Soundtrack - Yoh Atsuko

Yoh pojawił się na jednym z budynków. Wracał do domu trochę innym sposobem, niż latanie. Ostatnimi czasy, wolał skakać po dachach największych budowli w Eminie i nie tylko. Przypadek sprawił, iż młodzieniec dostrzegł nierówną walkę toczącą się gdzieś na dole. Od całej czwórki zgromadzonych wojowników wyczuwał dużą energię, jednak trzech chłopaków było wyraźnie silniejszych od dziewczyny, którą de facto zaatakowali.
Chłopak miał dylemat. Nie potrafił przejść obojętnie obok takiej sytuacji. Ale z drugiej strony, uratowanie nastolatki będzie równoznaczne z zabraniem jej w bezpieczne miejsce - tak silni wojownicy nie ścigają pierwszej lepszej dziewczyny, czyż nie? A to pojawienie się w domu z nieznajomą nastolatką będzie z kolei skutkowało niezbyt dużym entuzjazmem ze strony Silvii i reszty lokatorek. Nie przesadzajmy, Yoh i tak mieszka wśród kobiet. Nawet jego dziecko to dziewczynka.

Ostatecznie, młodzieniec zniknął. Kiedy chłopak próbujący zaatakować nieznajomą nastolatkę w czapce był tuż przy niej, Yoh po prostu pojawił się na jego głowie. W pewnym momencie odbił się od niej z niesamowitą siłą i wykonując salto w powietrzu, wymierzył kopnięcie oponentowi; kopnięcie na tyle mocne by odleciał z powrotem na swoje pierwotne miejsce.
Po tym jakże ładnym wejściu, młodzieniec w ciemnoczerwonej kamizelce ląduje około metra przed dziewczyną, trzymając ręce za głową i lekko się uśmiechając. Stanąwszy w odpowiedniej pozycji bojowej, wyciszył swój poziom mocy na tyle, by przeciwnicy nie spodziewali się po nim zbyt wiele.
- Dlaczego chcieliście zaatakować tą dziewczynę? Nie wiecie że kobieta to delikat-... - w jego głowie pojawił się obraz Silvii.
- Dobra, kobiety nie są tak delikatne jak wyglądają ale to nie zwalnia Was z odpowiedzi. Czemu chcieliście ją zaatakować i po co w ogóle to robicie? - zapytał spokojnie, po czym się uśmiechnął
- Albo będę musiał z Wami walczyć. - rzekł spokojnie, będąc mimo wszystko skoncentrowanym. Ze strony aż trzech przeciwników, mógł spodziewać się każdego ruchu i lepiej w takim przypadku zachować ostrożność.

Kiedy stanąłeś na głowie chłopaka, a następnie odbiłeś się od niej z dużą siłą, nie było możliwości wymierzenia dodatkowego kopnięcia. Twarz nastolatka stała się częścią betonu. Odruchowo kopnąłeś go kiedy leżał w stronę pozostałej dwójki wojowników, zastanawiając się nad tym czy dobrze zrobiłeś, atakując tak z zaskoczenia. Oponent dopiero po kilku sekundach wstał, sprawdzając od razu czy wszystko jest na swoim miejscu.

Przeciwnicy nabrali się na sztuczkę z obniżeniem energii. Wzięli Cię za jednego z tych „słabych” wojowników.
#2: Ty... gnoju!
#1: Spokojnie. Spieprzaj stąd to nic Ci nie zrobimy. Potrzebujemy tylko dziewczyny.

Nastolatka natomiast spojrzała na Ciebie, gdy ustawiłeś się w pozycji do walki.
???: Ty idioto! Chcesz zginąć?! Sama dam sobie radę!
(Z taką energią nie ma z nimi najmniejszych szans... Chyba że ja wykorzystam moment na ucieczkę.)
Nieszczęśliwy los chciał, że kiedy dziewczyna się odwróciła i próbowała uciec, otworzył się nad nią portal z którego wyleciała przerażona Sandra z Mayu. Stałeś się po tym nieco bardziej poważny. Nie wiedziałeś co się stało i skąd wzięła się tu nastolatka, jednak miałeś teraz do ochrony nieznaną słabą dziewczynę oraz żonę swojego przyjaciela z dzieckiem.

Trzej młodzieńcy w tym samym momencie odbili się od podłoża i zaczęli lecieć w Twoim kierunku. Atak prawdopodobnie będzie polegał na wspólnym uderzeniu.

