Nagle Yoh się podniósł. W sumie, nie tylko On, ale Silvia także. Oboje poczuli gigantyczną energię, która pojawiła się gdzieś na równinach.
- Czujesz to? - zapytała lekko zaniepokojona dziewczyna.
- Cholera.. Umawiali się na trzy dni, a nie dwa.. - powiedział wkurzony Yoh, po czym wstał.
- Silvia, zostań w domu. Kiedy poczujesz że moja energia maleje, nie zbliżaj się. - powiedział z poważną miną chłopak.
- Ale.. Muszę lecieć. Nie powstrzymasz mnie. Nawet jak wyjdziesz, polecę za Tobą. Nie zostanę tu sama. - powiedziała Silvia. Na jej twarzy było widać zmartwienie.
- Cóż.. Dobra.. Jeden warunek. Lecisz, ale pod żadnym pozorem nie walczysz. Nawet jak będę śmiertelnie ranny, nie masz prawa mnie ratować i pchać się do walki. Wtedy uciekaj. Rozumiesz? - zapytał.
- Tak.. Niech Ci będzie. - powiedziała lekko zasmucona dziewczyna. Mimo to cieszyła się że może lecieć.

Oboje szybko wyszli z domu, po czym unieśli się w powietrze i szybko polecieli na równiny.

Silvia doleciała do domu. Po drodze zastanawiała się czym jest dziwna, a zarazem potężna i mroczna energia. Nie chciała jednak myśleć o tym że Yoh mógł się przemienić w ApocDestroyer'a i coś takiego wyzwalać.
Po prostu weszła do domu, wzięła prysznic i przygotowała kolację na dwie osoby. Sama zjadła, a porcję Yoh'a włożyła do lodówki i położyła się spać.

Ketsu zapukał do drzwi a do Ayano powiedział
Zaczekaj tu..

Silvia otworzyła lekko zaspana, w zbyt długiej podkoszulce Yoh'a.
- Znam Was..? - powiedziała zaspana do Ketsa i Ayano.

Ketsu spoglądnął na Silvie i powiedział
SuperApocDestroyer, nad Jeziorem Rakai
I poszedł w swoją stronę razem z Ayano.

- A.. SuperApocDestroyer?! Przecież on go nie opanuje!! - krzyknęła Silvia i szybko wbiegła do domu, zamykając za sobą drzwi.
- Teraz muszę się tylko modlić.. TY GŁUPKU!! - krzyknęła i usiadła na łóżku. Wyglądała jakby teraz rozmyślała o wszystkim co ją spotkało. Czyżby aż taką moc miała forma Super ApocDestroyer'a?

Ayano i Silvia weszły do domu.
Co prawda, na twarzy Silvii było widać smutek, jednak Ayano ją pocieszała. Obie się w jakiś sposób uzupełniały.
- Zaraz zrobię herbaty.. - powiedziała Silvia do Ayano i biegnącego Rayema.
- Rozgośćcie się, ale nie zaglądajcie do szafy i szafek w sypialni. To rzeczy Yoha.. - powiedziała mając łzy w oczach. Poszła zrobić herbaty.

Ray zatrzymał się przed domem i wszedł już normalnie.
Eh... Gdyby wiedziała...
Szedł w stronę salonu i zauważył jak Silvia robiła herbatę.
Dobra, powiem prawdę!
Albo najpierw usiądę i poczekam na moment kiedy nie stchórzę...
Ray usiadł w salonie i rozglądał się przez okno ze spokojnym uśmiechem.

Dziewczyna lekko się trzęsąc podała herbatę Ayano i Rayemowi. Zdecydowanie wolałaby nie słyszeć prawdy.. Nie wiadomo co by zrobiła.
- Proszę.. - powiedziała i sama usiadła i zaczęła popijać ciepłą herbatę.
- Dziękuję.. Nie martw się.. On wróci. Gdzieś tam pewnie jest.. - powiedziała Ayano do Silvii, także popijając herbatę.

