Duża przestrzeń, świeże powietrze, woda dla ochłody - to wszystko jest najlepszym przyjacielem młodego wojownika chcącego po prostu poćwiczyć i polepszyć kondycję. Chłopak wyruszył z Setirps pod wieczór wcześniej odwiedzając kilka sklepów i kupując prowiant. Leciał przed siebie bez celu z małą siateczką w ręce, gdy w końcu przelatywał nad ową polaną. Przykuła ona jego uwagę ze względu na panujący tam spokój - brak jakichkolwiek ludzi czy nawet zwierząt, spokojny szum wody oraz zielony krajobraz. Szark spokojnie obniżał swój lot cały czas podziwiając okolice - wylądował przy dużym kamieniu wbitym w ziemię.
-To chyba idealne miejsce na trening. Nie ma tutaj nikogo - to chyba najważniejsze, nie chcę aby głupie bachory wybijały mnie z rytmu. Lecz przed dużym wysiłkiem muszę nabrać trochę energii...
Przysiadł na ziemie opierając się plecami o kamień, siatkę z żarciem położył pomiędzy nogami i zaczął w niej grzebać - wyciągnął dość dużą kanapkę z szynką, serem, ketchupem, majonezem i musztardą.  Oblizał usta i wziął pokaźnego kęsa, zaczął przeżuwać głośno mlaskając - w końcu nikogo tutaj nie ma. Siedział tak i jadł przez około pięć minut - był to w sumie dość dobry relaks, lecz w końcu przyszedł czas na konkrety. Mozolnie wstał a następnie się przeciągnął.
-Rozgrzewka będzie dobrym rozwiązaniem na początek... tak sądzę.
Zaczął od biegu w miejscu - bez większego wysiłku sprawnie "skakał" z jednej nogi na drugą przez tak około... dwie minuty. Potem przeszedł do już prawdziwego biegu - truchtał wokół kamienia robiąc dość duże koła - nawet nie liczył, po prostu je robił. Gdy zleciało dobre dziesięć minut bieg został zakończony, przyszedł czas na różnego rodzaju skłony. Robił najprzeróżniejsze, pewnie większość z nich nie potrafiłby nazwać, ale najważniejszy jest sam efekt. Po dość długiej rozgrzewce nie był zbytnio zmęczony, wręcz dodało to mu jeszcze więcej zapału.
-Czas na prawdziwy trening! To była tylko gra wstępna!
Seria ciosów i kopniaków w powietrze o różnej kombinacji miało dodać jeszcze więcej energii - chociaż już w tym momencie miał pełno wigoru. Położył się na plecach i zaczął wykonywać brzuszki nie podpierając o nic nogi - tak na sucho. Starał się nie myśleć o nie małym wysiłku, które przynosiło to ćwiczenie - po prostu robił brzuszki i koniec. 
-(Jeden...dwa...trzy...cztery...)
Liczył tak może do dwudziestu, dalej obchodziła go rzeczywista jakość brzuszka, a nie ich ilość. Starał się wykonywać ćwiczenie jak najpoprawniej, gdyż tylko wtedy przynosiło największy rezultat. W pewnym momencie skończył, uznając że taka ilość wystarczy - zrobił może z dwieście, coś koło tego. Dość energicznie podniósł się z ziemi i zaczął wyprowadzać kolejne serie kopniaków i ciosów w powietrze. Wyglądało to tak, jakby rzeczywiście się z kimś bił - robił nawet uniki... W pewnym momencie zakończył szaleńczy pojedynek z powietrzem, chwile odsapnął  i przystąpił do robienia pompek. Przyłożył się do tego tak samo jak do brzuszków - na przemian robił jedną z klaśnięciem, drugą na jednej ręce, a trzecią "żołnierską", czyli kilka zwykłych z rzędu. Różnorodność treningu na pewno dawało lekką satysfakcję, lecz cały czas była to rutyna. Nie kończąca się seria pompowania jednak stawała się coraz bardziej wyczerpująca. W pewnym momencie chłopak przestał, położył się na brzuchu i przeleżał około pięć minut - coś się w nim odzywało.
-(Słabeusz!)
Głos demona rozlegał się w myślach młodzieńca, ale on starał się o tym nie myśleć. Nie dawało mu to jednak spokoju. Walka z potworem nie była możliwa... przynajmniej na ten moment. Rozmowa z nim wydawała się kluczem, ale był to Chaser - demon goniący za ludzkim strachem i cierpieniem, raczej nie będzie wchodził w dyskusje. W pewnym momencie krzyki potwora ustały. Szark wstał, otrzepał się i przeciągnął. Chciał spróbować czegoś innego... na myśl przychodził mu ten duży kamień wbity w ziemię. Był on naprawdę masywny - wyglądał jakby ważył pół tony! A była to tylko jego górna część. Chłopak podszedł do kamienia, zaczął go oglądać z każdej strony, ale w końcu przystąpił do próby podniesienia go. Objął go najszerzej jak potrafił i z całych sił starał się go podnieść. Nie przyniosło to większego skutku, kamień ruszył się odrobinę, lecz nie był to pożądany efekt. Następnie spróbował czegoś innego, a mianowicie wbił się w powietrze i podleciał nad kamień - złapał za jego czubek i starał się go pociągnąć w swoją stronę, również nie przyniosło to większego skutku. Następnym sposobem było popchnięcie go. Młodzieniec wylądował przy kamieniu i opierając o niego ręce zaczął go popychać, ani drgnął. Sposób pierwszy wydawał się najlepszy jak na razie. To był czas na następny poziom mocy. Stanął w rozkroku i zaczął kumulować energię. Z zamkniętymi oczami stał nie drgając przy tym ani o milimetr. W pewnym momencie pojawiła się wokół chłopaka szara aura, a on sam zaczął wydawać dziwne dźwięki. Nie wyglądało to tak komicznie, jak może się wydawać. W pewnym momencie coś się zmieniło - kolor włosów przyjął żółtawo-złoty kolor, tak samo z aurą która go otaczała. Od razu po tym przystąpił do kolejnej próby podniesienia głazu. Objął go tak jak za pierwszym razem i starał się go podnieść - wysiłek był duży, ale tym razem dawało to rezultat. Siła chłopaka wzrosła pięćdziesięciokrotnie! Nie była to pierwsza sytuacja, przy której przyjął poziom Super Wojownika. Głaz pomału wygrzebywał się z ziemi przy pomocy Szarka, co jakiś czas przenosił ręce o kawałeczek w dół, by mógł wydobyć go całego. Po chwili się udało - trzymał głaz od samego spodu, jednak było to dla niego za mało. Mimo ogromnego wysiłku postanowił wyrzucić go w powietrze - zaczął obracać się wokół własnej osi na nogach i przy odpowiedniej szybkości wyrzucił go w powietrze. Podczas gdy kamień był w locie chłopak zaczął kumulować energię w dłoniach, gdy zgromadził jej wystarczająco wiele wystrzelił tysiące małych pocisków o kształcie szpikulców - był to atak Grand Finger Barrage. Spadający kamień został wręcz rozkruszony przez pociski, chyba nie zostało nic...
Kasiro oddychał głośno, włosy przybrały z powrotem szary kolor, a aura zniknęła. Był spocony i wycieńczony - kamień ważył na prawdę z dwie tony, podziemna część wydała się jeszcze większa, niż przychodziło mu to na myśl. Był to wyczerpujący trening, lecz w końcu miał chwile na odpoczynek. Położył się na plecach i po prostu zasnął rozmyślając...