Yoha zaskoczyło nagłe pojawienie się Sandry z Mayu, która spadła na nieznajomą dziewczynę, jaką chciał ochronić. Nie miał jednak czasu na to by przejmować się kobietami. W jego kierunku szarżowało trzech silnych przeciwników jednocześnie. Nawet na maksymalnym poziomie mocy jakim dysponuje w bazowej postaci, nie miałby szans z trzema oponentami naraz.

Do całości dochodził dodatkowo, dosyć istotny dylemat - potężna forma czy uniki?
Jeżeli chłopak przemieniłby się w jakąś silną formę, taką jak Nightmare Lord czy God of War, pokonanie młodzieńców stanowiłoby trochę mniejszy problem. Z drugiej strony, są to tak potężne transformacje, że ucierpiałaby na tym znacząco okolica. Bez przemiany jednak ochrona dziewczyn nie będzie możliwa. Co robić? W pewnym momencie chłopak wpadł na genialny w swojej prostocie pomysł.

Kiedy tylko przeciwnicy do niego podlecą, on wybija się w górę i używa Taiyoken. Kiedy oślepienie się powiedzie, zabiera Sandrę z Mayu oraz nieznajomą w bezpieczne miejsce, poza miasto. Liczy że oponenci polecą za nim i dziewczyną, którą gonili. Musi użyć jej jako przynęty, jednak za miastem nic nie będzie stało na przeszkodzie by osiągnąć formę Nightmare Lorda.

Użycie techniki Taiyoken odniosło skutek. Oślepiłeś nie tylko przeciwników, ale i dziewczyny. Szybko przeniosłeś się do nich, zabierając wszystkich w kierunku równin, gdzie walka będzie trochę swobodniejsza.

Kiedy oponenci zorientowali się o co chodzi, polecieli za Wami.

Woogy przyleciał do Eminy i nie zatrzymując się poleciał w stronę ulicy Panoramio. Nie pamiętał skąd wie, gdzie mieszka Yoh //nieważne xD//...

Chłopak udał się za Woogy'm w stronę Panoramio, gdzie mieszkał Joh.

Chłopak wyszedł z portalu, prowadzącego z mostka Latającego Miasta do Eminy... ruin Eminy. Zaczął się rozglądać za kulą, początkowo wydawało mu się to proste, ale kula była mała, a obszar był wielki.
[Kurcze... Mogłem poczekać na dokładniejsze zlokalizowanie kuli.Ehh...]
Zaczął przeczesywać teren, gdzie mogła znajdować się kula, próbował to zrobić jak najszybciej. Często wzlatywał kilkadziesiąt metrów nad ziemię, by sprawdzić, czy nie widać przypadkiem połyskującej kuli, lecz zazwyczaj trzymał się gruntu.

Wbrew temu co myślałeś, odnalezienie niewielkiej kryształowej kuli pod tak dużą ilością piasku okazało się niesamowicie trudnym wyzwaniem. Z miasta bowiem nie zostały nawet gruzy - cały teren to pustynia. Po chwili nad Tobą z ogromną prędkością przeleciała Gemmei, która wylądowała nieco dalej. Postanowiłeś udać się właśnie do niej - pomyślałeś sobie:
„We dwoje raźniej i mamy większe szanse.”

Rzeczywiście, poszukiwania znacząco posunęły się naprzód kiedy byliście na 'pustyni' obydwoje. Kątem oka dostrzegłeś jakiś blask. Dziewczyna również. Szybko udaliście się w kierunku źródła tego blasku i... znaleźliście smoczą kulę z trzema gwiazdkami. Nie była skamieniała co oznaczało tylko jedno - wszechmogący dalej żyje i nie przebywał w Anteques.
Odetchnąłeś z ulgą bo wiedziałeś co to oznacza.

Chłopak po wyciągnięciu trzygwiazdkowej Smoczej Kuli, spojrzał się na Gemmei.
-Możesz namierzyć również resztę kul, prawda? - spytał chłopak. - Im wcześniej je znajdziemy tym lepiej.
[Chyba lepiej będzie od razu przekazać kulę do Latającego Miasta.]
Aki pstryknął palcami, a przed nim pojawił się poziomy portal prowadzący na mostek Damensayi. Wrzucił do niego Smoczą Kulę. Po chwili portal się zamknął

Dziewczyna spojrzała się na Akiego, kiedy wrzucił smoczą kulę do portalu prowadzącego na mostek latającego miasta.
- Mogę.
Jej wzrok przeniósł się na niebo.
- Ale nie zrobię tego.
Powoli przechyliła twarz w kierunku chłopaka, uprzedzając jedno z najbardziej prawdopodobnych pytań jakie teraz padłyby z jego ust.
- Kule rozrzucone zostały po całym świecie, a nie tylko tym kontynencie.
- Znalezienie ich jest równoznaczne z zeskanowaniem całego globu. To z kolei przy moich obecnych umiejętnościach wiąże się z dosyć długim czasem oczekiwania.
Nastolatka poprawiła grzywkę. Przeniosła wzrok w kierunku, gdzie znajdowało się aktualnie latające miasto.
- Są na to zdecydowanie szybsze sposoby.

