Sandra i Hanako pojawiły się przy tablicy. Dziewczyna przyjrzała się ogłoszeniom, po czym spojrzała na towarzyszkę.
- Co wybierasz? Ja bym proponowała to o krysztale Risil. Nie powinno być trudne. Widziałam tu kiedyś wcześniej coś o skale Aldaris, ale najwidoczniej już nieaktualne.
Sandra czekała na decyzje dziewczynki.

Hanako zaczęła przeglądać zadania i ogłoszenia wywieszone na tablicy.
-Patrz, ktoś sprzedaje willę! Kupmy ją! Albo nie, wolę nasz mały domek na Panoramio.
Dziewczynka nadal przyglądała się ogłoszeniom.
-Tak, masz rację. Kryształ Siri... Ri... Si... Risil, to najlepszy wybór. Kurcze, kto takie nazwy wymyśla? Wiesz w ogóle gdzie jest ta wyspa, na której mamy go poszukać?

Sanda spojrzała raz jeszcze na ogłoszenie, aby poznać lokalizacje.
- Chyba polecimy, co? - zapytała.
Dziewczynę otoczyła niewidoczna aura, a ona sama wzbiła się w powietrze lecąc w stronę wyspy Waroyra. Nie leciała zbyt szybko, aby Hanako nadążyła.

Hanako otoczyła niewidoczna aura. Dziewczynka wzbiła się w powietrza i ruszyła za Sandrą.

Yoh spokojnie wylądował przy tablicy z różnymi zleceniami. Niestety, było ich coraz mniej, a co za tym idzie, wybór był mocno ograniczony. Wiele zadań było zwyczajnie nieopłacalnych do wzięcia, ale ktoś musi je wykonać. Misja dotycząca rozłączenia fuzji Potara dotyczyła prawdopodobnie bezpośrednio młodzieńca, jednak stwierdził on, że staruszek jest zabawniejszy w swojej aktualnej postaci – w żaden konkretny sposób nie zamierzał wpływać na fuzję, która miała miejsce miliony lat temu, jeżeli nie lepiej. Obok chłopaka nagle pojawiła się Ayano, która wyglądała na wyraźnie zaskoczoną obecnością męża Silvii.
- Ale… Co Ty tutaj robisz? Nie miałeś walczyć w Zaświatach? – stwierdziła pytająco dziewczyna.
- Nie wspominaj mi nic o tej walce, okej? – odpowiedział, cały czas mając w głowie obraz Toshiego, który został zabity w sposób dość żałosny, ale jednak. Pozostawił swoją rodzinę, polegając podczas walki. Nie miał zielonego pojęcia w jaki sposób ma przekazać wieść o śmierci Akamury jego dziewczynie, bądź też żonie. Dodatkowo, właśnie tego od zawsze obawiał się on sam – że zostawi Silvię, Yuki, Ayano i Gemmei, nagle umierając.
- Do… Dobrze. Przepraszam… – dziewczynie było głupio, że zadała w ogóle pytanie. Nie spodziewała się takiej chłodnej reakcji zawsze wesołego chłopaka.
- Mało tych zadań, nieprawdaż? – stwierdził młodzian, chcąc nieco odbiec od przykrego tematu. Starał się też choć na chwilę przepędzić z głowy myśli dotyczące Toshiego.
- Trochę… Chciałam jakieś wykonać, ale widzę, że zwyczajnie nie ma ich zbyt wiele. – skomentowała krótko zawartość tablicy.
- Nazywajmy rzeczy po imieniu… Większości z tych zadań zwyczajnie nie opłaca się wykonywać ze względu na to, jak błahych spraw dotyczą. Patrz chociażby na zlecenie staruszka… – wskazał palcem zadanie dotyczące rozłączenia fuzji Potara.
- Ten stary dziad myśli, że ruszę mu z pomocą, żeby przywrócić jego piękne, młode ciało. – stwierdził Atsuko. - A taki chuj. – dodał. Ayano wybuchła śmiechem, ale właśnie takiej reakcji oczekiwał młodzieniec. Nie chciał by ludzie byli przy nim smutni, nawet pomimo tego co czuł on sam.
- Wracamy do domu? Głodny jestem. – chłopak pomasował się po brzuchu z nieco zawiedzioną miną. Od dawna nic nie jadł i mimo tego, że głodem nie przymierał, to zamierzał się dzisiaj najeść do syta.
Ayano przytaknęła, dalej się śmiejąc. Po chwili Yoh chwycił ją za ramię – obydwoje zniknęli.

