Niewielki dom, a zarazem sklep, którego właścicielem jest Isaac Nivarit. Sprzedaje on tu swoje wyroby i jest to jego jedyne źródło zarobków. Głównym założeniem sklepu była sprzedaż biżuterii na zamówienie, jednak po niedługim czasie na półkach pojawiła się różnego rodzaju broń biała.
Isaac jest jednym z najlepszych kowali dlatego jego prace zawsze są doskonałej jakości. A to właśnie ją cenią sobie najbardziej klienci. Jeśli ktoś chce mieć śliczny pierścień, lub doskonały i ostry miecz - przychodzi właśnie tu. Dodatkowo, niewiele osób wie, że za dodatkową opłatą można tu zakląć swój miecz nadając mu specjalną cechę. Od zmiany koloru ostrza, aż po młot strzelający piorunami. Jednak nałożenie zaklęcia wymaga czasu. Głównie ze względu na to, że potrzebny jest specjalny składnik.
Co do samego wyglądu domu. Jak już wcześniej wspomniałem, nie jest on wielki. Zawiera on cztery pomieszczenia, korytarz i sklep. Na korytarzu znajduje się również zejście do piwnicy, w której Isaac wykuwa wszystkie przedmioty, które później trafiają na półki sklepu. Sama piwnica nie jest wielka, składa się z jednego pomieszczenia, w którym mieści się cały warsztat i jest jeszcze miejsce na kilkanaście skrzyń z surowcami. Przed domem znajduje się ławeczka, a za nim niewielkie podwórko z kilkoma manekinami do ćwiczeń.
Opis pomieszczeń znajdujących się na parterze:
1 -  Sklep. Średnich rozmiarów pomieszczenie z ladą i gablotkami, za którymi powystawiana jest biżuteria oraz broń.
2 - Korytarz. Niewiele się tu znajduje. Drugie wejście do domu, zejście do piwnicy oraz drzwi prowadzące do innych pomieszczeń. Na ścianach wisi kilka obrazów, a przy ścianach stoją stojaczki z różnego rodzaju bronią.
3 - Łazienka. Niewielka łazienka, w której znajduje się kibelek, umywalka, prysznic oraz pralka. Nad umywalką wisi szafka połączona z lustrem.
4 - Salon. Właściwie jest to sypialnia. I tak nikt nigdy nie odwiedzał Isaaca, dlatego po niedługim czasie salonik przemienił się w pokój do spania. Znajduje się tu szerokie łóżko, stolik, fotel, kanapa, telewizor, szafa, kredens, kilka półek oraz biurko, na którym stoi komputer. Na ścianach wisi kilka obrazów, a nad łóżkiem tarcza i dwa miecze.
5 - Kuchnia. Zwykła kuchnia. Nie ma tu nic czego nie byłoby w zwykłej kuchni.
6 - Niewielki składzik z przedmiotami, które normalnie nie znajdują się na półkach sklepowych, gdyż nie ma tam na nie miejsca lub... zwyczajnie nie mogą tam być. Isaac trzyma tu również kilka przedmiotów potrzebnych do zaklinania.
Z zewnątrz dom pokrywa kremowy tynk oraz przykryty jest czerwonym dachem, przez co nie wyróżnia się zbyt od innych budynków tegoż miasta. Znajduje się niedaleko centrum miasta.
_________________________________________________________________