Trening, jaki tym razem sobie zaserwowałeś, był naprawdę wyczerpujący.
Dodatkowym obciążeniem dla zmęczonego już organizmu, okazała się forma Super Saiyan – zadecydowała ona więc o niemalże całkowitym spadku energii. Zasnąłeś niczym małe dziecko. Nie wstawałeś nawet pomimo wietrzyku, jaki z każdą godziną się coraz bardziej nasilał. To świadczyło jedynie o efektywności wszystkich twoich ćwiczeń.

Siła fizyczna +1

Chłopak obudził się pod wieczór następnego dnia. Był wyjątkowo wypoczęty pomimo tego, że spał na trawie. Wstał z ziemi i otrzepał dupsko rozglądając się wokół siebie. Nie było oczywiście nikogo - to totalne pustkowie, ale w sumie mu to pasowało.
-Spałem chyba cały dzień... cholera.
Wolnym krokiem zaczął iść z nurtem rzeki z nadzieją na to, iż spotka go coś ciekawego...

Niestety, podczas twojego jakże spokojnego „spaceru” nie wydarzyło się nic, na co mógłbyś zwrócić jakąkolwiek uwagę.

Po długiej bezcelowej wędrówce chłopak uznał, że nie ma to większego sensu - wzbił się w powietrze i poleciał przed siebie.