Przyłożywszy dwa palce do czoła - wskazujący i środkowy - skoncentrowała się. Kiedy już wyłapała wyszukiwaną energię, spojrzała na Akiego.
- Wracam na Latające Miasto.
Zniknęła.

Na słowa "Ale nie zrobię tego.", chłopaka ogarnęło lekkie zdziwienie, ale po chwili zrozumiał, o co chodziło.
- Pocze... - chłopak nie zdążył dokończyć, a Gemmei zniknęła. - Ehh... nieważne... - powiedział do siebie i ponownie otworzył portal prowadzący na Latające Miasto, po czym przez niego przeszedł.

Rayem szybko pokonał równiny, ciesząc się, że wszystkie zniszczenia zostały naprawione. Kiedy jego oczom w końcu ukazało się miasto, młodzieniec przyspieszył. Gdzieś niedaleko centrum, stał sobie w tłumie jego kuzyn, któremu najwyraźniej trudno było uwierzyć, że znowu żyje. Uruka wylądował niedaleko. Wyminął paru zdezorientowanych mieszkańców miasta, stając w końcu przed Amane.
- Kuzynie, co jest grane? Myślałem, że-...
Saiya'jin nie zdążył dokończyć wypowiedzi. Rayem momentalnie go wyściskał, jednocześnie całkowicie go tym zaskakując.
- Nigdy więcej nie giń taką głupią śmiercią, zrozumiałeś?
- D... dobra.
Młodzieniec puścił kuzyna.
- No, to ja lecę! Mamy wycieczkę na kontynent Alesvo.
- Aż tam?
- Ponoć gdzieś tam mieszka twórca Smoczych Kul. Chcemy go znaleźć i odstawić jego cacka, gdy oczywiście znowu je znajdziemy...
- Czyli...
- Potem ci wszystko wyjaśnię, będzie czas - pogadamy. Poza tym muszę się spotkać z jeszcze 1 osobą...
Rayem przyłożył 2 palce do czoła, prawdopodobnie wyszukując jakiegoś źródła energii.
(Ok, mam!)
Młody Uruka zniknął. Amane w końcu nie widział sensu dalszego stania na ulicy. Uśmiechnął się, pochyliwszy głowę i powolnym krokiem udał się do domu.

Samey pojawił się kilkadiesiąt metrów nad miastem.
-Skoro na razie, znów nic nie zagraża miastu... to nieco odpocznę...- Zniknął.

Ryu poleciał w kierunku swojego domu.