Isaac otworzył oczy i powoli zwlókł się z łóżka. Rozejrzał się po pokoju. Panował tu całkiem spory nieporządek. Podszedł do szafy i wyciągnął z niej świeże ubrania, które po chwili na siebie ubrał. Już trochę bardziej rozbudzony przeszedł do kuchni. Nalał wody do czajnika i postawił go na gazie. Usiadł przy stole i pochwycił leżącą na nim książkę. Otworzył na stronie zaznaczonej niewielką zakładką i zaczął czytać. Zagłębił się w świecie wykreowanym przez autora. Wyciągnął go z niego dopiero głośny świst gwizdka w czajniku, oznaczający, że woda jest już zagotowana. Odłożył książkę, wstał od stołu i zaczął przygotowywać sobie kawę. Kiedy skończył, wziął kubek oraz ponownie pochwycił książkę. Przeszedł przez składzik do swojego sklepu. Ah, tak, sklep - jedno z niewielu przedsięwzięć, które w życiu mu się powiodły. Pstryknął palcem, a tabliczka na drzwiach odwróciła się, ukazując teraz wszystkim przechodniom na zewnątrz napis "Otwarte". Isaac wziął duży łyk kawy i powolnym krokiem, czytając książkę, wyszedł przed sklep, gdzie usiadł na ławeczce. Z sąsiedniego podwórka dostrzegł go sąsiad, jednak nie próbował mówić "dzień dobry", gdyż od dawna dobrze wiedział, że i tak nie dostanie odpowiedzi. Isaac'a znała większa część miasta. Głównie przez jego charakter. Nikt nigdy nie rozgryzł co go tak na prawdę trapi. Większość i tak nawet nad tym się nie zastanawiała tylko uznali, że jest "gburowatym frajerem". Nie obchodziło go to jednak. Pomimo swojego zachowania klientów miał dużo. A tylko to się na razie liczyło. Potrzebował pieniędzy. W mieście było dużo wojowników, a nawet mieściła się jedna z gildii zrzeszających ich. Podobna do tej, do której należał kiedyś Isaac. Ponadto, dostawał wiele zamówień na broń z miasta Setirps.
Zaczytany Isaac naciągnął kaptur na głowę i powoli delektował się smakiem kawy i ciekawą lekturą. Czekał również na klientów. Być może akurat ktoś przyjdzie. Wydawało się, że póki co poza książką, nie widzi nic więcej. Było jednak inaczej, co chwila zerkał spod kaptura i obserwował przechodniów, jakby oczekiwał, że wydarzy się coś ciekawego.

Nie wydarzyło się nic ciekawego, co przerwałoby ci aktualną, najwyraźniej wciągającą lekturę. Byłeś przyzwyczajony do takiego spokoju. Klientów również nie było wielu – większość osób przychodziła głównie po to, by dowiedzieć się w jakich cenach sprzedajesz swoje wyroby.

Isaac był ciągle pochłonięty książką. Z wielkim zaskoczeniem zorientował się, że do końca zostało mu już tylko kilka stron. Postanowił zostawić to sobie na później. Włożył zakładkę i zamknął książkę. Szybko dopił kawę i wrócił do domu. Skierował się do kuchni gdzie zostawił kubek i lekturę. Miał dzisiaj mały ruch więc nie widział sensu ciągłego siedzenia przed lub w sklepie. Nawet jakby ktoś przyszedł to dzwonek, o którego obijają się drzwi przy otwieraniu, jest na tyle głośny, że słychać go chyba w każdym pokoju tego domu. No może nie w piwnicy.
Brzuch Isaac'a dał wyraźny znak, że należy coś zjeść. Nivarit szybko usmażył sobie jajecznicę i przeszedł do salonu. Usiadł na kanapie i włączył telewizor. Jedząc, skakał po kanałach szukając jakiegoś ciekawego filmu, jednak nic nie znalazł. Jak zwykle. Kiedy potrzeba niezłego filmu to zawsze lecą jakieś gnioty. W końcu zdecydował się zostawić kanał, na którym leciał jakiś teleturniej. Kiedy skończył jeść, wyłączył telewizor i wyniósł talerz do kuchni. Znowu nie bardzo wiedział co ma ze sobą zrobić. Mógł zejść do piwnicy i wykuć kolejną broń, lecz miał ich na składzie wystarczająco dużo. Musiał jednak coś ze sobą zrobić by nie umrzeć z nudów. W końcu wpadł na ciekawy pomysł. Włączył komputer i wszedł na ciekawą stronę internetową, którą niedawno znalazł. Wystawiane były na niej ogłoszenia z różnymi zadaniami.
Isaac nie miał czasu na jakieś trudne zadania, dlatego przeglądał stronę w poszukiwaniu tych łatwych, lub takich, które na łatwe wyglądały. Miał nadzieję znaleźć coś ciekawego.

