- Nsaya-chan, mogłabyś się pojawić?
Holo-Damensaya się zmaterializowała w pokoju, a Viego podłączał jakąś bransoletę do WDG01.
Tak?
- Podłączyłem to do systemu. Mogłabyś przeprowadzić symulację działania?
Wczytuję dane... Już.
Damensaya uniosła lewą rękę, pojawiła się na niej holograficzna projekcja bransolety, którą Viego miał przed sobą. Nacisnęła przycisk na bransolecie //tej holograficznej// i ta zaczęła się obracać. Po chwili na ciele Damensayi zaczęła się rozchodzić sieć węglowa, rozłożona zgodnie z liniami mięśni.
Węglowa sieć mięśniowa? Z moich obliczeń wynika, że przejmie dość sporą część obciążeń na mięśniach, zwiększając ich potencjał skurczowo-rozkurczowy.
- Czyli po prostu zwiększy się siła i szybkość. No i wygląda to całkiem dobrze. Odrobinę kanciaste w pewnych miejscach, ale w porządku. No i ciekawie się układają zakończenia na twarzy. Na szczęście kolor da się zmieniać. Dobra, mogę to wziąć do Smoka. Dzięki, Nsaya-chan.
Damensaya nacisnęła przycisk jeszcze raz i sieć zaczęła znikać, wracając do bransolety, po czym ta zniknęła, a za chwilę później też Damensaya. Viego wyszedł z pracowni i poszedł na główny pokład, zabierając ze sobą bransoletę i WDG.

Woogy pojawił się w sektorze mieszkalnym Latającego Miasta. Konkretnie w głównym holu.
Zobaczył luk przeznaczony właśnie do "super-turbo-ubranio-naprawiania" //no co xd?//. W pewnej chwili go jakby oświeciło.
- Zaraz, zaraz. To w czym ja będę, gdy wrzucę ubrania?
Wykonał facepalm.
- Trudno, trzeba będzie siedzieć w samych gaciach...
Zdjął ubrania i wrzucił je do luku. Nie wiedział jak długo to potrwa, więc siadł sobie niedaleko. Nie wiedział jak długo to potrwa, więc się wyciszył i odpoczywał.
Po kilkunastu minutach czekania - ubrania zostały całkowicie odnowione. Roleyo wyjął je z uśmiechem.
- Nareszcie, zaczynałem już marznąć. Swoją drogą, niezła robota, komputerku.
Mówiąc to poklepał w ścianę koło luku.
Założył swoje ubrania, które zresztą wyglądały jak nowe.
- No to co? Teraz z powrotem na mostek? Zaraz... Jak się tam dostać?
Wykonał kolejnego facepalma.
Wyczuł energię kilku osób znajdujących się tam i podążył w ich kierunku, starając się dotrzeć na mostek.

Po drodze:
- Proponuję dalej wzdłuż linii. I odradzam takie klepanie mojego statku.

Woogy był zaskoczony tym, że odezwała się do niego Damensaya. Po chwili się jednak uśmiechnął.
- Daj spokój, to taka forma podziękowań!

Gdy leciał tak, jak poleciła mu Damensaya wpadł na dziewczynę, którą uratował Yoh, zmierzającą do sektora mieszkalnego. Nie leciał szybko i zdążył w miarę zahamować, więc zderzenie nie było odczuwalne, jednak dziewczyna prawie upadła. Woogy ją złapał.
- Ups! Sorry... Lisa, tak?
Uśmiechnął się głupkowato do dziewczyny i rozejrzał dookoła.
- Hej, jesteśmy sami, więc może pójdziemy razem do sektora i... Zaczekaj, to trochę źle brzmi. Po prostu może jednak zdecydujesz się opowiedzieć mi co tak na prawdę się wydarzyło zanim znalazł Cię Yoh?
Po pierwszej części zdania trochę się zmieszał, jednak później kontynuował ze szczerym uśmiechem na twarzy i wzrokiem, jakby chciał ją namówić na odpowiedź.
Zaraz sobie o czymś przypomniał.
- Przepraszam, nie przedstawiłem się. Nazywam się Woogy Roleyo. Sam niedawno tu przybyłem i nie pochodzę z Palan, domyślam się, że tak jak Ty...
Dalej spojrzał na Lisę, jakby chciał ją namówić, żeby ona również mu opowiedziała co się wydarzyło.