Ray napił się 2 łyki herbaty.
- Łaa... Ciepła... - powiedział cicho do siebie.
Nie wiem, czy to zniesie...
<Ń> wydał z siebie trochę dziwny dźwięk, jakby chciał coś powiedzieć.
Głupku! Chcesz, żeby się załamała?!
Ray siedział już cicho bijąc się wielkim, fikcyjnym młotkiem w swojej głowie.

- Chciałeś coś powiedzieć? Nie wiem.. Może mi się zdawało? Z tego wszystkiego już nie wiem co i jak.. - zapytała Silvia, pijąc herbatę. Usiadła wygodnie w fotelu..

Ayano siedziała cicho. Nie wtrącała się, a jedynie piła herbatę.

- N... Nie nic...
Ray zauważył, że jest trochę smętnie. Nie widział co ma zrobić, żeby się trochę uspokoiły.
Popił tylko herbatę. Zostało tylko pół szklanki.
Niestety ciekawość wzięła górę.
- Co się stało? Wtedy, gdy znikłyście? - zapytał trochę nie pewnie.
KURDE!!! CZEMU TY JESTEŚ ZAWSZE TAKI GŁUPI?! DEBIL! DEBIL! DEBIL! DEBIL!
Ray miał minę, jakby żałował, że zadał to pytanie. Zaczął cię ponownie obkładać jeszcze młotkiem w głowie. Aż miał chęć walić głową w ścianę, no... a przynajmniej w kanapę...

- Pojawiłyśmy się na jakiejś skale w ciemnym miejscu.. Później ApocDestroyer coś nam zrobił, ale Yoh przejął na chwilę nad nim kontrolę.. Oddał nam moc i wrzucił do portalu, który nas przeniósł na tą ulicę. - wytłumaczyła Ayano. Miała smutną minę, ale cóż poradzić..
- A później ta eksplozja.. Nie wiem co myśleć o tym wszystkim. - dodała Silvia. Zaczęła płakać, jednak Ayano ją pocieszała.

Atmosfera nie była wesoła, jednak nie było tak źle.

- Przepraszam... - powiedział Ray pochylając głowę.
Po pewnym czasie odczuł energię, którą spotkał kilka dni temu.
- Wrócili... - powiedział podnosząc głowę.
- Heh... - i dodał uśmiechając się - Nie stali się, ani o drobinę silniejsi. Mam to gdzieś...
W końcu mam SSJ2 8) , nie?
- Cóż... Dobrze, że jesteście całe...
Spojrzał na Ayano. Wyglądała już prawie normalnie, ale ciągle miała jeszcze kilka bardziej widoczne blizny.
- Dlaczego nie zjadłaś tej fasolki, którą ci dałem? Te blizny by ci się zagoiły.

- Mówiąc szczerza, zapomniałam przez to wszystko. - powiedziała uśmiechnięta do Rayem'a. Wyjęła z kieszeni fasolkę i ją połknęła. Blizny były stosunkowo świeże, więc niektóre szybko zniknęły.

Silvia poszła się położyć, zmuszała się do siedzenia. Zignorowała energie i poszła spać.

- Też to czuję.. - powiedziała Ayano.
- Mimo to zostanę z nią na razie. Widzisz jak jest, prawda? - dodała.

- W razie czego, wpadniemy tam. - powiedziała do Rayema i poszła do kuchni umyć szklanki.

Ray dopił herbatę i również poszedł do kuchni umyć swoją szklankę.
- Nie musicie. Poza tym lepiej się najpierw zajmij Silvią. Jest bardzo przebita tym, że Yoh...
CHOLERA! I CO JA DO SIEBIE GADAM OD KILKU MINUT?!
- Ładną mamy noc, prawda? ^.^" - powiedział szybko, chcąc zmienić temat.
Ray dokończył myć szklankę i szybko wyszedł z kuchni trochę zakłopotany.
Że też mi kazał kłamać... Właście, to prosił, a nie kazał... :lol!:
- Nie musicie się o niego martwić. Jest cały. Zapewniam... A tamtymi zajmie się reszta. Wszystko będzie OK... Dobranoc.
Powiedział wesoło i wyszedł.
//Jak bohater? OeMGief! xD Nie no, żartuję xD//

Silvia wstała, czuła się ogólnie lepiej. Ayano już czekała, a obok niej był dziwny czarny portal.
- Chodź, nie możemy tego ominąć! - powiedziała błagalnym tonem w stronę Silvii i wyjaśniła dokąd prowadzi portal.
- Cóż.. Jeżeli jest tam dużo osób, nie powinno być problemu. Będziemy z daleka wszystko oglądały. - powiedziała Silvia i poszła wziąć coś z szafki. Następnie wraz z Ayano weszły do portalu.