//Nie ma tablicy ogłoszeń ale jest internet. NóPCu, mam nadzieję, że dasz mi chociaż jakieś cztery zadanka i sobie jakieś ciekawe wybiorę. To chyba nie jest problem, c'nie? ;d//

Po wpisaniu w przeglądarce adresu "anrevsearch.com", zostałeś przekierowany na stronę internetową, na której znajdował się spis kilkunastu zadań o różnych stopniach trudności. Od razu skupiłeś się na tych nieco prostszych oraz - jeżeli to możliwe - znajdujących się jak najbliżej od miejsca w którym aktualnie przebywasz. Niestety, w tych ciężkich czasach trzeba było łapać się wszystkiego, co mogłoby poprawić twój dobrobyt, nie zaś wybrzydzać. Znalazłeś trzy, stosunkowo proste zlecenia - przynajmniej na pierwszy rzut oka.

Niesforne zwierze
Zleceniodawca: Omika Shihama
START misji: Bezzar
Nagroda: ?
Ranga: C
Krótki opis: „Nie mam zielonego pojęcia, jaki idiota trzymał w domu zmutowanego psa o dwóch głowach, jednak musiał mieć nieźle narąbane we łbie, by spuszczać go ze smyczy. Trzeba powstrzymać tą kreaturę jak najwcześniej, nim ilość ofiar wzrośnie!”


Odnajdź moją ukochaną, proszę!
Zleceniodawca: Kagisano Rumi
START misji: Galea
Nagroda: ?
Ranga: D
Krótki opis: „Pięć dni przed ślubem, moja ukochana – Sarumi – nagle zniknęła bez śladu. Nikogo nie zawiadomiła o swoim odejściu, nie pozostawiła również żadnej wiadomości… Nieważne z jakiego powodu zniknęła – proszę, odnajdź ją i dowiedz się czy jest bezpieczna. Bardzo się o nią martwię!”


Księga zaklęć Vairrim
Zleceniodawca: Reno Korushin
START misji: Ogromna biblioteka, Noitulover
Nagroda: ?
Ranga: D
Krótki opis: „Uwielbiam stare księgi – mam ich naprawdę dużo. „Vairrim” to jednak coś zupełnie innego. To nie jest księga, którą może nabyć zwykły śmiertelnik. Chciałbym aby ktoś znalazł jedynie dla mnie jakieś informacje na jej temat. Aktualnie zajmuje się pewnym projektem i jestem nieco uziemiony. Zainteresowanych proszę o kontakt w bibliotece w Noitulover, gdzie często przebywam.”

Isaac spokojnie przeglądał stronę internetową w poszukiwaniu interesujących ofert. Wiele z nich zwyczajnie ominął ponieważ już po samym tytule wydawały się zbyt trudne. Jednym z przykładów takich zadań było "Złap międzywymiarowego złodzieja i przyprowadź go na Beralzę". Nivarit nie znał wielu złodziei. A ci, których znał najprawdopodobniej nadal leżą w szpitalu i kurują swoje rany. Tym bardziej nie wiedział czym może być Beralza.
Kiedy przebrnął przez nawał zadań zbyt trudnych lub zwyczajnie głupich, wybrał trzy, które najbardziej go zainteresowały. Wszystkie z nich szybko przesłał sobie na telefon, zamknął przeglądarkę i wyłączył komputer. Wstał od biurka i zaczął się zastanawiać, które wykonać jako pierwsze. Przypuszczał, że będzie miał ochotę wykonać wszystkie trzy, jednak wszystko mogło się jeszcze zmienić. W końcu zdecydował się, że zacznie od "Odnajdź moją ukochaną, proszę!", głównie ze względu na to, że zleceniodawca był z jego miasta.
Wiedział, że na tego typu zadaniach można się spodziewać wszystkiego, dlatego spod łóżka wyciągnął swoją wierną katanę. Następnie schował ją do magicznej sakwy, przyczepionej do jego paska. Zastanowił się czy aby na pewno ma wszystko co potrzebne, zamknął sklep i opuścił dom.
Stanął na chodniku, zastanawiając się od czego ma zacząć. Nazwisko zleceniodawcy wydawało się znajome, jednak nie wiedział, gdzie ta osoba może mieszkać. Postanowił, że skieruje się do pobliskiego klubu i tam wypyta barmana.

