Po dłużących się godzinach pracy w końcu udało się Wam odratować tych, których ratowanie miało jakikolwiek sens. Wyciąganie ludzi spod gruzów w taki sposób aby nie spowodować u nich jeszcze większego uszczerbku na zdrowiu, było dosyć trudnym i czasochłonnym zadaniem, lecz wspólnymi siłami jakoś daliście radę.

Wiele ludzi skierowaliście do szpitala, który w tym czasie przeżywał ciężkie oblężenie. Niektórych leczyliście samodzielnie za pomocą różnego rodzaju technik leczących; ostatecznie jesteście z siebie zadowoleni.

Co dalej?

Po skończonym zadaniu Arisa spojrzała na Akiego i uśmiechnęła się. Oparła się o jakiś gruz aby odpocząć. Chwilę później do dziewczyny podeszła Sandra, która skończyła swoją część pracy. Spojrzała na Arisę po czym przeniosła wzrok na chłopaka jej towarzyszącemu.
- My się chyba nie znamy. Jestem Sandra Nakatoni. Miło mi.
Arisa spojrzała poważnie na przyjaciółkę.
- Już się lepiej czujesz? Wracamy na Latające Miasto?
- Nie ma takiej potrzeby. Już wszystko jest w jak najlepszym porządku. - zaczęła się rozglądać - A gdzie jest Hanako?
- Nie wiem, była tu przed chwilą. Może się znudziła i gdzieś się bawi. A nie... czekaj, wysłałam ją do domu po Shiranuiego.
- To zapewne powinna zaraz wrócić. - stwierdziła.

Aki również lekko się uśmiechnął i otarł pot z czoła.
-Jestem Aki Kimura, mi również miło. - przeniósł wzrok na Sandrę i lekko się skłonił w geście przywitania.
-Czy wasz dom również został zniszczony? Może w czymś wam pomóc? - powiedział trochę zaniepokojony chłopak.
-A tak ta dziewczynka poleciała do domu... Emm... Zaproponowałem, że otworzę jej portal, ale wolała polecieć. W zasadzie nic dziwnego, mi wydawałby się trochę podejrzany, dopiero co poznany człowiek, który otwiera mi portal... No nic, nie pomyślałem o tym. - Aki właśnie zauważył, że to co zrobił było niezbyt mądre.

Sandra spojrzała na Akiego.
- Co do naszego domu... to ten, w którym ja obecnie mieszkałam został zrównany z ziemią.
- Mój natomiast chyba stoi w nienaruszonym stanie.
Nakatoni spojrzała na Arisę. Ta widząc jej wzrok od razu się poprawiła.
- To znaczy... dom, w którym mieszkam.
- Jednak spokojnie, przez prawie dziewięć miesięcy mieszkałam w jaskiniach i lasach więc dam sobie radę. A co do Hanako... Jeśli jest... - Dziewczyna nie skończyła zdania gdyż Arisa postanowiła ją wyręczyć.
- ... Choć trochę podobna do przygłupiego brata to nie ma...
- ... Żadnej przeszkody w tym, że jesteś obcy. U nich normalne jest...
- ... Zapraszanie obcych do domu i przytulanie ich. A znając Maxa to gdyby wdali się w walkę w innym wymiarze...
- ... Z uśmiechem na twarzy przedstawiłby się przeciwnikowi i czekał na to samo z jego strony po czym bez względu na reakcję pewnie i tak uznałby go za przyjaciela.
- Taka właśnie jest ich rodzina. A Hanako czasem miewa humory, w końcu miała na usługi prawie całą planetę.
Dziewczyny wspólnie dokończyły wypowiedź.
- A właśnie. Nic o tobie nie wiem. Twój dom jest cały, czy potrzebujesz pomocy? Wiem, że nie wypada pytać... jednak chyba nie wytrzymam. Nie było mnie tu spory czas ale nigdy cię tu nie widziałam. Jesteś stąd?

Hanako zbliżała się powoli do miejsca, w którym zebrali się Arisa, Sandra i Aki. Wylądowała siadając tym samym na ramionach Arisy.
-Jej, ale stąd są ciekawe widoki. - Powiedziała rozglądając się dookoła. Shiranui zeskoczył z jej głowy i zaczął przechadzać się po okolicy, dziewczynka natomiast wydobyła z plecaka kanapki i uniosła delikatnie w górę.
-Jesteście głodni? Zrobiłam kanapki.
Shiranui, który rozpoznał Sandrę, podszedł do niej i zaczął ocierać się o jej nogi.

