Nawet pomimo pięknej nocy, nigdy nie wiadomo, kiedy złe istoty postanowią opuścić swoją kryjówkę.
Gdy większość obrońców planety doskonale bawiła się na wyspie Hakane, pod piaskami pustyni Saeruhp, w jednej z tajemniczych komnat połączonych prawdopodobnie z piramidą Araku, przebudził się niezwykle potężny demon, którego jedynym celem było sianie zniszczenia wszędzie tam, gdzie tylko się pojawi. Masywna, płonąca łapa wyłoniła się jako pierwsza spod piasków tego jakże spokojnego dziś miejsca – zaraz za nią, potwór uwolnił resztę swojego płonącego cielska.

Przerażająca istota zawyła niezwykle głośno, powodując wokół siebie nagły wzrost temperatury oraz pokaźnych rozmiarów eksplozję w postaci słupa ognia, widoczną z najbliżej położonych miast. Zmrużywszy nieznacznie swoje jasne ślepia, demon wykonał kilka kroków do przodu, materializując w jednej ze swoich łap ogromne, ciemne ostrze. Kierował się do… Hokushi.

Yuki leciała z naprawdę ogromną szybkością, zmierzając na pole walki. Dziewczynce zależało na tym, by jak najprędzej dotrzeć na miejsce, gdzie oczekiwało kilka innych osób. O ile wróg znalazł się w zasięgu ciemnowłosej, to nie na nim skupiła swoją uwagę. Na twarzy Gemmei, która przed kilkoma sekundami wyszła z międzywymiarowego przejścia, nie należał do częstych widoków. Wyglądała na nieco podenerwowaną obecną sytuacją. Córka wampirzycy zatrzymała się przy swojej trenerce, spuszczając głowę.
- Co Ty robisz, Yuki?
Dziecko powoli podniosło prawą rękę, wyciągając palec wskazujący w kierunku ogromnego potwora.
- Ja… chcę się w końcu do czegoś przydać…
Gemmei leniwie zerknęła na bestię, która coraz bardziej się oddalała.
- Nie masz z tym demonem większych szans. Zdajesz sobie sprawę z tego, co teraz przeżywa Twoja matka?
- Pewnie się martwi… Ale… Ja nie chcę siedzieć bezczynnie, kiedy coś się dzieje! Wystarczy, że mój tata odszedł!
W oczach córki międzywymiarowego złodzieja można było dostrzec łzy. Miała chwilę na rozmyślania. Pomimo bardzo młodego wieku, prawdopodobnie zdała sobie sprawę z tego, że jej ojciec opuścił ten świat na znacznie dłużej, niż mogłoby się początkowo wydawać. Nie wiedziała, dlaczego zostawił swoją żonę oraz ją – miała jedynie nadzieję na to, że będzie to jakiś bardzo ważny powód. Wierzyła w to, że jej tata wyruszył ratować i wspierać inne światy, gdyż jego aura całkowicie zniknęła z Genao. Niestety, prawda mogła okazać się znacznie mniej przyjemna. Na chwilę obecną nie było jednak czasu drążyć tego tematu. Blondynka obojętnie spojrzała na dziewczynkę. Dopiero po kilku sekundach wykrztusiła z siebie jakiekolwiek słowa.
- Dobrze więc… Chętnie obejrzę pokaz umiejętności, których nauczyłaś się podczas treningu z dziećmi Nakatonich oraz Akamurów. Jeżeli mnie jednak zawiedziesz, do osiemnastego roku życia będziesz miała stanowczy zakaz ruszania na pole walki podczas obrony planety. Porozmawiam o tym z Silvią, gdy przyniosę Cię do niej nieprzytomną.
Ku zdziwieniu Yuki, Ludzki Interfejs poszedł jej na rękę. Teraz pozostało wykazać się nie tylko tym, czego się nauczyła, ale również ogromną determinacją. Nie było mowy o tym, by po rozpoczęciu walki, odpuścić sobie ją chociażby na chwilę. Dziecko zamierzało pokazać dorosłym, iż nowe pokolenie ma naprawdę ogromną szansę na to, by odnosić same sukcesy w obronie planety w przyszłości. Nobunaga otworzyła przejście prowadzące bezpośrednio do grupy Viega, która zebrała się niedaleko Hokushi, by odeprzeć atak tajemniczej bestii.