Soundtrack
Nastolatka dość pewnie wylądowała przed ogromną tablicą z niewielką mimo wszystko ilością ogłoszeń na niej umieszczonych. Westchnęła. Miała mimo wszystko ukrytą nadzieję na to, że w końcu twórca owej konstrukcji w środku miasta zaktualizuje informacje na niej umieszczone. Zlecenie dotyczące piekła wydawało się jej dość nietypowe, lecz z drugiej strony zwykli obywatele tutaj nie podchodzili. Gdyby się rozejrzeć, dookoła znajdują się jedynie, często dziwnie poubierani łowcy przygód lub skarbów, którzy w mieście są przelotem, by zerknąć właśnie na zlecenia. Mimo to, kto mógłby wiedzieć w jaki sposób dostać się do piekła? Zadania specjalne były dość dziwną kategorią. Ayano spokojnie rozejrzała się ponownie po całej tablicy z ogłoszeniami dotyczącymi wykonania jakichś konkretnych zleceń. Zlecenie dotyczące odnalezienia informacji na temat organizacji „Daishi” z którą dziewczyna nie wiąże zbyt ciekawych wspomnień mogły być ciekawe bynajmniej z powodu nagrody – kamień Hijo. Co to jest? Warto by sprawdzić. Odnalezienie pewnej skały zwanej Aldaris również było dość nietypowe ze względu na brak lokalizacji zleceniodawcy. Nawet jeżeli odnalazłaby kamień, gdzie miałaby go wręczyć temu całemu Erinowi?
- Cóż… Ciekawą ideą wydaje się mimo wszystko znalezienie informacji… – nastolatka odruchowo zacisnęła pięść, lekko przygryzając wargi i kierując wzrok w kierunku ziemi. - Nie mam chyba ochoty na poszukiwanie informacji na temat odpowiedzialnych za moją moc… Z pewnością zrobię coś głupiego… – odezwała się do siebie. Przy wielu przechadzających tutaj mięśniakach w zbrojach czy kobietach wyposażonych w różnego rodzaju artefakty wyglądała nijak.

Soundtrack
- Postanowione! – krzyknęła nagle, zrywając jedną z kopii zlecenia dotyczącego odnalezienia skały Aldaris. Zadowolona, włączyła ciemną aurę, po czym odbiła się od ziemi i z ogromną szybkością ruszyła w kierunku Rowu Kuril. Wiedziała, gdzie mniej więcej się on znajduje więc dopiero po dotarciu na miejsce będzie martwiła się poszukiwaniem tajemniczej skały. Była zadowolona z podjętej decyzji, co w bardzo łatwy sposób można było wyczytać z pewnego uśmiechu na jej twarzy.

Soundtrack
Ayano dociera wraz z wielkim, świecącym głazem do tablicy z ogłoszeniami. Zignorowała całkowicie wszystkich podróżników czy poszukiwaczy przygód, rzucając ogromną skałę kilka metrów dalej, a żeby nie przeszkadzała chętnym do wzięcia jakiegoś zadania. Nastolatka chwyciła Pokemona siedzącego na górze i wzbijając się w powietrze, poleciała w stronę swojego domu, zastanawiając się głównie nad tym, co powie mąż Silvii.

Rzeczywiście, kiedy nastolatka wylądowała z ogromną skałą w centrum miasta, nie tylko poszukiwacze przygód i skarbów się na nią przyglądali z szeroko otwartymi oczyma, lecz i zwykli ludzie. Nagle zabrała wielkiego Pokemona i odleciała gdzieś poza miasto, zostawiając świecący głaz niedaleko tablicy.