-Rozumiem, skoro tak to dobrze. - Aki założył rękę za głowę.
-Nie, nie... Mój dom nie został zniszczony, pojawiłem się w Eminie by kupić trochę jedzenia, właśnie całkowicie o tym zapomniałem... Mieszkam na wyspie Guran, na południowy-wschód od Eminy. - Aki wskazał palcem w stronę oceanu.
Wtedy pojawiła się Hanako.
-Ja dziękuję, nie jestem głodny. - wtedy, jak to zwykle bywa, chłopakowi zaczęło burczeć w brzuchu - no to może z jedną poproszę.

Sandra zauważyła Hanako z Shiranuim. Gdy kot zaczął ocierać się o nią dziewczyna nie wytrzymała i zaczęła go głaskać. Dawno go nie widziała a kiedy ten jeszcze był na Terrze lubiła z nim przebywać. Arisie natomiast niezbyt się podobało to, że Hanako siedzi jej na barkach. Sprawnym, aczkolwiek niegroźnym ruchem zrzuciła ją tak, że ta poleciała w stronę Sandry powodując, że ta przestała "dręczyć" kota. Musiała w końcu złapać dziewczynkę, której i tak nic by nie było gdyby nie została złapana.
- Miasto jest zniszczone... gdzie ty tu masz ciekawe widoki?
Dziewczyny najwyraźniej nie były głodne bo żadna nie odpowiedziała na pytanie Iesterki.

Hanako podała jedną z kanapek Akiemu. Na barkach Arisy siedziało jej się całkiem wygodnie lecz nie spodziewała się, że dziewczyna będzie chciała ją zrzucić wiec była wyjątkowo zdziwiona gdy nagle znalazła się w ramionach Sandry, która ją złapała. Spojrzała na Arisę.
-Miasto zawsze wyglądało tak samo, nigdy nie trafiłam na jakiś ciekawy festyn lub coś w tym stylu... no dobra, był konkurs karaoke ale poza tym chyba nic więcej. Więc moim zdaniem jest tu teraz troszeczkę ciekawiej niż zawsze.
Wyplątała się z ramion Sandry i schowała kanapki, które nadal trzymała w ręku do plecaka. Postawiła go na ziemi, odeszła kawałek od zebranych i usiadła na ławce, która cudem uniknęła zmiażdżenia przez jeden z budynków. Siedziała sobie i nad czymś rozmyślała, w końcu znudzona zaczęła żonglować wodnymi kulkami.

Shiranui w tym czasie kręcił się miedzy nogami Sandry, widać trochę się stęsknił. Po krótkiej chwili usiadł przed nią i zaczął patrzyć na jej twarz. Patrzył przez chwilę na Sandrę, po czym stanął na tylnych łapkach wyciągając tym samym przednie w górę jakby chciał by dziewczyna wzięła go na ręce.