Isaac wszedł do domu. Przez ramię nadal miał przerzuconą pijaną i nieprzytomną dziewczynę. Podtrzymywał ją tylko jedną ręką aby nie spadła. Powoli przeszedł przez korytarz i dostał się do salonu. Po drodze, za pomocą telekinezy, wziął z łazienki miskę. Tak na wypadek gdyby Aoi się obudziła i uznała, że chce jej się wymiotować. Isaac wolał nie narażać swojego dywanu.
Zdjął dziewczynie buty i położył ją na łóżku. Obok postawił miskę, a obuwie zaniósł na korytarz i postawił je na przeznaczonej do tego półce. Wrócił do salonu i siadł w jednym z jego kątów. Zaczął medytować. W tym stanie całą okolicę widział poprzez Astral Perception. Pozwalało mu to szybciej reagować na wszystko co dzieję się dookoła. Było to pewne zabezpieczenie na wypadek gdyby Aoi się obudziła i chciała zrobić coś głupiego. Dodatkowo postanowił wykorzystać ten czas by coś sobie przemyśleć.

Kiedy położyłeś Aoi na łóżku i poszedłeś medytować, już po kilku minutach zorientowałeś się, że jej sen nie jest spokojny. Dzięki „Astral Perception” widziałeś nie tylko okolicę ale również niebieskowłosą dziewczynę. Przez pierwszą godzinę dość solidnie się wierciła i mamrotała coś pod nosem. Nie byłeś tym jednak zainteresowany. Zależało ci na informacjach, a ona była niezbędna. Mimo to… coś nie dawało ci spokoju. Po jakimś czasie, Aoi zasnęła na dobre. Uspokoiła się. Miałeś spokój przez kilka dobrych godzin, które spędziłeś na medytacji. Oczywiście, wybudzeniu się niebieskowłosej towarzyszyły głośno wypowiadane wulgarne słowa połączone z pytaniami do samej siebie, dotyczącymi tego gdzie jest i w jaki sposób się tutaj znalazła. Uśmiechnąłeś się pod nosem – właściwie, zdarzało Ci się to tak rzadko, że sam się zdziwiłeś ową reakcją. Zaprzestałeś medytowania i poszedłeś do pokoju w którym zostawiłeś niebieskowłosą kobietę w stanie orbitalnym. Gdy cię zobaczyła, głośno westchnęła, a następnie złapała się za głowę. Kac. Rzecz jasna, nie spodziewałeś się pierwszego pytania jakie Ci zadała.
- To pewnie twój dom… Cholera, dałam się wykorzystać po pijaku akurat komuś takiemu jak ty…
Zarumieniłeś się i stanowczo zaprzeczyłeś, jakoby jakiekolwiek zbliżenie pomiędzy wami miało miejsce. Aoi spojrzała na ciebie ze zdziwieniem.
- To co ja tutaj robię, do ciężkiej cholery? Nic nie pamiętam.
Nie byłeś zaskoczonymi jej ostatnimi słowami. Też byś niczego nie pamiętał. W takim przypadku to może nawet i lepiej dla niej.

Isaac spędził kilka godzin na spokojnych medytacjach. Obserwował okolicę domu jak i jego wnętrze dzięki technice Astral Perception. Nie działo się zbyt wiele ciekawych rzeczy. Oczywiście oprócz walki toczącej się gdzieś na równinach. Isaac totalnie ją zignorował. Nie obchodziło go co tam się działo, o ile nie stwarzało bezpośredniego zagrożenia dla jego sklepu i miasta. Nivarit nie mogąc przywiązywać się do innych osób zwykł przywiązywać się do miejsc i przedmiotów. Niektóre z nich stanowiły dla niego coś bardzo ważnego.
Gdy tylko Aoi się obudziła Isaac przerwał medytację, wstał, włożył ręce do kieszeni i podszedł do łóżka, na którym siedziała dziewczyna. Stanął dość blisko niej i spojrzał na nią swoim beznamiętnym wzrokiem. Aoi najwyraźniej humor dopisywał, gdyż zarzuciła mu, że ją wykorzystał. Isaac zrobił tylko trochę groźniejszą minę, po czym zaprzeczył. Następnie dziewczyna zapytała "co ona tutaj robi, do ciężkiej cholery".
-Siedzisz na moim łóżku, nie zauważyłaś? Potrzebuję informacji. Ale to jeszcze powinnaś pamiętać. Gdzie mieszka Kagisano Rumi?
Isaac uniósł jedną brew i nie spuszczając wzroku z dziewczyny czekał na jej odpowiedź.

