sprawdziła dokumentację. Nie było w niej w zasadzie niczego ciekawego, natomiast jeśli chodzi o ostatnie adopcje - małżeństwa, które się ich podjęły to Kioshi i Megumi Katanayagi, zamieszkali przy Dull Street 3 w Noitulover oraz Tetsuo i Sachiko Raikatuji, zamieszkali przy Waste Road 39 w Nepis. Nie mogli mieć dzieci, więc zdecydowali się na adopcję. Jednocześnie, wszystkie te dane zostały wysłane do Damensayi.

//Mi tam też wali, Maxiu też jęczał przed wyjzadem.//

Sandra z uśmiechem odwiedzała pokoje, w których znajdowały się sieroty. Było jej naprawdę żal dzieci. Pomijając fakt, że zawsze mogły trafić w łapska Daishi musiały żyć bez rodziców. Niektórzy zapewne zostali porzuceni, inni natomiast trafili tu przez to, że ich rodzice nie żyją. Bez względu na to jak tu trafili, łączyło ich jedno i to samo - brak rodziny. Wampirzyca wiedziała, że zarówno Shigeru, Scizor jak i Max wychowywali się w podobny sposób - bez rodziny. Jej mąż został wychowany przez Hirokichiego, który robił mu za matkę i ojca. Scizor jedynie do pewnego czasu mógł żyć z rodzicami, potem wychowywał się kompletnie sam. Max stracił prawdziwą matkę prawdopodobnie przez Shigeru. Czy każdy Iester musi mieć smutną przeszłość? W porównaniu do nich Sandra miała kochających rodziców i rodzeństwo. Jedynie dziadek był nieco zbyt wymagający. W jej oczach pojawiły się łzy, które szybko wytarła sprawnym ruchem ręki. Najchętniej adoptowałaby wszystkie dzieci i zapewniła im dom z prawdziwego zdarzenia, jednak miała już swoją rodzinę i pomimo, że Shigeru pewnie by się zgodził nie byliby w stanie wychować tak dużej ilości dzieci. Przeniosła wzrok na Daię.
- Wszystkie są cudne, nie mogę się zdecydować. A ty jak uważasz? - zwróciła się z uśmiechem do partnerki.
- Chyba będziemy musiały to na spokojnie przemyśleć w domu. To ważna decyzja.
Dziewczyna liczyła, że Bilim zyskała już odpowiednie informacje i mogą już wracać.

Bilim/Sara spotkała Daię/Jennę i Sandrę/Yoru w korytarzu przy jednym z pokojów.
B: Niech zgadnę. Trudna decyzja.
D: No wiesz, najchętniej spróbowałybyśmy zbudować rodzinę dla absolutnie wszystkich, ale nie jesteśmy w stanie. A tak jeśli wzięłybyśmy pod opiekę jedno czy kilka, reszta wciąż byłaby tutaj...
B: Zastanówcie się na spokojnie.
D: Tak, masz rację. Co, redaktor do ciebie dzwoniła?
B: Kolejna sprawa. Ja wracam. Odwieźć was?
D: Tak... To nie jest coś, na co da się zdecydować w przeciągu minut.
Daia/Jenna się odwróciła do kobiety, która ich przyjęła.
D: Dziękujemy, że poświęciła nam pani czas. Musimy jeszcze raz wszystko poważnie przemyśleć, żeby nie popełnić dużego błędu. Yoru, chodźmy na razie.
Bilim/Sara się ukłoniła.
B: Do widzenia.

Gdy wszystkie trzy wyszły i były już spory kawałek od ośrodka, poza zasięgiem wzroku z okien...
D: Udało się?
B: Tak. Saya ma wszystko. Alistera i Maxa coś zaatakowało. Wracamy?
D: Myślę, że tak. Dzieci mówiły, że z ich kolegami nie ma żadnego kontaktu, a rodziny były niekoniecznie normalne.
Bilim wyjęła terminal i aktywowała Program Traesto, przenosząc całą trójkę do Latającego Miasta, skąd poszły do sektora mieszkalnego.

Sandra pożegnała się z właścicielką ośrodka i razem z dziewczynami opuściła budynek, by kawałek dalej przejść przez portal prowadzący do LMD.
//Maximusowe posty 4 live//