Arisa wyglądała na coraz bardziej wkurzoną. Denerwowało ją to co mówiła Hanako jednak starała się to stłumić w sobie. Sandra wzięła Shiranuiego na ręce i zaczęła go głaskać, tym razem już spokojniej.
- To dlatego nigdy nie widziałam cię podczas walk. Jednak uważam, że ludzie z taką mocą powinni pomagać w obronie planety. Chyba, że masz swoje powody aby tego nie robić.
Arisa nie wytrzymała i wstała. Powolnym krokiem ruszyła w stronę Hanako. Gdy miała już mijać Sandrę ta ją zatrzymała i pokręciła głową.
- Chcę jej tylko coś wytłumaczyć. - powiedziała stanowczo odpychajac rękę Sandry.
Ton, którym się zwróciła do przyjaciółki do najmilszych nie należał. Gdy Arisa doszła do Hanako spojrzała jej prosto w oczy.
- Możesz czasem pomyśleć o kimś innym niż tylko o sobie? Czy tak ciężko ci to zrozumieć? Nie jesteśmy na Iesterii i szczerze mam w dupie kim tam byłaś ale tu nikt nie musi być na twoje zawołanie.
- Arisa, przestań.
- Nie, ktoś musi wreszcie jej to uświadomić. Wkurza mnie. To miasto dla wielu ludzi było wszystkim. Wiele z nich także zginęło a ty od tak sobie mówisz, że jest ciekawsze? Podoba ci się śmierć? Zapach krwi? Widok zwłok? Poza tym gdybyś nie wiedziała wygląda tak bo wszyscy starali się bronić Mayu i Yuki. O tym też już zapomniałaś?
Gdy Arisa wspomniała o dziewczynkach Sandra trochę posmutniała. Postawiła Shiranuiego na ziemi i łapiąc lewą ręką za prawy łokieć stała wpatrzona w ziemie. Dopiero chwilę później Tomoyuki zrozumiała, że popełniła błąd. Gdy chciała jakoś pocieszyć Sandrę coś jej przerwało.
- Podoba ci się śmierć? Zapach krwi? Widok zwłok? Nie zaprzeczaj bo wiem, że tak... Pamiętam jak pozbawiłaś życia tą dziewczynkę. To było coś! Nie widziałam czegoś podobnego od dłuższego czasu. - odezwał się głos w głowie Arisy.
Był to nie kto inny jak sama Holocaust Begum, byt wewnętrzny dziewczyny, który został zablokowany wraz z mocami Arisy podczas treningu z Shigeru.
(Ty... ale przecież ciebie już miało nie być. Dlaczego? Nie...)
- I'm Baaaaaaaaaaack.
Arisa powoli zsunęła się w dół i klękła na kolanach, chwyciła za głowę i zaczęła płakać. Sandra też nie była w najlepszej sytuacji, stała w ciszy. Nie zwracała uwagi na Arisę. Była jakby w innym świecie, nic do niej nie docierało.

Arisa miała rację, to nie była Iesteria, tutaj nikogo nie obchodziło kim tam była. Czuła się podle, jeżeli mogłaby chociaż raz cofnąć czas, wykorzystałaby to właśnie teraz. Chciała stąd uciec i gdzieś się schować przed całym światem, jednak szybko sobie uświadomiła, że to nic nie da. Nie wiedziała też czy przeprosiny coś tu pomogą. Siedziała więc i patrzyła w ziemię. Chciała coś powiedzieć gdy zauważyła, że Arisa zaczęła płakać. Wiedziała, że coś jest nie tak ale bała się zapytać.

Sandra doszła do siebie szybciej niż jej przyjaciółka. Gdy zobaczyła ją klęczącą na ulicy i płaczącą podeszła i kucnęła za nią. Objęła ją. Nie wiedziała czemu Arisa zaczęła płakać ale to nie miało większego znaczenia. Najważniejsze było to aby jej jakoś pomóc.
- Opadłam na kolana kiedy nadzieja odeszła... - wymamrotała zapłakana dziewczyna.
- Nie bacząc na to, jak dzisiejszy dzień wydaje się być zniszczony musisz iść przed siebie.
Dziewczyny przez dłuższy czas milczały. Gdy Arisa doszła wreszcie do siebie obie wstały. To co mogły zrobić w mieście zrobiły. Nie wiedziały co teraz powinny zrobić. Czekały na jakąś propozycje Akiego.

Chłopak patrzył na dziewczyny, które posmutniały. Od początku podejrzewał, że Sandra jest matką jednej z dziewczynek, bądź obu. Spytanie jej o to było by nie na miejscu, ale teraz był już tego pewny. Wiedział jest jak to jest stracić kogoś bliskiego. Akiemu pojawił się obraz jego bliskich, po czym sobie uświadomił, że żaden z nich już nie żyje. On również stał przez chwilę przygnębiony, lecz wiedział, że trzeba coś zrobić, nie mógł pozwolić by wszyscy się pogrążyli w rozpaczy.
-Sądzę, że stanie tutaj, nie jest najlepszym pomysłem... Co byście powiedziały na małą przechadzkę? - Aki momentalnie puścił oko i uśmiechnął się - Wybierzmy się na Guran. Krystalicznie czysta woda w oceanie i ciepły, miękki piasek dobrze wam zrobią... A mój dom jest niedaleko plaży, więc szybko będziemy mogli zabrać najpotrzebniejsze rzeczy.
-No to co wy na to?