Chłopak wszedł spokojnie do domu. Drzwi były otwarte, a z wewnątrz było można poczuć zapach obiadu który przyrządziła Silvia. I zapewne, Ayano jej w tym pomogła.
- Wreszcie w domu! - krzyknął.
- To chodź tu i zjedz coś! - odezwał się głos z kuchni, należący do Silvii.
- Albo dostaniesz zimne! - dodała.
- Ta.. Nic.. A nic się nie zmieniła.. - powiedział i wszedł do kuchni, aby usiąść do stołu.
To co dostał przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Ayano zajadała się kurczakiem, wspaniale przyprawionym z dodatkami i w ogóle.. Yoh dostał kawałek chleba z szynką.
- Za to że mnie zostawiłeś samą na jakiś czas. - powiedziała i dosiadła się do Ayano. Obie śmiały się z Yoh'a, ale były zadowolone że wrócił.
- Niema jak w domu.. Serio.. - powiedział ironicznie. Podniósł szynkę żeby zobaczyć czy w ogóle dostał coś świeżego.
- Ej.. To powinno się ruszać? - zapytał.

Dzień minął jak każdy inny.
Chyba było wiadomo czemu Yoh nie chciał już więcej dziewczyn.

- Hmm.. Idę się położyć. Jestem zmęczony po tym całym dniu.. - powiedział chłopak i po niejadalnej kanapce, której wziął gryza, a następnie wyrzucił, poszedł się przespać. Po drodze miał dziwne halucynacje, a to że kanapka go goni, a to że Gidayu obżerają się przy jego stole, a on ma zatrute jedzenie.
Ogółem, stwierdził że woli się nie truć i poszedł do sypialni.

Już chciał rzucić się na łóżko, kiedy przypomniał sobie o dwóch dziewczynach, które mieszkają od jakiegoś czasu z nim. Los chciał, że zajmowały one łóżko chłopaka, a on sam, jak pies spał na podłodze.
- Ehh... - wykrztusił z siebie. Brzmiało to tak jakby po jednym dniu, miał dosyć życia z kobietami.
No, ale chcąc nie chcąc w głębi duszy.. Bardzo, bardzo, bardzo cholernie głęboko, był zadowolony. Reszta mówiła - "Powieś się! SKOŃCZ TE MĘKI!"

Chłopak położył sobie koc na podłodze, zabrał jedną poduszkę z łóżka i dosłownie jak pies się położył.
[Hell yea.. Dlaczego one zawsze muszą być silniejsze ode mnie.. Co to jest że facet zawsze boi się dziewczyny w domu?! Postawie się jej! NIE DAM SIĘ! TAK!]
- Silvia, Ayano, dobranoc.. - powiedział i usnął.

Chłopak wstał. Śniły mu się krasnoludki, jarające maryśkę. Oczywiście, palił z nimi dlatego był zadowolony gdy spał.
Kiedy Yoh otworzył oczy, wszystko wokół się zakręciło. Po chwili co prawda wróciło do normy, ale jednak z początku było widać że chłopak wygląda jak najarany. Machał głową w prawo lub w lewo.
Rozbudzając się całkowicie, dostrzegł że Silvia i Ayano leżą na łóżku i śpią. Nie chciał ich budzić więc spokojnie wyszedł z pokoju i powędrował do kuchni coś zjeść. Coś normalnego..
- Mocna ta kanapka była, a brałem tylko gryza.. Cholera.. - powiedział. Nie tylko on czuł się jakby wypalił tonę trawki. Jego wewnętrzne Ja, także nie czuły się najlepiej. Właściwie... Były nim, to normalne.

