W tle nadal leciała jakaś muzyka. Chłopak wstał i podszedł do bawiącej się pieskiem Mayu. Maskotka cała była w piasku. Chłopak postanowił ją oczyścić używając do tego energii. Wziął dziewczynkę za rączkę i ruszył trochę dalej. Zignorował pomysł Maxa z pływaniem. Postanowił wbudować z córką zamek. Wyglądało to dość śmiesznie gdyż dziewczynka nie wiedziała co robić. Co jakiś czas psuła to co wybudował Shigeru ten jednak nie poddawał się i budował dalej. Arisa i Sandra natomiast postanowiły trochę popływać. Wzięły stroje i udały się trochę w głąb wyspy aby się przebrać. Gdy wróciły Shigeru wziął Mayu na ręce i stanął obok Maxa. Widział już dziewczyny tak ubrane a po ostatniej nocy widok ten nie powinien wywołać u niego większej ekscytacji. W przeciwieństwie do napalonego Maxa stał niewzruszenie.
- Ładnie wyglądacie. - dodał jedynie.
Po czym wrócił do budowania zamku. Dziewczyny w tym czasie wbiegły do wody aby trochę popływać. Zaczęły chlapać się i bawić. Gdy jako taki zamek z piasku został ukończony Shigeru podszedł z Mayu do wody. Chłopak siadł na piasku obserwując jak córka zafascynowana falami goni je aby zaraz od nich uciekać. Arisa wyszła z wody aby się czegoś napić.
- A może zagramy w siatkę? - rzuciła pomysłem.

Max również postanowił popływać, uciekł w krzaczory by się przebrać i po chwili pływał sobie spokojnie. Hanako natomiast budowała zamek razem z Shigeru i Mayu. Po chwili Arisa zapytała czy nie zagrają w siatkówkę. Chłopak nigdy nie lubił tej gry, nie umiał też za dobrze w nią grać, wydawała mu się bez sensu ale nie potrafił odmówić.
-Możemy, ale... nie mamy piłki.
Hanako słysząc te słowa wytworzyła wodną kulę wielkości piłki, odbiła ją kilka razy nad głową po czym cisnęła nią w brata. Chłopak w ostatniej chwili zorientował się, że coś w niego leci i złapał piłkę.
-Mogę ją utrzymywać w takim stanie przez bardzo długi czas. Możemy grać.
-Nieźle.
Max wyszedł z wody i nakreślił na piasku linie boiska. Poodbijał kilka razy piłkę by przypomnieć sobie jak to się robiło.
-W takim razie, jakie składy?

Gdy Max wychodził z wody Shigeru miał naprawdę wielką chęć aby zamrozić na jego ciele krople wody. Jednak się powstrzymał. Wstał i otrzepał spodnie. Chwycił zadowoloną Mayu za rączkę i ruszył w stronę boiska. Dziewczynka stawiała naprawdę niewielkie kroki więc trochę im to zeszło. Na miejscu Nakatoni poprosił Hanako aby miała oko na Mayu. Sam postanowił grać.
- Ja i Sandra przeciwko tobie i Arisie. A żeby było ciekawiej przegrana drużyna musi wykonać zadanie.
Gdy drużyny zajęły miejsce Shigeru o czymś sobie przypomniał. Podbiegł do radia i zrobił muzykę głośniej. Powrócił na boisko i był gotowy do gry. Zaczynała drużyna Maxa. Serwowała zdeterminowana Arisa. Dziewczyna chciała za wszelką cenę wygrać. Potężny serw bez problemu odebrał Shigeru odbiciem z dołu. Sandra stojąca pod siatką wstawiła mu piłkę w górę. Była to idealna okazja na ścinę. Nakatoni oczywiście ją wykorzystał. Niestety, Arisa poświęciła się rzucając i odbijając piłkę. Max odbił ją dołem posyłając wysoko w górę. Arisa zdążyła wstać i przebić ją na połowę przeciwnej drużyny. Przez dłuższy czas walka była wyrównana jednak Shigeru i Sandra z każdm serwem zdobywali przewagę. Nadeszła pora na piłkę meczową. Serwował Shigeru. Piłkę bez większego problemu przyjęła Arisa. Max wybił ją w górę a Arisa przebiła, nie przeszkadzał jej wcale blok Shigeru. Na szczęście piłkę odebrała Sandra. Shigeru nie chcąc tracić czasu przebił ją ściną grając tym samym na dwa. Arisa ponownie postanowiła się poświęcić rzucając. Tak jak poprzednio i teraz udało jej się odbić piłkę. Niestety tym razem zawiódł Max. Nie zdążył on dobiec do piłki. W ten sposób cały mecz wygrała drużyna Shigeru. Arisa była wściekła.
- A więc pora na zadanie.
- Masz jakiś pomysł? - zapytała Sandra.
- Niespecjalnie. Liczyłem bardziej na ciebie.
- Może niech każde powie co tak naprawdę czuje do drugiego.
- Pewnie i tak nie wymyślimy nic lepszego. Niech będzie.
Chłopak siadł pod palmą. Małymi kroczkami podeszła do niego Mayu uśmiechając się. Sandra również podeszła do Shigeru, ta jednak stojąc oparła się o pień palmy.
- Nienawidzę go! - krzyknęła Arisa.
Była tak zła, że nie wytrzymała i kopnęła chłopaka stojącego obok niej w czuły punkt.
- Musisz powiedzieć szczerze. To co teraz czujesz jest spowodowane przegranym meczem.
- To niech on powie pierwszy.
Wszyscy czekali na odpowiedź Maxa.