Hanako siedziała na ławce, cieszyła się, że Aki w pewnym sensie zmienił temat. Po krótkiej chwili dotarł do niej prawdziwy sensy tych słów. Dziewczynka wyskoczyła z ławki lądując miedzą Sandrą i Arisą, a Akim. Ustawiła się w pozycji bojowej.
-Ja... Ja wiem co ty chcesz zrobić! Ja już wiem kim ty na prawdę jesteś! Jesteś złym, zboczonym wilkiem w przebraniu z lasu Selvas, mieszkającym na wyspie Guran! Już wcześniej napadłeś na jednego z moich przyjaciół, a teraz chcesz nas zaciągnąć do siebie do domu i zrobić nam złe rzeczy!
Przerwała na chwilę by złapać oddech.
-Wybacz ale nie mam zamiaru ci na to pozwolić.

Dziewczyny wybuchły śmiechem. Ich reakcja na coś takiego nie mogła być inna. W pewnym sensie poprawiło im to humor.
- Jak widzisz chyba nie możemy się zgodzić. - jej wypowiedź była przerywana chwilami chichotu.
Przez dłuższy czas obie jeszcze się śmiały. Gdy ochłonęły Sandra spojrzała na Hanako.
- To co powinniśmy zrobić do powrotu reszty?

Aki nagle posmutniał.
-Ech... A ja myślałem, że mi łatwo pójdzie... Nie wiedziałem, że jesteś, aż taka bystra, że odkryjesz mój plan. Wiesz, bycie wilkiem jest takie straszne. Muszę czesać swoje futro trzy razy dziennie, bo inaczej by się skołtuniło. I do tego muszę żywić się surowym mięsem, a najsmaczniejsze i zawierające najwięcej składników odżywczych zawiera mięso człowieka z rodu królewskiego, więc to ty byłaś moim celem, ale skoro już odkryłaś mój plan to muszę z niego zrezygnować - Po czym się uśmiechnął i oblizał - w każdym razie na tą chwile... Więc spodziewaj się niespodziewanego.
Chłopak nie wytrzymał i wybuchnął gwałtownym, homerycznym śmiechem.

Hanako nie bardzo rozumiała dlaczego wszyscy zaczęli się śmiać, postanowiła to zignorować i odpowiedzieć na pytanie Sandry.
-Możemy wrócić do latającego miasta, nażreć się do nieprzytomności i przespać. - Przerwała na chwilę i zaczęła rozglądać, nigdzie nie zauważyła Shiranuiego.
-Albo... Albo... odnajdziemy Shiranuiego. - Kiedy to powiedziała, kotek w magiczny sposób pojawił się u niej na głowie.
-O tu jesteś, nie ładnie tak znikać. W takim razie możemy również... możemy... możemy... wrócić do latającego miasta i obejrzeć anime... tak to jest dobry pomysł. Wróćmy do latającego miasta i obejrzyjmy anime!
Po tych słowach przybrała trochę dziwną pozę

Dziewczyny stały obok siebie
- W sumie nie pozostaje nam nic innego jak udanie się tam i czekanie.
Arisa spojrzała na Akiego.
- Idziesz z nami?
Gdy chłopak odpowie teleportują się na Latające Miasto.

-Nie... Nie sądzę, żeby dobrym pomysłem było się wpraszać do kogoś, kogo się nie zna... - chłopak pokiwał głową na znak odmowy.
-Pokręcę się jeszcze trochę w mieście i pewnie również wrócę do domu.
-Do zobaczenia, coś mi mówi, że niedługo się spotkamy... - pomachał ręką na pożegnanie.
Gdy dziewczyny się teleportowały Aki poszedł w stronę sklepu, o ile ten jeszcze stał na swoim miejscu.

Aki wyszedł ze sklepu i zaczął chodzić po mieście. Jego twarz wyrażała smutek. Po chwili stanął i popatrzył się na wszystkie zniszczenia i na ludzi, którzy byli brudni, oszołomieni i nie wiedzieli co się tak właściwie stało. Niedaleko chłopaka stała mała, zapłakana, około trzyletnia dziewczynka. Po chwili podbiegła do niej mama, która wyglądała, jakby wcale nie zauważała zniszczeń, zaczęła pocieszać i uspokajać dziecko, bo to ono było dla niej całym światem, nic poza nim nie uważała za ważniejsze.
[Ktoś taki, ktoś kto ma tak znikomą energię, jest odważniejszy ode mnie. Przez te lata uciekałem, bałem się, że ten wojownik się znów pojawi i ponownie zniszczy to, co jest dla mnie najważniejsze... Mam już dość, nie będę żył w ukryciu, mam zamiar choć trochę pomóc w walce o losy ludzi, którzy żyją na tym świecie i nie tylko.]
Chłopak ruchem ręki otworzył portal i wszedł do niego.

