Maxi już więcej nie pił tylko powiedział o co chodzi.
- Słyszałem, że potrzebujesz kogoś kto zabije głowę klanu Nibushi. Chętnie wykonam te zadanie.

Powiedział to cicho, żeby tylko Uraaba usłyszał.

- Oh! W końcu ktoś chętny! - krzyknął mężczyzna, wyraźnie zadowolony i lekko podpity. Uraaba lekko się do Ciebie zbliżył i powiedział dosyć cicho o co chodzi.
- Gdzieś w lesie Selvas ukrywa się głowa rodziny Nibushi. Zadanie jest proste - znajdź i zabij. Głowa rodziny charakteryzuje się złotym pierścieniem z niebieskim kryształem. Zrozumiałeś? - następnie się oddalił.
- Hahaha! Świetny kawał, przyjacielu! - krzyknął.
- Idź się połóż, co? - powiedział barman, patrząc na Uraabę jak na debila.

Maximus tylko kiwną głową gdy Uraaba opisał "trupa" ////, po chwili się zaśmiał po ostatnich słowach mężczyzny i wyszedł z baru. Po czym zniknął niezauważony.

Maxi z dziewczyną pojawili się w środku.
- Gdzie jest Uraaba?!
Gdy ktoś chce się rzucić na dziewczynę, Maximus go nokautuje. Jeśli Uraaba się nie odzywa podchodzi z dziewczyną do barmana i pyta go gdzie jest Uraaba, jeśli ten nie chce powiedzieć używa innych argumentów.

Uraaba po prostu wstaje i wyprowadza dziewczynę oraz Ciebie na zewnątrz. Tam zaczyna się jazda.
- Dlaczego chcesz mnie zabić?! - krzyknęła zapłakana dziewczyna. Zakapturzony mężczyzna lekko się uśmiechnął - uśmiech był widoczny spod kaptura.
- Ależ pani, ja również działam na zlecenia. - powiedział spokojnie i przechylił głowę w Twoją stronę.
- Wiesz że nie wykonałeś mojego zadania? Nie zapłacę Ci ani nie dam nagrody. - powiedział spokojnie i wrócił wzrokiem na dziewczynę.
- Nie zabiłbym kobiety - myślałem że ten masywny człowiek będzie w stanie to zrobić. - kiedy ta miała go znokautować, schylił się bez najmniejszego problemu. Ty sam nie mogłeś wytrzymać tego co Uraaba mówi, wkurzył Cię. Nie tylko tym że nie zdradził Ci szczegółów zadania, ale również tym że nie dostaniesz za to wszystko nagrody i spieprzyłeś zadanie.

Pomyślałeś sobie - „Cóż.. Ja już nauczę tego człowieczka dobrych manier” - i wymierzyłeś mu cios prosto w twarz. Twoje ruchy były niewiarygodnie szybie, ale... Uraaba nie musiał ich unikać. Po prostu dopiero po kilku sekundach zauważyłeś że znajduje się obok Ciebie - a przecież celowałeś prosto w jego twarz.
- Hm...? Mogę wiedzieć co Ty robisz? Czemuż to uderzasz w powietrze? - zapytał spokojnie. Co dziwniejsze, dziewczynę również to zastanawiało, bowiem stała w miejscu gdzie była wcześniej i właśnie opuszczała rękę po nieudanym ciosie. A Ty sam nie wiedziałeś co się stało.
Celowałeś w niego. Przecież wycelowałeś prosto w twarz. Na 100% tam był przed wymierzeniem ciosu. Ale później... Coś tu nie grało.

- Wiesz co? W dupie mam tą twoją nagrodę!
Maxi zamienił się w Tytan form i zaczął okładać Uraabe.

Przemieniłeś się, co odepchnęło dziewczynę na jeden z budynków. Nawet nie zauważyłą co się stało - jedynie widziała światło. Ruszyłeś na Uraabę i zacząłeś go okładać, ale nim się zorientowałeś, on był za Tobą i stał z lekkim uśmiechem.
- Przyjacielu, spokojnie. Porozmawiajmy. Jestem pewien że nie chcesz rozwiązywać tego siłowo. - odpowiedział spokojnie. Po prostu stał.

Ogólnie, czułeś się dosyć dziwnie.
Kiedy go atakowałeś - czułeś jak go uderzałeś, czułeś jak poszczególne ciosy rozbijają jego czaszkę. Kiedy jednak zorientowałeś że Uraaba jest za Tobą, bez najmniejszych obrażeń, jedynie pamiętałeś że go atakowałeś - nie czułeś tego samego na dłoniach - odnosiłeś takie wrażenie jakbyś go nigdy nie dotykał i nie atakował CHOĆ pamiętałeś to.

(Iluzja?)
- A o czym tu gadać? Zazwyczaj rozwiązuje problemy siłowo, a szczególnie jak problemem jest jakiś dureń.
Maximus obserwował i jego i dziewczynę.

Uraaba westchnął.
- Nie powinno się rozwiązywać problemów siłowo. - powiedział spokojnie, po czym popatrzył na dziewczynę.
- Wybacz, pani. Myślę że jeżeli będziesz z nim przebywała, nic Ci nie będzie grozić, ale... - tu nieco spoważniał i oparł się o ścianę budynku.
- Jesteś poszukiwana i ścigana. Czasem nawet on może nie wystarczyć. - wskazał palcem Maximusa.
- Ale dlaczego jestem ścigana? Dlaczego nasłałeś na mnie Maximusa? - krzyknęła oburzona.
- Nie wiem czemu. To w sumie jedynie plotki, ale... - złożył ręce i spojrzał w niebo.
- Twoja rodzina to potomkowie jakiegoś upadłego Boga. Sam niewiele wiem na ten temat ale dostałem zlecenie zabicia Cię. Nie byłbym w stanie tego zrobić, więc przekazałem zlecenie dalej. - spojrzał na Maximusa.
- A Ty nie powinieneś rozwiązywać problemów za pomocą siły - to nie jest wyjście z każdej sytuacji. Zwłaszcza że nie byłbyś w stanie mnie pokonać. - wrócił wzrokiem na dziewczynę, uśmiechnął się i wszedł do baru.