Max pod wpływem kopniaka Arisy upadł na ziemię, przez chwilę wił się w dosyć dziwny sposób. Od dzisiaj będzie nosił ochraniacz. Kiedy w końcu udało mu się wstać i usłyszał jakie dostał zadanie, prawie znów się wywrócił. Nie miał zamiaru też kłócić się kto pierwszy ma wyznać swoje uczucia.
-Ja... Ja cię kocham. - Powiedział cicho, wyznanie miłości nie przyszło mu tak łatwo jak ostatnim razem. Po chwili jednak podniósł głowę i spojrzał Arisie w oczy.
-Kocham cię. - Powiedział, tym razem już głośno i wyraźnie. Prawdę mówiąc nie było to wcale takie trudne jak mu się wydawało.

Hanako prawie spadła z palmy na, którą przed chwilą się wdrapała w celu zerwania jednego z rosnących na niej kokosów. Nie wiedziała czego teraz się spodziewać. Czy Arisa kopnie Maxa ponownie w krocze czy może również powie, że go kocha?! Zadzwoń i zagłosuj już teraz! Szkoda, że nie wzięła aparatu. Siedziała na palmie i obserwowała.

Dziewczyna widziała co Max do niej czuje. Jednak nie spodziewała się tego, że powie to tak otwarcie. Zaczerwieniła się. Prawdę mówiąc odpowiedź nie zaskoczyła ani Sandry ani Shigeru. Arisa nie wiedziała co ma powiedzieć. Kochała chłopaka jednak nie chciała tego powiedzieć. Często miała swoje humorki, biła chłopaka - nawet chwilę temu.
- Też... - wymamrotała.
- Też go kocham.
Zanim jednak Max zdążyłby coś zrobić Arisa spojrzała na niego.
- Ale na nic nie licz! - krzyknęła nadal lekko zarumieniona.
Wszyscy bawili się jeszcze dłuższą chwilę. Jedli, tańczyli, pływali lub zwyczajnie odpoczywali. Nagle Shigeru rzucił pomysłem.
- Odwiedźmy Iesterię.
Wszystkich raczej to zdziwiło gdyż chłopak nigdy nie wspominał rodzinnej planety a co dopiero aby ją odwiedzać.
- Co cię tak nagle naszło? - zapytała Sandra.
- Pamiętasz jak powiedziałem ci, że chcę dokończyć sprawy? Miałem sporo czasu na przemyślenia w tamtym wymiarze. Postanowiłem polepszyć kontakty z Scizorem i powiadomić go, że jest wujkiem. Oczywiście jeśli nie chcecie możemy nie iść. Wiem co przeżyła na Iesteri Hanako, zrozumiem to.
- Ja chętnie pójdę. Od dłuższego czasu chciałam to zrobić.
- A co z tymi wszystkimi rzeczami?
- Max je zbierze do tego swojego portalu. Więc?
- Dobrze, ja też idę. - oznajmiła.
Pozostało czekać jedynie na reakcję Hanako i Maxa.