Po odpowiedzi Nivarita, kobieta wykonała typowego „poker face”.
Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że miała mu na początku pomóc – pamiętała swoje słowa.
Chciała jednak wiedzieć, w jaki sposób znalazła się w domu chłopaka. Normalna kobieta, budząc się w pokoju nieznajomego, groźnie wyglądającego mężczyzny, powinna mieć pewne obawy.
- Tak, tak…
Aoi usiadła na łóżku po turecku, łapiąc duży oddech i zamykając oczy. Już po kilku sekundach, wokół niebieskowłosej powstała błękitna poświata. Isaac nie musiał długo czekać na odpowiedź – gdy przedstawicielka płci pięknej zakończyła poszukiwania, otworzyła oczęta, mierząc faceta wzrokiem…
- Około dwóch kilometrów na północ. Średniej wielkości, jednorodzinny dom. Czerwony dach, duży ogród. Łatwo się zorientować.
…a następnie położyła się na kanapie z uśmiechem na twarzy.
- Dobrze, a teraz daj mi pospać!
Wyjątkowo szybko przekonała się do tego, że nic jej nie zrobisz.

Isaac spokojnie obserwował jak dziewczyna używa swojej techniki za pomocą, której zdobywa informacje. Co ja co ale ta umiejętność była niezwykle przydatna. Pytaniem jednak było jakie to ma ograniczenia? Kiedy Aoi dostarczyła mu niezbędnych informacji Isaac wyciągnął telefon i coś w niego wklepał, po czym ponownie schował go do kieszeni. Założył ręce na klatce piersiowej i zmierzył dziewczynę wzrokiem czekając aż uzna, że najwyższy czas sobie pójść. Jednak ona postanowiła rozłożyć się na kanapie i kontynuować swój sen. Isaac zmierzył ją wzrokiem jakby chciał zrobić jej krzywdę. Oczywiście nie zamierzał tego zrobić. Przeszła mu jednak myśl by użyć telekinezy i za jej pomocą grzecznie wyprosić lokatorkę. Doszedł jednak do wniosku, że pozwoli jej się wyspać. Nie będzie mu przeszkadzała bo i tak go tu nie będzie. Liczyło się tylko by nic nie zniszczyła. Ruszył więc w stronę drzwi wyjściowych. Stojąc w progu rzucił tylko:
-Gdy wrócę to ma cię tu nie być!
Oczywiście jakoś specjalnie nie spodziewał się, że dziewczyna się go posłucha. Nie wiedział nawet czy przypadkiem już nie zasnęła i nic do niej nie dotarło.
Opuścił podwórko i szybkim krokiem ruszył w kierunku wskazanym przez Aoi.

//Chyba pierwszy całkowity post OOC po restarcie pbf'a. Chciałbym zauważyć, że dziewczyna w barze była w krótkiej spódniczce, a tu siadła po turecku. Isaac totalnie to zignorował. Bardziej dziwi mnie to, że zboczony NPC nie wspomniał o tym fakcie. Bercik czuwa
A zaraz sam idę odpisać u siebie. //

//Ale spam OOC gdy mnie w domu nie ma.//

Isaac powoli wszedł do domu. Już od drzwi zaczął wołać Aoi.
-Oi! Niebieska!
Przeszedł się po domu by odnaleźć dziewczynę. Jeśli spała, natychmiast ją obudził. Jeżeli nie spała, od razu zadał pytanie.
-Dlaczego tak właściwie chciałaś tutaj zostać? Nie masz swojego domu?
Odpowiedź na te pytania nurtowała Isaac'a już od dłuższego czasu. Dlatego też od razu postanowił o to zapytać. Miał nadzieję, że odpowiedź będzie w miarę sensowna i wytłumaczy takie, a nie inne zachowanie dziewczyny. W końcu nikt ot tak nie postanawia sobie zamieszkać z osobą, której w ogóle nie zna.