- To chyba na tyle... - powiedziała lekko załamana dziewczyna.

Zawiodłeś/-aś!
-brak nagrody
-brak jednostek i reputacji
+prawdopodobnie skazałeś się na towarzystwo dziewczyny której nie zabiłeś
-prawdopodobnie będą pojawiać się osoby które będą chciały ją zabić

//Jebać reputacje i te jednostki //

- Ja nie dałbym rady ciebie pokonać? Hah... Hahahahah. Brawo żart Ci się udał. Nie wiesz o mnie dużo rzeczy kolego. Żegnam.
Złapał dziewczynę i razem z nią zniknął (już był w normalnej postaci).

//Fuck Yea! Będą się pojawiali, żeby ją zabić? To nie będę się nudzić. Mam nadzieję, że z nią też nie będę się nudzić .//

Ayami pojawiła się przed barem , a potem do niego weszła.
Dzień dobry! - powiedziała uśmiechnięta.
Czy spotkam tuta niejakiego.. - tutaj się zatrzymała i troszkę spoważniała - Uraabę? - spytała.

Jakiś mężczyzna w kapturze i płaszczu podszedł do dziewczyny.
- Słucham Cię, panienko? To ja jestem Uraaba. - powiedział spokojnie mężczyzna.

Chciałabym podjąć się zadania, słyszałam, że coś Pan ma.. - powiedziała.
Zabić..niejakiego..Prof.Joella..?- spytała poważnie.
W tej chwili pojawił się Ketsu, zdążył usłyszeć ostatnie słowa Ayami.
Hej, nie pozwolę Ci na to.. - rzekł spokojnie.
Uraaba!Mamy Twój naszyjnik..A tak poza tym - mogę wiedzieć, czemu mnie wychujałeś? Nie skąd, nie mam Ci tego za złe..Jestem tylko ciekawy. - rzekł i czekał na odpowiedź.

Kiedy Uraaba miał odpowiedzieć dziewczynie, pojawił się Ketsu.
- Nie bardzo Cię rozumiem, przyjacielu. - powiedział spokojnie i poprosił barmana o piwo - ten szybko mu je podał. Popijając, czekał na dokładniejszą odpowiedź.

Ten naszyjnik..był częścią demona! Nawet nie mów, że o tym nie wiedziałeś. - powiedział.

Keiji pojawił się w barze. Zdjął plecak z pleców, otworzył go i wyciągną z niego naszyjnik. Zapiął torbę i zarzucił na prawe ramię. Podszedł do Uraaby, wyciągną rękę z medalionem przed siebie.
- To o to chodziło? - Zapytał patrząc w prost na Uraabę, przez kaptur oczywiście dużo nie zauważy.
Kiedy mężczyzna odebrał medalion dopiero wtedy Keiji kantem oka zauważył Ayami. Ponownie przeniósł wzrok na Uraabę.

Max pojawił się w barze. Obserwował zgromadzonych.

Mężczyzna postawił piwo na ladzie i spojrzał na Ketsa.
- Dlaczego sądzisz że Was okłamałem? - rozejrzał się wokół. Szybko jednak powrócił wzrokiem na Ketsa.
- Demon mógł równie dobrze go zaabsorbować, nieprawdaż? - zapytał spokojnie.

Kiedy Keiji pojawił się i wręczył mu amulet, mężczyzna lekko podwinął płaszcz i doczepił go do kilku podobnych medalionów - różniły je jedynie tylko „obrazki” na nich.
- Dziękuję. - spokojnie usiadł przy ladzie, dalej patrząc jednak w Waszym kierunku.

Chłopak tylko się uśmiechnął.
- Nie obchodzi mnie o co tu chodzi... Coś mi jednak nie pasuje. Skoro masz tak dużo medalionów to dlaczego skradziony został tylko jeden? Cóż... następnym razem pilnuj ich lepiej. - Powiedziawszy to teleportował się do domu.

Max poklepał Ketsa po plecach, pomachał Ayami i teleportował się do domku.

- Dzięki Uraaba, polecam się na przyszłość.- powiedział i mu pomachał.
- Ayami! Muszę jeszcze coś załatwić, trzymaj się! - powiedział i dał jej buziaka.
Znikł.
- Ja bym chciała przyjąć to zadanie! - powiedziała stanowczo dziewczyna.

Uraaba spojrzał na Ayami i podparł się jedną ręką. Odwrócił się i wystawił tylko lekko rękę w górę.
- Nie. - powiedział spokojnym, acz stanowczym głosem.

- Podaj mi jeden, dobry..Na prawdę dobry powód, to się odczepię. - powiedziała.

- Bo nie. Myślałem że przyjmie to Twój chłopak albo ktoś, ale dziewczyny nie mam zamiaru wpieprzyć w jakieś większe bagno. Uwierz mi, panienko. To nie jest zadanie jakie jesteś w stanie wykonać. - powiedział spokojnie nie odwracając się.

Nagle obydwoje poczuliście jakąś energię dochodzącą z równin.

Uraaba się odwrócił.
- Nie moja sprawa. - wrócił do picia piwa.

Kobieta uśmiechnęła się.
- To mi wystarczy. - powiedziała i wyszła.