//NPC, jeśli tego nie planowałeś to sorry, ale i tak na razie nie mam co robić xd.//

Lisa odebrała tą sytuację z początku jako lekko niepokojącą. Zaraz po tym, jak Woogy uniemożliwił jej upadek, wyrwała mu się, ale po krótkiej chwili NIECO uspokoiła.
- Ta... Właściwie, to... A, nieważne. Czy nie mieliście czasem czegoś ważniejszego do roboty? Z tymi świecidełkami, które zbieraliście?
Minęła Woogyego i poszła usiąść na jednym z dużych foteli w holu.

- Nie czas i nie miejsce. Szczególnie nie miejsce, ale ten szczegół zachowamy na potem. Zgadnij, czemu. Przy okazji, jeśli chcesz coś zjeść bądź się napić, w pomieszczeniu na lewo jest kuchnia. Myślę, że lodówki byłyby jej najciekawszym elementem. Woogy, teraz drobna uwaga do ciebie, na wszelki wypadek. Lodówki mają zabezpieczenie przed Saiyanami. Nie żartuję. Da się brać z nich jedzenie, ale blokują się po pewnym czasie. Dobrze wiemy, jakie spustoszenie mogą wywołać Saiyanie w jadalni. Personel Latającego Miasta życzy miłego dnia.

Chłopak na reakcję dziewczyny zrobił lekko zaskoczoną minę.
Z kolei, gdy Damensaya powiedziała o jedzeniu to na jego twarzy pojawiła się wręcz dziecinna radość. Jednak zawiódł się na wiadomość o rzekomych zabezpieczeniach przed Saiyanami. Skrzywił trochę minę, jednak po chwili dziwnie się uśmiechnął.
- A wiesz jakie spustoszenie potrafią zrobić głodni Saiyanie?
Oczywiście żartował. Miał tylko nadzieję, że blokady nie pojawią się za szybko.
W tej chwili zorientował się, że dziewczyn odchodzi. Ruszył za nią.
- Hej! Nie olewaj mnie tak.
Gdy do niej dobiegł usiadła na fotelu. Sam siadł obok.
- No ja Ci powiedziałem co nieco o sobie, więc liczę, że się odwzajemnisz - powiedział z lekkim, ale szczerym uśmiechem na twarzy.
- Może coś zjemy? Damensaya na pewno nam nie pożałuje... No, przynajmniej Tobie...
Zazwyczaj nie miał problemów z nawiązywaniem kontaktów, miał nadzieję że teraz również namówi dziewczynę, żeby z nim porozmawiała.

Nastolatka Cię w pewnym sensie zignorowała. Jedynie na chwilę zerknęła w Twoim kierunku.
- Nie licz na to.

- A... - Woogy skrzywił trochę minę po dosyć chłodnej odpowiedzi dziewczyny.
- Skoro nie chcesz to nie... - odwrócił od niej wzrok i spojrzał się na podłogę.
- Możemy posiedzieć tak w milczeniu.
...
...
...
- Ale może jednak coś zjemy? - zaledwie po kilkunastu sekundach ciszy znów spojrzał z głupkowatym uśmiechem na Lisę w nadziei, że się zgodzi.

Jeśli ta odmawia to znów odwraca wzrok patrząc się w podłogę.
- Ok. Jak chcesz. Będziemy siedzieli w milczeniu i głodni. Tzn. przynajmniej ja jestem głodny. Ale na pewno Ty też, tylko się nie chcesz przyznać. Nieważne. Posiedźmy w ciszy. Już nic nie mówię.
W końcu zamilkł. Jednak co jakiś czas spoglądał na Lisę ze wzrokiem mówiącym "No daaaj się namówiiić". Mogło to być dla niej trochę irytujące. Zresztą takie właśnie zamierzenie miał Woogy w nadziei, że w ten sposób dziewczyna w końcu ulegnie.

Kiedy powiedziałeś, że już nic nie mówisz, nastolatka westchnęła. Wiedziała, że prędzej czy później zaczniesz do niej nawijać tak szybko i niezrozumiale, iż sama się nie połapie. Doszła do prostego wniosku - kiedy jesteś głodny mówisz zbyt dużo. I coś w tym było. Gdy co jakiś czas zerkałeś na dziewczynę wzrokiem 'biednego psa', ta w końcu wstała i poszła znowu w kierunku mostka.