Aoi spokojnie spała z telefonem przy uchu. Prawdopodobnie zasnęła od razu po tym, jak Isaac się rozłączył.
Nivarit bez najmniejszych oporów ją obudził, wystrzelając z pytaniem, które przez chwilę wywołało na jej twarzy lekkie zdziwienie. Wiedziała, że usłyszałaby je prędzej czy później, ale najwyraźniej była dla pewnego kowala, wyjątkowo natarczywym stworzeniem.
- Powiedzmy, że z mojego domu zostały jedynie malutkie odłamki po nieudanej próbie zamachu. Mogłabym zatruwać życie mojemu czarnemu koledze z baru, ale Ty wydajesz się znacznie ciekawszy.
Po krótkiej chwili, niebieskowłosa się uśmiechnęła.
- Poza tym, widzę, że Ci się przydam.

Isaac zajął miejsce w swoim fotelu, gdy tylko obudził Aoi. Podparł się jedną ręką i uważnie obserwował dziewczynę, kiedy ona odpowiadała na jego pytanie. Odpowiedź była na swój sposób trochę zaskakująca. Isaac jednak nie wyglądał na ani trochę zaskoczonego. Kończąc wypowiedź, dziewczyna obdarzyła go uśmiechem. Szkoda, że kowal nie miał zamiaru go odwzajemnić.
Nivarit postanowił, że zada jeszcze kilka pytań. Chciał wiedzieć więcej o swojej nowej lokatorce.
-Próba zamachu? Musiałaś komuś nieźle podpaść. Co dokładnie zrobiłaś?
Kiedy uzyska odpowiedź, Isaac zadaje kolejne pytania.
-Technika lokalizacji osób... Jakie są jej ograniczenia? Co jeszcze potrafisz?
Mężczyzna nie zmieniał swojej pozycji i bez przerwy obserwował Niebieską.

Isaac nie zaprzestawał zasypywać Aoi pytaniami. Dziewczyna nie dziwiła mu się ani trochę – nikt ot tak nie chce sprowadzać się do cudzego domu…
- Dostałam zadanie polegające na zlokalizowaniu pewnej osoby… Niestety, okazała się ona znacznie bardziej niebezpieczna niż początkowo zakładałam i dzięki wpływom na całym kontynencie, prawie skutecznie wykonała zamach… Prawie, bo wciąż żyję. – odpowiedziała. Wyraz jej twarzy nieco posmutniał, lecz niebieskowłosej nie przeszkadzało to w prowadzeniu konwersacji z Nivaritem.
- Ograniczenia?... Sugerowałabym użyć słowa - wady. Istoty, które potrafią wyczuwać aurę innych, zwykle zdają sobie sprawę z tego, że coś próbuje określić ich lokalizację. Po drugie, podczas używania tej techniki jestem bezbronna. Zaatakowanie mnie nie stanowi więc żadnego problemu, nawet dla amatora… To stan podobny do głębokiego transu. – wyjaśniła, po czym złapała oddech i kontynuowała.
- Co jeszcze potrafię?... W przeszłości trochę trenowałam sztuki walki. Znam kilka innych technik, ale wolałabym zachować to na inną okazję. – po tych słowach, Aoi oczekiwała na wypowiedź młodego mężczyzny, wpatrując się prosto w jego oczy.
- Zapomniałabym… Nie przedstawiliśmy się sobie. Jestem Aoi Muerte. – wystrzeliła nagle.

Isaac spokojnie siedział i słuchał odpowiedzi na pytania, które zadał. Od czasu do czasu skinieniem głowy pokazywał, że nadal słucha dziewczyny i informacje do niego docierają. Przez chwile oboje siedzieli w ciszy i wpatrywali się sobie w oczy. Mogło to wyglądać jak walka na "kto pierwszy mrugnie".  W pewnym momencie Aoi przerwała ciszę przypominając sobie, że jeszcze się nie przedstawiła. Isaac również się przedstawił:
-Nivarit Isaac.
Sytuacja z zamachem przedstawiała się niemalże dokładnie tak jak się domyślał. Musiał jednak o coś jeszcze zapytać.
-Ta osoba wie, że żyjesz? Nadal cię ściga? Mam nadzieję, że chęć zamieszkania tutaj nie jest związana z próbą zapewnienia sobie ochrony.
Odnośnie techniki lokalizacji Isaac wciąż nie otrzymał wszystkich informacji, które chciał uzyskać.
-Co jest ci potrzebne do zlokalizowania osoby? Musisz znać imię i nazwisko czy może wystarczy przedmiot, który do niej należy? A może wystarczy coś innego jak na przykład zapis głosu.... nie wiem. Technika działa też na zwierzęta?