Maxi pojawił się na chodniku i szedł przed siebie rozglądając się i szukając jakichś ciekawych rzeczy.

Chłopak szedł ulicą rozglądając się do około. Dziwił się że takie zniszczenia dało się odbudować w tak krótkim czasie. Z jednej strony był zadowolony z drugiej trochę go to przerażało. //XD//
Postanowił sprawdzić jakie to zadania są do wykonania...

Max wylądował na jednym z budynków.
-Dobra, zacznijmy od tortu. Gdzie jest cukiernia?! - Mówił sam do siebie.
Rozejrzał się po okolicy i zlokalizował cel. Poleciał do cukierni i zamówił jakiś ogromny tort, który wyglądał naprawdę imponująco. Tort był do odebrania za jakiś czas więc chłopak postanowił, że załatwi teraz jakąś rozrywkę. Wyszedł z cukierni i skierował się do sklepu muzycznego. Kupił kilka krążków z muzyką, jakieś radio z możliwością odtwarzania płyt CD i baterie - Na plaży raczej gniazdka nie znajdą. Wyszedł ze sklepu, skierował się do jakiejś galerii handlowej w poszukiwaniu prezentów. Długo kręcił się po różnych sklepach aż w końcu znalazł to czego szukał.

Lista prezentów:
Sandra - Kolczki
Arisa - Zielony Dango, Pierścionek
Hanako - Naszyjnik
Mayu - Pluszowy piesek

Chłopak kręcił się jeszcze chwilę w sklepie, w którym, jak przypuszczał, znajdzie ozdoby. Po dłuższym czasie opuścił galerie, miał reklamówki pełne zakupów. Wrócił do cukierni, odebrać tort. Kiedy uznał, że ma już wszystko teleportował się na Atol Yaritoma.

Chłopak doleciał do miasta i zaczął iść w stronę tablicy ogłoszeń.

Młodzieniec z niesamowitą szybkością przeleciał wysoko nad miastem, kierując się w stronę ulicy Panoramio.

Mimo że zbliżała się 20:00, dzień był spokojny i wszystko zapowiadało to, że i noc taka będzie. Niestety, niektórzy nie potrafią dać spokoju tej planecie i bogu ducha winnym mieszkańcom większych miast na kontynencie Palan.

Między mniejszymi uliczkami, z ogromną szybkością poruszała się młoda dziewczyna, wyglądająca na przerażoną. Miała dosyć długie, rude włosy, jednak poruszała się w czapce z daszkiem.

Za nastolatką z równie dużą szybkością, poruszało się trzech młodzieńców wyglądających na góra 25 lat.

Kiedy tylko zbliżali się do dziewczyny, ta z naprawdę dużą zwinnością i sprawnością unikała ich ciosów lub prób chwytania za ubranie. Niestety, nie można wiecznie się bronić lub uciekać. W pewnym momencie, chłopak z płomieniami na spodniach, złapał nastolatkę za rude włosy i ściągając ją do siebie, sprawił że straciła przytomność i poleciała do tyłu, przewracając się. Dwóch pozostałych nastolatków szybko zatrzymało się przy zadowolonym z siebie chłopaku i leżącej dziewczynie, która gdy tylko złapała okazję, przeniosła się kilka metrów dalej, stojąc naprzeciwko trzech oponentów.
#1: Nie uciekaj.
#3: I tak prędzej czy później znowu Cię złapiemy. Po co Ci to, gówniaro?
???: Takich idiotów jak Wy łatwo zgubić.
#2: Chcesz dostać. Oj, chcesz. Mamy złapać Cię żywą... Ale nikt nie twierdził że nie możesz być porządnie obita!

Chłopak z dużą szybkością odbił się od podłoża i leciał w kierunku dziewczyny.