- Wiesz, jesteś wyjątkowo trudną osobą w kontaktach międzyludzkich.
Znów westchnął, gdy dziewczyna odeszła w kierunku mostka. Nic nie mówił, po prostu szedł koło niej. Przynajmniej przez dłuższą chwilę...
- To co zamierzasz zrobić?
Bywały chwile kiedy i Woogy siedzi cicho i jest spokojny, ale jednak ta chwila do nich nie należy.
Nie zamierzał szybko odpuścić dziewczynie. Pod tym względem jest cierpliwy...

Viego pojawia się w głównym holu dzięki uprzejmości Damensayi, która otworzyła mu drogę. Zaraz po tym przychodzi Alister z samą Damensayą i pojawia się Kaylin z profesorem.
- No to jesteśmy w komplecie. A pan to...?
- Joel Writword, miał być moim celem.
- A propos tego zadania, w coś ty się ubrała?
- Podoba ci się?
- Może przejdziemy do konkretów? Usiądźmy. Pan też, profesorze.
Nieopodal znajdował się właśnie jeden z dużych stołów z okrągłymi kanapami wokół niego //nie że pełne koła, tylko wycinki łuków//. Roboty przyniosły herbatkę. W międzyczasie Kaylin swoją metodą portalową przebrała się w normalny strój.
- Viego, twój raport.
- Niejaka Ayakashi nawozi swoimi prochami piękne ziemie kontynentu. Jeśli jakieś zostały. Jej udział w walce zwiększał z każdą chwilą jej moc, musiałem interweniować. Chyba to widzieliście.
- Tak. Dodatkowo Lisa mówi, że mogą przybyć jej pobratymcy. A przy okazji, Lisa jest Fullbringerką.
- Tego to dawno nie było. Viego, a jak twoja oficjalna misja? Klejnot znaleźć, czy coś?
- Przerwałem, żeby udać się na równiny. Potem do tego wrócę. Kaylin?
- Zamknęłam się z profesorem w osobnym wymiarze, proponując ucieczkę na Beralzę. Ten Uraaba jednak jakoś tam wszedł i był w stanie uciec z przedmiotem i zapiskami, które chciał odebrać od profesora, nawet pomimo mojego zatrzymania czasu. Uraaba nie chce, żebym szukała w Quinta czy prosiła o poszukiwania naszych SZTUCZNYCH inteligencji.
- Dobra, zajmę się tym potem. Coś jeszcze?
- Gloves of Quelt, de facto nagroda za wykonanie zlecenia. Po drodze tutaj zostawiłam w osobnym wymiarze, oddzielonym od Magazynu, dla pewności. Potem je zbadamy. I poszukamy tego Uraaby i tego, co to za jeden. Ali?
- Gościu poległ, a dziewczyny, które przetrzymywał, są teraz w sektorze medycznym Miasta. Potem je odwiozę do ich domów.
- Dobra robota. Czyli twoja misja jako jedyna zakończyła się sukcesem.
- Zakończy, gdy te dziewczyny wrócą do domów.
- Więc, mamy trzy sprawy na głowie. Pierwsza - moje zadanie i jakiś właz zapieczętowany magią. Będę musiał skorzystać z tych zaklęć, które znaleźliśmy. Tylko jedno na razie wypróbowałem, pamiętacie. Druga - Lisa i ci, którzy ją ścigają. Lisa będzie musiała wreszcie nam coś więcej powiedzieć, jeśli mamy jej pomóc. Trzecia - ten Uraaba. Zapytam na Beralzie jak tylko się uporam z tą magią.
- Profesorze, może nam przy okazji powiesz, co dokładnie zabrał Uraaba? Na pewno spróbujemy to odzyskać, ale musimy wiedzieć, z czym mamy do czynienia. To było w jakimś statku sprzed 5000 lat, czy tak?