Soundtrack

Arisa, Hanako, Mayu, Keiji i Max spacerowali po Eminie. Pogoda była piękna, słońce znowu jasno świeciło. Znowu, gdyż jakiś czas temu dzięki Viegowi zrobiło się odrobinę ciemno. 'Rodzina' mijała wiele sklepów i galerii. Co chwile ktoś musiał zatrzymać się przy jakiejś wystawie wręcz przyklejając się do szyby. W zależności od tego jakiego typu był sklep zawsze robiła to inna osoba. Choć Mayu podobało się praktycznie wszystko. Zresztą nic w tym dziwnego, była takim typem dziecka i już. Cieszyła się na widok każdego i wszystkiego. Czas mijał na rozmowach i śmianiu się. Co jakiś czas grupka wchodziła do jakiegoś sklepu, głównie za namową Arisy albo Hanako. Kupili se także lody w rożku. Arisa poczęstowała swoim lodem Mayu. Dziewczynka nie zjadła za dużo. Gdy reszta podeszła do jakiegoś stoiska z różnymi rzeczami Keiji został na ławce z lekko zmęczoną już Mayu. Nic w tym dziwnego, przecież dziewczynka chwilę temu biegała po salonie z pluszakiem, teraz wybrała się na dość długi spacer. Mężczyzna wziął córkę Nakatoniego na ręce. W ten sposób mogła dalej uczestniczyć w spacerze. Problem jednak był inny, mianowicie po chwili zasnęła.
- Jesteśmy prawie jak jedna, wielka rodzina. Brakuje jeszcze Shigeru i Sandry.
- Co to znaczy prawie? Czy niejednokrotnie było powtarzane, że jesteśmy rodziną? - odpowiedział z uśmiechem na twarzy.
Podczas wycieczki odwiedzili także salon gier i jakąś restauracje z stolikami na zewnątrz. Siedząc przy jednym z nich zaczęli rozmawiać.
- Wykonałbym jakieś zadanie tak na rozgrzewkę, bo walkę przerwał mi Viego. Co wy na to?
- W zasadzie ja też jakiś czas temu trenowałam, ale nie zaszkodziło by. Tylko co z Hanako i Mayu?
- Hanako jest już chyba wystarczająco duża aby iść z nami, nie?
- W takim razie co? Chcesz zostawić Mayu samą?
- Przecież śpi.
- Trzymajcie mnie, bo nie wyrobię. I ty niby byłeś naukowcem?
- Co to ma wspólnego? Nigdy nie zajmowałem się dziećmi.
- W każdej chwili może się obudzić i zacząć płakać lub zrobić sobie krzywdę. Ktoś może włamać się do domu. Może wybuchnąć pożar, cokolwiek. Pomyśl czasem. Shigeru i Sandry nie ma. Jesteśmy za nią teraz odpowiedzialni.
- W takim razie może ją u kogoś zostawimy? W końcu jest tylu znajomych.
- Tak, zwłaszcza po tym co zrobili Max z Shigeru każdy chciałby się zaopikować dzieckiem tego drugiego.
Keiji i Arisa nie mogąc dojść do porozumienia czekali na decyzję Maxa.

Max siedział i przysłuchiwał się rozmowie, sam niezbyt wiedział z kim by można było zostawić Mayu.
-Zawsze możemy wziąć zadanie, które nie będzie wymagało walki.
Spojrzał na Keijiego i przypomniał sobie, że ten chciał by zadanie wymagało walki. Rozejrzał się, jego wzrok zatrzymał się na Hanako, próbującej zabrać mu loda, którego chłopak jeszcze nie dojadł.
-Hanako.
-Hmm? - Odpowiedziała dziewczynka, nawet nie spoglądając na brata - nadal próbowała odebrać mu loda.
-Potrafiłabyś zająć się Mayu przez pewien czas?
Max szybko spojrzał na Arisę jakby chciał ją powstrzymać od jakiegoś komentarza w stylu "Na pewno zrobiła by to lepiej niż ty."
-No pewno. Pomagałam przez pewien czas Sandrze jak Mayu była mniejsza.
Hatsutoku złapał siostrę powstrzymując ją od upadku z krzesła, na które weszła próbując zabrać bratu rożek z lodem.
-No to sprawa załatwiona. - Powiedział oddając w końcu siostrze rożek. Dziewczynka zadowolona usiadła na krześle i zaczęła jeść loda. Niestety prawie natychmiast skrzywiła się.
-Blee... Cytrynowy.
Max patrzył na Arisę oczekując jej decyzji na temat zostawienia Mayu pod opieką Hanako.

Keiji wstał od stolika.
- Dobra załatwione. Spotkamy się zaraz pod tablicą z ogłoszeniami. - powiedział teleportując się z Mayu i Hanako do domu Maxa.
Arisa tylko spojrzała na Maxa i głośno westchnęła.
- Dobra, chodźmy.
Dziewczyna udała się w stronę tablicy.

Yoh z ogromną szybkością przeleciał nad miastem.

Smok poleciał w kierunku tablicy ogłoszeń.

Chłopak wyszedł z jakiejś ciemnej uliczki na główną ulicę i szedł przed siebie.

Atsuko z rękoma w kieszeni pojawił się na dachu jednego z najwyższych budynków w całej Eminie. Rozejrzawszy się, szybko zauważył miejsce w które powinien się udać - ponownie zniknął.