Zadanie wykonane pomyślnie.
+ 12 000 PL
+ 1 reputacja

Hanako bardzo dużo trenowała z Keijim w Holographics Creatorze, ucząc się nowych technik oraz podstaw walki wręcz. Gdy postać fuzyjna była zajęta badaniem czegoś w swoim laboratorium, dziewczynka starała się mu często towarzyszyć. Kiedy się jej nudziło, przechadzała się ulicą Panoramio co jakiś czas wpadając do Nakatonich lub kliniki Ayano, gdzie mogła pobawić się z różnymi zwierzakami. Po powrocie Maxa, spędzała z nim nieco więcej czasu – młodzieniec starał się jej przekazać te informacje, które poznał w szkole na Iiesterii, gdy był jeszcze w jej wieku.
Hanako stała przed wielką tablicą, na której znajdowała się masa kartek z różnymi ogłoszeniami. Dziewczynka zmieniła się przez ostatnie 5 lat, pod względem fizycznym jak i psychicznym, choć nadal zdarzało się, że zachowywała się jak ośmiolatka. Szybko się rozejrzała lokalizując Horora, którego jakimś cudem udało jej się wyciągnąć z domu, gdyż nikt inny nie miał czasu wykonać z nią zadania, a Max wyraźnie oznajmił, że nie puści jej samej. Podeszła bliżej tablicy w celu wybrania jednego z zadań. Złapała za jedno z ogłoszeń i przyjrzała się mu uważnie. Na kartce znajdował się jeden jedyny wyraz "Wkrótce...". Iesterka wzruszyła ramionami i przeniosła wzrok na ogłoszenie obok, niestety na nim też znajdował się wyraz "Wkrótce". Przeleciała wzrokiem po innych kartkach znajdujących się na tablicy. Wszystkie zawierały jeden i ten sam wyraz. Przeniosła wzrok na chowańca.
-Cóż... Skoro tak przedstawia się sytuacja...
Odwróciła się na pięcie i powoli zaczęła odchodzić w stronę drogi prowadzącej na przedmieścia gdzie znajdowała się ulica Panoramio.
-...to ja wracam do domu. Wybacz, że cię wyciągnęłam. Cześć!
Odeszła już trochę szybszym krokiem, zostawiając Horora samego przed tablicą.

Chowaniec za zgodą swego pana udał się z Hanako pod tablicę ogłoszeń. Choć wydawać się mogło, że dla stworzenia czas praktycznie stanął w miejscu, siostrzyczka Maxa znacznie się zmieniła. Oczywiście na lepsze, choć prawdziwe problemy powinny się zacząć właśnie teraz. Wszak wkroczyła jakiś czas temu w wiek nastoletni. Podobnie jak dziewczyna, Horor przyglądał się tablicy.
- Albo sobie jaja robią, ale niedługo czeka nas napływ zadań do wykonania.
Ostatecznie wyszło na to, że ze wspólnego zlecenia nici. Cóż, bywa. Kiedy Hanako postanowiła prawdopodobnie wrócić do siebie, chowaniec odpowiedział jej słowami:
- Nic się nie stało. Pa pa!
Lekko zawiedziony, że nie ma nic ciekawego do roboty, udał się do domu. Willi, która od jakiegoś czasu należała do młodego Uruki. Gdzież indziej miał się teraz podziać? Teraz najlepszą forma spędzenia wolnego czasu wydawała mu się nowa konsola w salonie.

Atsuko z niewyobrażalną szybkością przemieścił się do Eminy – miasta, które znajdowało się najbliżej niego, kiedy był na łąkach. Miał zamiar sprawdzić czy lista zleceń została już odświeżona, lecz niestety dość mocno się zawiódł. Tablica była zupełnie pusta – poza karteczkami z napisem „Wkrótce…”, nie było tutaj zupełnie nic godnego uwagi. Mimo to, ludzie i tak kręcili się wszędzie dookoła. Głównie z powodu ogromnego ogłoszenia, które od razu zainteresowało młodzieńca. Dotyczyło ono pierwszego turnieju sztuk walk organizowanego na tej planecie. To może być ciekawe doświadczenie – nie tylko z powodu sprawdzenia i odświeżenia swoich umiejętności, ale wysokiego prawdopodobieństwa zmierzenia z silnymi przeciwnikami. Przecież planety nie zamieszkuje byle kto, prawda? Yoh miał również nadzieję, że udział wezmą jego przyjaciele, aczkolwiek nie miał zielonego pojęcia, czy ktokolwiek widział owe ogłoszenie.
- Być może postąpię nieco nierozważnie, ale chyba nie widzę innego sposobu na ściągnięcie ich wszystkich w jedno miejsce. – odezwał się, po czym wyjął z kieszeni długopis oraz zgniecioną kartkę z licznymi notatkami. Dość grubą linią spisał wszystkie ważniejsze informacje, uśmiechając się. Następnie przyłożył dwa palce do czoła – wskazujący oraz środkowy – już po kilku sekundach zniknął, wywołując zdziwienie na niektórych twarzach u zebranych tutaj „wojowników”.