Profesor czuł się jak idiota. Nie mógł uwierzyć w to, że dał wykiwać się w tak żałosny sposób jakim zrobił to Uraaba. Kiedy Kaylin zapytała go o to, czym tak naprawdę był przedmiot, który znalazł, starszy mężczyzna przełknął ślinę.
- Tak...
- Wiesz, moja droga. Nie jestem do końca przekonany czym była ta kula, imho wciąż jestem tylko człowiekiem, który nie zrozumie zasad działania przedmiotu odnalezionego we wraku statku sprzed 5000 lat, a będącego skonstruowanym przez zdecydowanie bardziej rozwiniętą cywilizację.
W tym momencie nie byliście zaskoczeni. Gdy Viego chciał poruszyć kolejny temat, profesor się wtrącił z lekkim uśmiechem.
- Ale nie należy ignorować takich ludzi jak ja tylko z tak błahych powodów.
- Kiedy odnalazłem kulę i ją dotknąłem, poczułem jakby moje całe ciało pulsowało pod wpływem energii, która przez nie przepływa. Wydaje mi się, że miałem styczność z czymś w rodzaju pieczęci. Czytałem wiele książek i ksiąg na ten temat. Prawdopodobnie całość może lekko mieszać się z legendą o zapieczętowanych wszechbogach, ale tylko pod względem części o zapieczętowaniu w kulach. Myślę, że to było podobne zjawisko.
- W kopercie były moje wszystkie zapiski na ten temat, które mogą poprowadzić tego złodzieja do złamania potężnej pieczęci. Zwłaszcza, że nie jest człowiekiem tak jak ja, co powinno mu ułatwić sprawę...
Profesor wyglądał na podekscytowanego tym wszystkim, jednak im dalej drążył temat tym bardziej żałował tego, że w ogóle odnalazł wrak pojazdu kosmicznego.

- Zapieczętowani wszechbogowie... Nie przerabialiśmy czegoś takiego?
- W cholerę takich legend było, na dodatek w wielu światach. Nie liczyłbym na bogów per se, ci lenie występują w multiwersum, pewnie to tylko jakieś potężne istoty ograniczone do tej jednej rzeczywistości. Ale bym tego nie bagatelizował. Pamięta pan, gdzie dokładnie był ten statek? Zaczniemy od tego, że Damensaya sprawdzi lokalizację, potem tam polecimy obadać sytuację. Powinienem jeszcze polecieć do Noitul', załatwić sprawę z zaginionym czymś tam, a wy?
- Chwilowo nic.
- Poczekam, żeby odstawić tamte dziewczyny do ich domów. Pożyczę sobie jeszcze raz Epsilona.
- Żaden problem. Profesorze, jeśli pan chce, może pan zostać w Latającym Mieście na czas tego śledztwa.
//Jestem świadom, że profesor może nawet sobie nie zdawać sprawy, że jest w jakimś latającym mieście (jeśli w ogóle słyszał o jego istnieniu), szczególnie że ten hol nie ma okien, a jedynie korytarzyk prowadzący na taras widokowy. Jasne, że nie umieszczony na zewnątrz.
I przy okazji, jak się miewają hospitalizowane?//

Aki i Lisa szli w stronę V-teamu i psorka. Chłopak pokiwał głową na znak przywitania do reszty.
- Nie przeszkadzamy? - zapytał, podchodząc bliżej.
Cały czas go zastanawiało, jaką jeszcze moc skrywa Lisa, choć nie chciał jej na razie już o nic pytać. Co jakiś czas na nią spoglądał.

- Nie, rozmawialiśmy sobie o planie działania, bo wynikła kolejna nieprzyjemna sytuacja, którą się niedługo zajmiemy. No dobra, Lisa, czemu tak szukają twojego Fullbringa?

Profesor zdziwił się, gdy wspomniałeś o Latającym Mieście. Słyszał o nim, jednak nigdy nie pomyślałby, że będzie miał okazję w nim przebywać.
- Myślę... że zostanę tutaj. Zawsze chciałem zwiedzić „to cudo”.
Kiedy zapytałeś o lokalizację statku, starszy człowiek spojrzał na Ciebie z lekkim niedowierzaniem. Z drugiej strony, czy mógł spodziewać się z Twojej strony czegoś innego, niż chęci samodzielnego sprawdzenia miejsca w którym odnalazł potężny artefakt?
- Wybaczcie, ale dokładnie już nie pamiętam współrzędnych... Moja stara głowa już wyrzuca z siebie informacje, zamiast je pochłaniać jak dawniej.
- Mimo wszystko, jestem jednak pewien, że to było gdzieś w ogromnej dżungli rozciągającej się za Rizolti.