Od momentu kiedy Arisa powiedziała Max'owi, że również go kocha, chłopak czuł się dziwnie radosny. Pomysł by odwiedzić Iesterię wydał się mu całkiem ciekawy, nie wiedział jednak czy Hanako się zgodzi. Spojrzał na nią. Dziewczynka doskonale wiedziała o co chłopak chce zapytać.
-Nie mam nic przeciwko.
Max'a lekko zdziwiła ta odpowiedź.
-Tylko, że nie mamy statku... zaraz... podobno Keijii zostawił coś ciekawego pod naszym trawnikiem. Niestety zablokowane na DNA Shigeru. Tak Shigeru on wziął próbkę twojego DNA jak nie patrzyłeś. To jak? Zbieramy się?

Chłopak spojrzał na Maxa.
- A po co nam statek? To by trwało za długo. Poza tym Mayu...
Gdy Hatsutoku wszystko pozbierał wszyscy stanęli w niewielkim kółku. Sandra trzymała Mayu na rękach.
- Co do tego czegoś w domu... sprawdzimy kiedyś indziej.
Chłopak teleportował wszystkich na Iesterię.

//Przepraszamy bardzo za zmienienie biomu wyspy... powiedzmy, ze byliśmy na drugiej stronie - tej bardziej przychylnej dla turystów.//

Viego, Kaylin i Alister docierają na jedną z wysepek atolu.
- Czego szukamy?
- Zamaskowanego wejścia. Rozdzielmy się.
Przytaknęli i rozdzielili się, sprawdzając po kolei każdą z siedmiu wysepek.

Kaylin znalazła na jednej z wysepek nieduże przejście pod ziemię. Właściwie, była to nieduża jaskinia. Na żadnej innej wysepce nie było czegoś podobnego.

- Hej, coś mam!
Viego i Alister podlecieli.
- Jaskinia.
- A czego chciałeś lepszego?
- Hmmm... Dobrze zabezpieczonych wrót? Jeśli to jest to, to naprawdę lipnie to zorganizowali.
- To co, schodzimy?
Alister wszedł do środka, Viego i Kaylin za nim. Idą aż coś znajdą godnego uwagi.

V-Team trafia TU

Kaylin przenosi się do jaskini wraz z archeologiem i zanim ten zareaguje, otwiera kolejny portal i wpycha go w podprzestrzeń, poza czterowymiarem tego świata. Wchodzi za nim i zamyka portal, zrywając wszelki kontakt z światem na zewnątrz.
- Joel Writword, archeolog. Odkrywca statku kosmicznego mającego ponad 5000 lat. Czym sobie nagrabiłeś, że zostało zlecone twoje zabójstwo?

Profesor początkowo nie miał zielonego pojęcia o czym do niego mówisz. Był w lekkim szoku po nagłym znalezieniu się tutaj. Gdy już doszedł do siebie po upływie około 3 minut, zaczął udzielać odpowiedzi.
- Jak to? Ktoś zlecił zabicie mnie?...
Writworda dopiero po chwili oświeciło.
- Jeżeli to konieczne, to proszę zrobić to szybko. Powodem zlecenia mojego zabójstwa może być prawdopodobnie to, co znalazłem podczas przeszukiwania wraku statku kosmicznego. Jego wnętrze w porównaniu do zewnętrznego wyglądu, było jakby nienaruszone. Odkryłem tam dwa stalowe szkielety. Jeden z nich miał pewną świecącą kulkę. To prawdopodobnie o nią chodzi zleceniodawcom mojego zabójstwa.
- Lecz niech nie liczy pani na to, że wskażę miejsce ukrycia tej kulki komukolwiek. Nawet pani. Zabiorę to ze sobą do grobu!