Kiedy Nivarit wspomniał o próbie zapewnienia sobie ochrony, Aoi odwróciła wzrok, ironicznie się uśmiechając.
- Skąd… Skądże znowu! – wystrzeliła.
- Nie wiem, czy ta osoba wie, że żyję. Na razie nie mam problemów, ale wolę zachować ostrożność. – oznajmiła po chwili, momentalnie zmieniając temat… albo raczej, próbując go zmienić.
- Jeżeli wiem, gdzie dana osoba mieszka, znam jej imię i nazwisko i nie występują w okolicy dwie osoby o takich samych danych, to potrafię zlokalizować tego, kogo poszukuję. Przedmiot lub zapis głosu są bardzo pomocne, jeżeli skala poszukiwań nie ogranicza się do konkretnego miasta czy wioski, a na przykład, muszę szukać po całym kontynencie, bądź nawet i planecie. Na podstawie przedmiotów potrafię określić położenie zwierząt. Wszelkie dane są zawsze przydatne. – niebieskowłosa złapała oddech, nieco poważniejąc.
- Nie jestem również w stanie zlokalizować osoby znajdującej się na innej planecie… Coś jeszcze chcesz wiedzieć, czy dasz mi w końcu spokój? – stwierdziła i zapytała po kilku sekundach ciszy.

Po usłyszeniu odpowiedzi na pytania, Isaac wstał. Na razie były to chyba wszystkie pytania na jakie chciał znać odpowiedź. Skierował swe kroki w stronę wyjścia z pokoju, jednak zatrzymał się w progu.
-Możesz zostać jak długo chcesz. Nie sprawiaj kłopotów i pamiętaj by po sobie sprzątać. Jeżeli będziesz się nudzić możesz zająć się sklepem lub pobawić się z manekinami do ćwiczeń stojącymi za domem. Pytaj jeśli będziesz chciała coś wiedzieć.
Isaac opuścił pokój i przeszedł do pomieszczenia, w którym znajdował się sklep. Pstryknął palcami, a tabliczka znajdująca się na drzwiach obróciła się sygnalizując wszystkich przechodzących, że sklep ponownie jest otwarty. Nivarit zasiadł w swoim fotelu biurowym za ladą i włączył stojącego na niej laptopa. Włączył jedną z gier, do których skrót znajdował się na pulpicie i oddał się błogiemu graniu. Nie spodziewał się zbyt wielu klientów o tej porze. Zastanawiała go również pewna kwestia związana z zadaniem, które dzisiaj wykonał. Chodziło mianowicie o powód, dla którego te dwa dupki porwały Sarumi Ikku. Nivarit rozważał powrót do lasu, by wypytać ich o wszystko lecz póki co nie miał zbyt wielkiej ochoty by ruszać się z domu.

Po słowach, jakie Aoi usłyszała od Isaaca, na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech.
Gdy chłopak opuszczał pokój, na odchodne usłyszał jedynie głośne: „Okej!”.

Kiedy Nivarit chciał wczytać jeden ze swoich zapisów, gra poinformowała go o jakimś błędzie i się zamknęła.
Klientów rzeczywiście nie było wielu – tak naprawdę, żadnych. Westchnąwszy, włączył inną grę, kontynuując zabawę.

Isaac spokojnie oddawał się graniu. Nie miał w końcu nic lepszego do roboty. Od czasu do czasu spoglądał tylko na drzwi od sklepu jakby oczekiwał, że może akurat ktoś przez nie wejdzie.
W pewnym momencie, po której śmierci z kolei, wyłączył grę. Odchylił się na fotelu, przeciągnął i głośno ziewnął. Patrzył się chwilę w sufit, po czym sięgnął po telefon. Gdy tylko na niego spojrzał, przypomniał sobie, że zapisał w nim jeszcze dwa zadania, które wcześniej znalazł. Miał już dzisiaj żadnego nie wykonywać jednak siła nudy wzięła nad nim górę. Otworzył notatnik z zadaniami i jeszcze raz przeczytał oba. Wybrał jedno:

Niesforne zwierze
Zleceniodawca: Omika Shihama
START misji: Bezzar
Nagroda: ?
Ranga: C
Krótki opis: „Nie mam zielonego pojęcia, jaki idiota trzymał w domu zmutowanego psa o dwóch głowach, jednak musiał mieć nieźle narąbane we łbie, by spuszczać go ze smyczy. Trzeba powstrzymać tą kreaturę jak najwcześniej, nim ilość ofiar wzrośnie!”