- Ja... Nie jestem pewna czy chodzi im o mój Fullbring. Może jest niebezpieczny, ale z pewnością nie stworzą za jego pomocą „nowego świata”...
- ... z drugiej strony, mogę nie znać też jego całej mocy...

- Saya, zacznijcie z Unicronem skan wspomnianej okolicy. I włącz zapory, żeby nikt nie mógł się przeteleportować na pokład i z powrotem. Utrzymuj je do czasu, gdy powiem inaczej.
- Załatwione, już zaczynamy, a bariera aktywuje się za 5 sekund.
- Czy Ayako wie, że pożyczyłaś sobie dane o tej technologii?
- Może wie, może nie wie. Eh, cóż, wychodzi na to, że będę musiała CHODZIĆ w moim własnym statku.
- Przeżyjesz. Lisa, możliwości są trzy. Albo nie chodzi im o Fullbring i musimy się dowiedzieć, o co, albo chodzi im o Fullbring, albo nie mówisz nam prawdy. Opcja druga zachodzi tylko wtedy, gdy czyjś Fullbring nie jest jeszcze kompletny i wciąż może nabyć jakąś zdolność, jednak wtedy nawet właściciel do tego momentu nie wie, co dostanie. Powiedzmy sobie szczerze, zasady rządzące mocami nie są zależne od światów, więc każdy Fullbring tak samo działa. Zostają zatem dwie opcje: nie chodzi o Fullbring albo coś ukrywasz.
- Viego, nie powinieneś wracać do roboty?
- W sumie, rzeczywiście. Kontynuujcie. Ali, jak będzie ci potrzebny Epsilon, bierz. Saya, ale obserwuj również czy ktoś nie próbuje wlecieć zamiast się przenieść, żeby nie było.
- Spoko. A właśnie, zajmiesz się po drodze Yohem?
- Co tym raz... Czekaj, już czuję. To na północy, nie? Koło Yatras...
- Te ślady energii to nie jest Nightmare. Yoh nie użył żadnej ze swoich form. Co on odpier...
- Gdzie jest?
- Wisi w powietrzu nad górami, jakiś kilometr niżej od Miasta. Nie rusza się.
Może gada z czarnym. ]]
[Gyu, potem zagramy w coś. Zwycięzca zadaje Yohowi pierwszy cios.]
Mi pasuje. ]]
- Zajmę się tym pieprzonym bachorem później. Idę do Noitul'.
Viego podszedł do dalszej ściany i wszedł przez drzwiczki, skąd poprzez śluzę wyleciał na zewnątrz i poleciał do Noitulover. Po drodze upewniał się, że systemy obronne funkcjonują.
- I weź tu próbuj żyć spokojnie...

Lisa nie bardzo wiedziała co ma odpowiedzieć Viegowi.
Może udawała, że nie wie nic. A może wiedziała bardzo dużo; nie zamierzała jednak nic mówić i zachowywała się tak, jakby nie miała o niczym pojęcia.

//Jaką to ja czcionkę sobie ustaliłem na oznaczenie języka erfelańskiego? Chyba Courier New, jeśli nie, to od teraz tak jest.//
- Miejmy na nią oko. Wie więcej niż mówi.
- Padnę ze śmiechu jeśli się okaże, że w jakiś sposób zna erfelański.
- Bardziej irytująca część naszego duetu już chyba ją wystarczająco zapewniła, że na 100% zaufania nie ma co liczyć.
- On jest tą bardziej irytującą częścią?
Kaylin spojrzała na niego groźnie.
- Chodziło mi o to, że... nom... wiesz no... że wasza synchronizacja... i że na dobrą sprawę jesteście prawie tacy sami... Tak że tak... To ja się będę zwijał.
Alister udawał, że patrzy na zegarek, co nie było trudne gdy sporą część ręki zasłania mu rękaw płaszcza.
- Już taka pora? To ja pójdę do sektora medycznego. Jakby co, pewnie będę gdzieś poza miastem.
Damensaya cały czas sobie popijała herbatę, nawet gdy Alister się zmył.
- O tym gatunku można by pisać powieści... Co w sumie się faktycznie dzieje. A właśnie, Kaylin, co się stało gdy Viego ostatnio się bawił magią?
- Cuda na kiju, Sayo. Cuda na kiju.