- Znam kogoś, kto mógłby bez żadnych problemów włamać się do pana umysłu i wydobyć tę informację. Zleceniodawcy zaś zależało jedynie na pana śmierci, nie wspominał o jakichś konkretnych artefaktach. I zastanów się: najpierw cię przeniosłam z Setirps na Atol Yaritoma, a potem zamknęłam w innym wymiarze. Myślisz, że nie byłabym w stanie kogoś zabić zanim by się nawet zorientował? Problem jest taki, że niekoniecznie ufam nawet obecnemu zleceniodawcy, a zlecenie przyjęłam, bo mnie zaintrygowało. Proponuję układ. Jeśli mi powiesz, gdzie to się znajduje, będę w stanie to ukryć dużo lepiej niż jakikolwiek człowiek żyjący na tej planecie i dokładnie zbadać. W ten sposób Uraaba tego nie dostanie. W zamian sfinguję twoją śmierć. Jest metoda świetna i metoda nieco ryzykowna. Ta nieco ryzykowna zakłada zmianę twojego wyglądu i skasowanie znacznej większości twojej pamięci, byś mógł gdzieś żyć na tej planecie. Metoda świetna zakłada, że zmienisz miejsce zamieszkania.
Kaylin wyjęła WDG i skierowała w stronę profesora. Na ekranie i przed nim zaczęły się pojawiać holograficzne napisy, wzory i obrazy.
- Jestem Kas, jedna z Jigen Tankenka, czyli podróżników międzywymiarowych. Naszą cywilizację założyliśmy w osobnym wymiarze na planecie nazwanej Beralza. Skupiamy tam ludzi z różnych światów i mieszkamy kierując nasze wysiłki na poszerzenie granic nawet naszej wiedzy. Pewnie mogłeś słyszeć o Viego Taimatsu, który wygłosił kilka wykładów w Yatras, również jest jednym z nich. Przenosząc się na Beralzę będziesz w stanie zachować swoje wspomnienia i wygląd, będziesz jednak pozbawiony kontaktu z tym światem dla własnego bezpieczeństwa. Myślę, że każdemu zajmującemu się nauką powinno się spodobać na Beralzie. Czasami organizowane są "wyjazdy" do innych światów, archeolog na pewno doceni taką możliwość. Jeśli masz tu rodzinę, będzie mogła polecieć z tobą. Decyzję jednak musisz podjąć tutaj i teraz. Jeśli się zgadzasz na którąś z tych dwóch możliwości, powiedz mi o lokalizacji kuli i daj kopertę, którą masz w lewej kieszeni. Uraaba chce jej jako dowodu twojej śmierci.

Kiedy wyjaśniłaś profesorowi, że bez problemu była byś w stanie go zabić trochę się uspokoił. Dalej nie zamierzał jednak wskazywać miejsca w którym ukrył kulę. Dopiero gdy wspomniałaś o tym, że możesz sfingować jego śmierć i ukryć odnaleziony artefakt w zdecydowanie bezpieczniejszym miejscu niż on to zrobił, mężczyzna się uśmiechnął. Wyjął z kieszeni jakiś przedmiot, którego nigdy w życiu nie widziałaś; wyglądał jak długopis. Kiedy dziadek go włączył, przed nim pojawiła się niewielka energetyczna kula w której widoczna była ta mniejsza, świecąca.
- O to zapewne im chodzi...
Gdy się przedstawiłaś, uczony zrobił to samo - kultura tego wymagała.
- Nie mam rodziny. Za dużo czasu zawsze poświęcałem na pracę, a żeby myśleć o założeniu jakiejkolwiek. Teraz tego żałuję, panienko.
Po wspomnieniu o kopercie, mężczyzna sięgnął do kieszeni. W środku znajdowała się zapieczętowana koperta.
- Nie mogę Ci tego dać, chyba, że ją również ukryjesz. Informacje, które tam zapisałem są zbyt cenne, a żeby ktoś je poznał. Jeżeli ten cały Uraaba tego potrzebuje TYLKO jako dowodu na to, że umarłem to albo chce informacji, które znajdują się w środku albo to zniszczy. A poświęciłem zbyt dużo czasu na to, by to spisać.
- Ależ Ty żałosny.
Zakapturzony mężczyzna pojawił się niedaleko Kaylin.
- Ty też.
- Znam Was. Już jeden idiota spieprzył zadanie jakie mu zleciłem. Wahał się zabić pewną osobę. Miałem nadzieję, że będziesz inna. Twoje poczynania, aż do tego czasu zasługiwały na pochwałę. Ale, żeby próbować tak mnie wykiwać?
W pewnym momencie, kulka znajdująca się przed Waszymi twarzami oraz koperta, którą trzymał profesor w dłoni, znalazły się w rękach 'Uraaby'. Przeniosły się tam dosyć dziwnie. Z Twojego punktu widzenia wyglądało to tak, jakby przedmioty 'posiadły' umiejętność błyskawicznej transmisji.
- Oddaj to, złodzieju!
- Cichutko, profesorze. I tak mnie pan zawiódł. Myślałem, że nikomu nie odda pan tej koperty, a jej jednak dziwnym sposobem byłeś w stanie zaufać.

//Szczerze, Yoszu? Spodziewałem się, że Uraaba okaże się kimś nieco bardziej niebezpiecznym i spróbuje mi spieprzyć robotę. Nie potrafisz zaskoczyć kogoś, kto potrafił przewidzieć Jūbi w pewnej konkretnej mandze.