Yoh usiadł do stołu. Wcześniej zrobił sobie jakieś kanapki, omijając szerokim łukiem przeklętą szynkę.
- Hmm.. Ciekawe jak tam inni. Viega dziewczyna, na pewno go nie truje.. Cineg chyba też ma spokój. Hell yea.. Mam walniętą laskę. Ale to dobrze. Sam też normalny nie jestem. - powiedział po czym uśmiechnął się i zaczął jeść kanapkę. Każdy najmniejszy kęs sprawiał że Yoh czuł się coraz lepiej. Wreszcie zjadł coś normalnego...

Po udanym posiłku, chłopak umył talerze i pokierował się z powrotem do łó.. na swoją wycieraczkę.
[To.. Zdecydowanie nie jest normalne.. CO TO ZA POPIEPRZONY DZIEŃ?! Może jutro będzie lepiej.. Ehh..]
Usnął.

Chłopak obudził się nad ranem, kiedy Silvia i Ayano jeszcze spały. Na łóżku wyglądały bardzo.. ponętnie. Yoh'owi poleciała ślinka na ich widok, ale po chwili się opamiętał.
- Ehh.. O czym ja.. Nieważne. - rzekł do samego siebie, łapiąc się za głowę.

Yoh wstał z "wycieraczki" i powędrował w stronę kuchni. Podszedł do lodówki, a następnie ją otworzył.
- Gdzieś je kładłem.. Na tą chwilę to będzie najlepsze. - powiedział do siebie, uśmiechając się. Po chwili poszukiwań wyjął z lodówki zgrzewkę wódki - "Żołądkowa Gorzka". Była zimna, w sam raz na taką porę roku jaka teraz panowała w Eminie.

Młodzieniec otworzył sobie jedną z wódek i zaczął pić z gwinta. Kiedy skończył, dorwał kolejną jednak nie otwierał jej. Dwie pozostałe schował do kieszeni w spodniach i pokierował się do drzwi wejściowych.
- Mushe sophie ushszyć! - powiedział i podrapał się po jajach. Poszedł chodnikiem wzdłuż ulicy Panoramio.

Yoh dotarł do domu, czołgając się pod drzwi. Złapał klamkę, a następnie udało mu się wstać. Był to dla chłopaka nie lada wyczyn, zważając na jego aktualny stan.
Otworzył drzwi, zamknął je i powędrował do pokoju, wypijając ostatnią wódkę. Kiedy dotarł do pokoju w którym spała Silvia i Ayano, rzucił pustą butelkę na przedpokój i wydusił z siebie jakieś słowa.
- Phrahgnę fas, lasgy.. - po czym upadł na łóżko. Nie obudził dziewczyn, ale jednak spał między nimi. Miał o tyle dobrze, że nie potrzebował poduszki. Obie były do siebie odwrócone, a on wpadł między nie, akurat na wysokości piersi. Dziewczyny wierciły się co jakiś czas, ale jemu to nie przeszkadzało.
Cała trójka spała jak dzieci, ale nic nie zapowiadało nadchodzącej dla Yoh'a katastrofy. Katastrofa ta nastąpić miała kiedy dziewczęta wstaną, a on dalej będzie spał.

Yoh obudził się, kiedy jeszcze dziewczyny spały.
- Ale odjechana noc.. Co to za energia? - powiedział do siebie i momentalnie wstał z łóżka. Chciał podbiec do drzwi i już lecieć, kiedy przypomniał sobie słowa Ketsa podczas starcia z Gidayu.
- Dobra.. - powiedział i z powrotem zamknął drzwi. Poszedł do kuchni i zaczął robić jakieś jedzenie.

Podleciał do drzwi domu Yoha i zapukał.

Chłopak słysząc że ktoś puka, podszedł do drzwi i otworzył. W ręku trzymał miskę i coś mieszał.
- Emm.. Viego? A co Ty tu robisz? - zapytał zdziwiony.