Lisa jedynie popijała dalej herbatę, unikając jakiegokolwiek włączania się do rozmowy, jednak w pewnym momencie po prostu jej się jakoś wymknęło:
- On... zawsze taki nieufny?...

Profesor Writword spacerował po holu, oglądając... prawie że wszystko, co mogłoby go zaciekawić.

- Z taką przeszłością byłabyś taka sama. Ale mniejsza o to. Postaraj się jednak przypomnieć sobie coś, bo niestety w sprawie Fullbringa Viego ma rację. Saya, właśnie, znalazłaś ten statek?
- Jeszcze nie, zaczęliśmy dużo dokładniejszy skan.

- Tak właściwie, Alister jest na pokładzie?
- Tak, wrócił dawno temu.
- To gdzie on łazi?
- Odpowiedź otrzymasz za 7 sekund.
Dokładnie 7 sekund później Alister i sześć dziewczyn pojawia się w głównym holu.
- Hej, już jestem. Główny podpalacz jeszcze nie wrócił?
- No, trochę mu to zajmuje. A co to za oddział sprowadziłeś?
- To dziewczyny, które postanowiły zostać u nas w Latającym Mieście, Saya już się zgodziła.
Tylko się durniu nie pomyl... ]]
To Bilim, Gima, Celia, Fis, Daia i... umm... Emi.
Alister starał się unikać kontaktu wzrokowego z ostatnią wymienioną na wypadek gdyby lekkie zapomnienie jej imienia niekoniecznie jej odpowiadało.
- Już się widzieliście, ale przedstawię ją oficjalnie. Damensaya, kapitan głównodowodząca Latającego Miasta, które podlega jej w sposób absolutny. To z kolei...
- Kaylin Cemineya, podróżniczka międzywymiarowa, z dużo większym stażem niż obecny tu niezdolny do skoków Alister, czegokolwiek by wam nie naopowiadał.
- Za kogo mnie masz?
- Ten tutaj to Aki Kimura, jeden z wojowników zajmujących się tą planetą. To Lisa, zostaje u nas na jakiś czas ze względów bezpieczeństwa. Tam gdzieś się kręci profesor Joel Writword, w sytuacji podobnej do Lisy w pewnym sensie. Może się przysiądziecie? Ali, dosuń drugą kanapę.
- Już zaczyna...
Alister podszedł do stojącej przy drugim stole kanapy i ją przysunął do pierwszego stolika, samemu siadając spokojnie pośrodku i biorąc parę łyków ze swojej filiżanki.

Szóstka dziewczyn przywitała się ze zgromadzonymi tutaj, Emi wydawała się groźnym wzrokiem patrzeć na Alistera, ale trwało to ułamek sekundy i nikt tego nie zauważył.
Dziewczyny usiadły na dostawionej kanapie i wolnych miejscach na już tu będących, z Emi i Fis bezpośrednio obok Alistera.
C: Więc, Kaylin, mówisz, że jesteś podróżniczką międzywymiarową?
D: Brzmi super, jak to robisz?

- Jak to robię? Nie wiem. Skoro mi to wychodzi, to chyba robię to poprawnie.
- Odpowiedź godna Drużyny Taimatsu, nie ma co.
- Miałam wyjaśnić mechanizm działania Puerta del Mundo z punktu widzenia kwantowej teorii grawitacji i teorii superstrun, co?
- W dużym uproszczeniu, bo tu wchodzą równania tensorowe wyższych rzędów.
- Może przestańcie. To już brzmi dość przerażająco.
- Amator... Wracając, owszem. Skaczemy sobie z rzeczywistości do rzeczywistości, robimy najczęściej za widzów, czasem bierzemy udział w wydarzeniach, często wracamy do świata, który my, Podróżnicy, utworzyliśmy, a nasza grupka tutaj została na dłuższy czas, bo sporo się tu dzieje. Pewnie się wyniesiemy z powrotem na Beralzę za parę lat.