Nivarit wstał z krzesła i zamknął laptopa. Pstryknął palcem by zamknąć sklep, a następnie przeszedł do mieszkania by sprawdzić co robi Aoi. Była mu na chwilę potrzebna jej niezwykła umiejętność. Wiedział, że Omika Shihama najprawdopodobniej mieszka w Bezzar jednak chciał wiedzieć gdzie dokładnie, by totalnie na ślepo nie tam nie lecieć. Jeżeli jednak Niebieska postanowiła wrócić do swojego ulubionego zajęcia - spania, Isaac postanawia dać jej tym razem spokój.

Kiedy Isaac przyszedł do Aoi, dostrzegł, że ta wcale nie śpi – oglądała serwis informacyjny w telewizji, w którym wspomniano o tajemniczych wybuchach i… wielkiej małpie na równinach, jakiś czas temu. Zrobiono również zdjęcie słabej jakości, którego autentyczność oczywiście podważano. Nivarit nie zwrócił na to większej uwagi – od razu podszedł do niebieskowłosej kobiety, pytając o to czy może dla niego zlokalizować osobę zwaną Omika Shihama. Muerte wstała z uśmiechem na twarzy.
- Okej, pomogę Ci, ale pod warunkiem, że zabierzesz mnie ze sobą. Przynajmniej będę miała jakąś rozrywkę!
Mężczyzna przez krótką chwilę się wahał. Ostatecznie jednak wiedział, że nijak wpłynie na decyzję kobiety. Gdy Aoi aktywowała swoją technikę z zamiarem namierzenia Omiki… ta nie odniosła skutku.
- Nie wyczuwam żadnego sygnału takiej osoby… Albo coś mi blokuje sygnał, albo ta cała Omika… nie żyje… – ostatnie słowa wypowiedziała z wyraźnym zawahaniem. Wiedziała, że Isaac nie chciałby ich usłyszeć ale cóż poradzić?...

Zabranie Aoi na misję nie było w sumie dla Isaac'a niczym złym. Ważne było jednak dla niego by zbytnio nie przeszkadzała. Najwyraźniej jednak szykowała się walka. Nie znał dokładnych umiejętności Aoi, dlatego też niezbyt chętnie się zgodził.
Informacja, że prawdopodobnie Shihama nie żyje, nie była zadowalająca. Utrudni to zorientowanie się w sytuacji. No i kto jak nie zleceniodawca będzie fundował nagrodę. Być może mieszkańcy docenią trud i coś ciekawego wymyślą. Wciąż jednak pozostawała nadzieję, że sygnał był przez coś blokowany i Niebieska nie mogła go zlokalizować.
Isaac dał znak Aoi, że najwyższy czas wyruszać. Oboje opuścili dom. Nivarit miał już wzlatywać w powietrze, jednak przypomniał sobie coś ważnego, o co musiał spytać.
-Umiesz latać?
Jeżeli Muerte zna tą umiejętność, Isaac, dość szybko, odlatuje w kierunku Bezzar co jakiś czas oglądając się czy dziewczyna za nim nadąża. Jeżeli jednak, dziewczyna nie potrafi latać, Nivarit odlatuje "niosąc" Aoi ze sobą za pomocą telekinezy. Dodatkowo otacza ją "bańką" by za bardzo jej nie wiało.

Gdy Isaac spytał się Aoi czy potrafi latać, ta się lekko uśmiechnęła.
- Mogę się założyć, że za mną nie nadążysz! - nie czekając na odpowiedź mężczyzny, Niebieskie wzbiła się w powietrze i, ku zdziwieniu Nivarita, z naprawdę dużą prędkością pomknęła w stronę Bezzar, o którym wspomniał przy prośbie lokalizacji Omiki Shihamy.
Na to dziecinne zachowanie, Isaac cicho westchnął, po czym również ruszył w stronę miasta, o którym była mowa w zleceniu i za jakiś czas dogonił nową lokatorkę.

Załóż temat w Bezzar, gdzie kontynuujemy zadanie.