Btw. Ścianę? Skąd tu ściana?//

- Ma się ten urok. I mogłeś zapukać zanim wszedłeś do prowizorycznego prywatnego wymiaru, zdradzając tym samym wiele o sobie. No wiesz, korzystanie z jakiejś magii, bycie leniwym dupkiem, Za Warudo, skoki międzywymiarowe...
W istocie, w trakcie swojego króciutkiego monologu, który miał odrobinę odwrócić uwagę zgromadzonych, Kaylin zatrzymała czas. Przestrzeń, w której jednak się znajdowali, nie była tak ustabilizowana, jak typowy świat, więc nie było w stanie zajść odwrócenie widma i obserwowalna zmiana kolorów otoczenia, towarzysząca zwykle zatrzymaniu czasu. Kaylin natychmiastowo przeszła w Phoenix Mode i przywołała stare Mankaitō Viega, które zamienił na podwójne ostrze pasujące bardziej do Tekkamana Quantaxa i oddał Kaylin.
Kaylin ruszyła na Uraabę i jednym machnięciem w płaszczyźnie prostopadłej do swojego kierunku ruchu miała zamiar odciąć ognistym ostrzem co najmniej jedną z dwóch jego rąk, które były na torze ruchu miecza. Jednocześnie, korzystając z tej samej zdolności, która wcześniej umożliwiła jej niewidzialność, Kaylin wypuszcza z ręki niewidoczne, mikroskopijne urządzenie, które przyczepia się Uraabie do nogi. Ponieważ ostrze nie było materialne i niezależnie od tego, czy by przecięło cel, przeszło swobodnie po planowanym łuku, Kaylin mogła je zarzucić na ramię i chwilowo puścić rękojeść.
Ostrze zatrzymało się w zatrzymanym czasie, a Kaylin mogła wbić w Uraabę kilka Jitsuhō z obu rąk. Zaraz gdy wszystkie zawisną nanometry przed nim, Kaylin łapie ostrze i czas rusza.

Ostrze wciąż jest wystarczająco blisko, by nawet w niesamowicie nieprawdopodobnej sytuacji, gdyby Uraaba mógł się poruszać w zatrzymanym czasie i zdążył zareagować Kaylin mogła zablokować nim jakiś atak.

Po dobyciu Mankaitō, wykonałaś szybkie cięcie w celu odcięcia jednej z rąk Uraaby. Ku Twojemu zdziwieniu, mężczyzny nie było w miejscu w którym dosłownie przed chwilą się znajdował. Niekoniecznie rozumiałaś co się dzieje, zwłaszcza, że zatrzymałaś czas i przeszłaś w Phoenix Mode. Uraaba zmaterializował się kilkanaście metrów nad Tobą, wrzucając skradzione przedmioty do brązowego woreczka, po którym nawet nie było widać, że coś w nim jest.
- "Zdradzając wiele o sobie"? Moja droga, tak naprawdę nie wiesz o mnie niczego.
- Muszę uciekać. Nie szukaj o mnie informacji w bibliotece Quinta. Nie zlecaj również poszukiwania mnie żadnej z Waszych pieprzonych sztucznych inteligencji. Zapomnij o całej sprawie - w ten sposób najlepiej zrobisz.
Mężczyzna wyjął z kieszeni parę ciemnoczerwonych rękawiczek o złotych zdobieniach.
- Łap. Jakby nie patrzeć, wykonałaś to zlecenie bo przynajmniej mnie do niego sprowadziłaś. See'ya!
Zdobywasz przedmiot!
+ Gloves of Quelt

Uraaba nie przejmując się w ogóle zatrzymanym przez Ciebie czasem, nagle zniknął.

//Ah, te niemożliwe sytuacje... xd//

- Spoko, nie będę szukać ani w Quinta, ani zlecać poszukiwań sztucznej inteligencji. Z drugiej strony, Viego był całkiem prawdziwy ostatnio, gdy sprawdzałam. ]]
//Ja zawsze znajdę furtkę w twoich czitach.//
Wtedy Kaylin dostaje wiadomość od Damensayi z poleceniem stawienia się w Mieście. Kaylin wyłącza swoją zbroję.
- Mimo wszystko sprawa nie jest zakończona, a ten miniwymiar jest niesprzyjającym miejscem dla ludzi. Chodźmy, profesorku.
Kaylin najpierw wydostała obydwoje z tej przestrzeni, a potem przeniosła do głównego holu sektora mieszkalnego Latającego Miasta.