Soundtrack
Ray wyszedł z domu. Nie chciał siedzieć sam. Zaczął spacerować wzdłuż ulicy, w głąb miasta, mając nadzieję, że towarzystwo innych ludzi nie będzie potęgowało w nim negatywnych uczuć. Niestety, nic to nie dawało. Smutek coraz bardziej ogarniał umysł nastolatka. Żal po śmierci najlepszego przyjaciela, niemoc w podejmowanych wyborach odnośnie zabijania przeciwnika, samotność, ludzie, do których sam odwraca się plecami, konieczność pozbycia się swoich mocy shinigami i vizarda - wszystko to pogrążało jego sumienie.
Zdawał się być zupełnie nieobecny. Chodził niemalże w kółko, nie zwracając na nikogo i na nic uwagi.
(Czy to tak wygląda depresja? Heh... Na to wygląda. Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. Czuję się tak źle, że przestaję widzieć jakikolwiek sens mojego istnienia. No właśnie... po co tu jestem?... Zaczynam gadać jak ci debile, którzy najpierw piszą wiersze o ukochanych, a potem popełniają samobójstwa, bo nigdy nie będą razem.)
Z czasem nieobecne spojrzenia Raya wracało do normy. Młodzieniec zdawał się nabierać jakby pewności siebie, o czym świadczyłaby jego coraz to dumniejsza postawa. W rzeczywistości wciąż dumał. Niczego już nie był pewien, potrzebował chwili spokoju. Czasu na rozważenie kilku kwestii.

Chłopak chodził chwilę po mieście przyglądając się rzeczom w sklepach, ludziom śpieszącym się na ważne spotkanie czy po prostu wracającym do domu po pracy. Po chwili nastolatek stwierdził, że to i tak nic nie daje więc wzleciał do góry i poleciał na dach pobliskiego wieżowca. Usiadł na krawędzi dachu i z góry obserwował co się dzieje w mieście.

Ray ciągle spacerował po mieście, bujając w obłokach. Z owego stanu wyrwały go jednak 3 potężne źródła wibracji, które nagle pojawiły się na Latającym Mieście. Ich obecność nie trwała jednak długo i zniknęli równie szybko, jak się pojawili.
- Raymond! - usłyszał nagle głos kuzyna, który manewrując między przechodniami, w końcu do niego dotarł. - Też to wyczułeś, co? To były całkiem potężne energie, zdecydowanie silniejsze od tych poprzednich, a ich właściciele najwyraźniej nie mieli zamiaru się z nimi kryć.
- Tak. Gorzej, jeśli było odwrotnie...
- Powinniśmy tam lecieć? Czuję energie Keijiego na miejscu.
- Nie... Napiszę do niego.
Uruka wyjął z kieszeni swój telefon komórkowy i zaczął coś wystukiwać na ekranie. Amane wyglądał na nieco zaskoczonego.
- Masz do niego numer? Skąd?
- Oficjalnie? Nie. Mogę się połączyć z każdym terrańskim obrońcą, który posiada jakikolwiek zaawansowany technologicznie sprzęt. Mam tutaj wgranych parę... hackerskich programów.
W efekcie powstała i została wysłana następująca, podobna do SMSa wiadomość:

Od: Rayem
Do: Keiji

Treść:
Wszystko w porządku?

Saiya'jin cały czas przyglądał się kuzynowi. Ten zaś zauważył jakby zacieki na jego zbroi.
- Co to za ślad?
- Shizuka płakała.
- Na pewno nie ty?
- Pierdol się... - burknął, po czym szybkim krokiem udał się zezłoszczony do domu.
Raymond jedynie westchnął. Lekko opuścił głowę i przyglądał się odchodzącemu kuzynowi. Na jego twarzy pojawił się lekki, wręcz ledwo widoczny uśmieszek. W pewnej chwili coś kazało mu obejrzeć się za siebie. Jakiś bodziec, któremu nie potrafił odmówić. Wykonawszy krok w tył, spojrzał na stojący za nim wieżowiec. Podniósł wzrok i dostrzegł siedzącego na dachu Michassa Maikeru. Z uśmiechem pomachał mu wolną ręką, w drugiej wciąż trzymał telefon, oczekując odpowiedzi od Keijiego.

Chłopak dalej siedział zamyślony na dachu wieżowca, lecz po chwili jego uwagę przykuły 3 potężne źródła energii na Latającym Mieście. Gdy nastolatek wyczuł, że 3 energie zniknęły za to pojawiła się energia Keijiego trochę się uspokoił. Michass wstał i zaczął dokładniej obserwować miasto, sprawdzał czy tutaj nie dzieje się nic złego po chwili obserwowania jego wzrok przykuła sylwetka chłopaka, który zaczął do niego machać. Był to Rayem. Chłopak zeskoczył z dachu i podlatując kawałek wylądował obok Rayema.
- Siema Ray, też wyczułeś te 3 źródła energii? - zapytał nastolatek idąc w tym samym tempie co jego przyjaciel.