Hanako popatrzyła na Max'a.
-Czy ja o czymś nie wiem?
-Umm... nie.
Dziewczynka złapała brata za ubranie i zaczęła nim potrząsać.
-Mów! Co czujesz do Arisy?!
-Lubię ją, jest moją przyjaciółką, o co ci chodzi?
Hanako puściła Max'a i podeszła do Arisy.
-A ty co czujesz do mojego brata?

- Wstręt, obrzydzenie, gdy go widzę chce mi się wymiotować. - ponownie powiedział coś czego raczej nie powinien.
Nie obyło się bez kary. Chłopak przyjął potężny cios na twarz.
- Em... no cóż. Jest moim przyjacielem. Kocham go... - słowa jakoś dziwnie łatwo przeszły jej przez gardło.
W parku cały czas się rumieniła o nawet najgłupszą błahostkę a tu bez skrępowania powiedziała coś takiego.
- Kocham go jak brata. - i wszystko stało się jasne.
- Jeśli jednak uważasz, że ci go 'zabieram' odpuszczę sobie.

Hanako uśmiechnęła się.
-Mogę cię nazywać siostrzyczką?
Max podszedł do Arisy i ją przytulił, po czym wyszeptał jej coś do ucha.
-Chcę być kimś więcej.
Słów Max'a nie słyszał nikt poza Arisą.

- Tak... - odpowiedziała Hanako.
- Do mnie mów Braciszku. W sumie cieszę się, że tak szybko przyzwyczaiłaś się do mojej nowej formy. W końcu dłuższy czas nie było mnie w domu.
- Że co... Em... - dziewczyna wstała i pobiegła do swojego pokoju.
Zamknęła drzwi. Położyła się na łóżku, przytuliła Dango i starała się zasnąć jednak słowa Maxa nie dawały jej spokoju. Keiji po pewnym czasie również udał się do swojego pokoju i poszedł spać.

Zanim Keijii wyszedł z pokoju Hanako powiedziała.
-Keisuke był przystojniejszy, za to ty masz fajniejsze ciuchy, czyli się wyrównuje. Jak nie zapomnę to będę do ciebie mówić "braciszku".
-Chyba już późno, idziemy spać?
-Mhm.
Max i Hanako udali się do swojego pokoju. Max położył się na materacu a Hanako na łóżku, niedługo potem zasnęli. W środku nocy Max poczuł, że ktoś włazi mu pod kołdrę.
-Co ty robisz?
-Zimno mi i śnił mi się potwór.
Chłopak podniósł kołdrę, Hanako położyła się obok niego.
-Jak wyglądał ten potwór?
-Była to kobieta, miała pełno macek i mogła czytać w myślach. Chciałam ją jakoś pokonać ale nie mogłam.
-Heh, śpij już i nie myśl o nim.
Max przytulił siostrę. Zasnęli.

Keiji jak zwykle miał bardzo głęboki sen. Arisa natomiast nie spała prawie całą noc. Wstała z łóżka i postanowiła coś upichcić na śniadanie. Keiji zbudzony pięknym zapachem zszedł na dół, do kuchni i również postanowił coś przygotować. Razem skończyli dość szybko. Chłopak usiadł w fotelu.
- No to musimy poczekać na Hanako.
Dziewczyna spojrzała się na przyjaciela.
- Może pójdę ją obudzić. Przy okazji Maxa też obudzę.
- Wstaną kiedy wstaną, zostaw ich. Powiedz mi... jak to jest być teraz tym kim jesteś?
- Nie do końca rozumiem o co ci chodzi. O to, że staliśmy się jednym? Hm... Ciekawe pytanie. Pamiętam wszystko sprzed połączenia ale nie mogę stwierdzić do kogo jestem bardziej podobny. Nie przeszkadza mi to. Zrobiliśmy to aby chronić bliskich.
- Cóż, Tsuji mało mówił. Natomiast Keisuke nigdy by nie powiedział większości tego co ty. A czemu nie chciałeś zostać rozdzielony tak jak Maximus i ten drugi?
- Podczas ostatniej walki... osobno, nie radziliśmy sobie najlepiej. To było jedyne rozwiązanie. Poza tym tak bardziej się przydam.
Czekali w ciszy na resztę domowników.

Max obudził się, spojrzał na zegarek.
-Cholera...
Obudził Hanako po czym razem z nią opuścił pokój, Hanako zbiegła na dół się przywitać, a Max poszedł do łazienki. Gdy skończył, zszedł na dół do salonu.
-Witam rodzinkę, co mamy dzisiaj w planach na dzisiaj? A swoją drogą, ładnie tu pachnie. Gotowaliście coś?

- Nie... to jedzenie na stole samo się pojawiło. A co do planów... zapomniałeś co mieliśmy zrobić? - chłopak zaczął jeść.
Na talerzu miał większość dań przygotowanych przez Arisę. Ona sama też jakby wolała nie tykać jedzenia Tsujiego. Nie chciała jednak aby było mu przykro. Nałożyła na talerz niezidentyfikowane danie chłopaka. Nałożyła trochę na widelec i zjadła. Dziewczynę aż zatkało. W jej oczach stanęły łzy, nie mogła przełknąć jedzenia, takie było oryginalne.
- I co dobre? - zapytał chłopak.
- Em... Tak, py... pyszne.
- To dobrze, bo mam coś jeszcze. - Powiedział stawiając przed resztą półmisek z jakimś dziwnym daniem.
Po samym zapachu i minach reszty domowników można było stwierdzić, że danie nie należy do najsmaczniejszych. Chwilę później większość dań przyrządzonych przez Arisę znikła ze stołu.
- To może ja pójdę się teraz umyć. - powiedziała udając się do łazienki.
Keiji siedział w salonie, na kanapie.

Max poszedł do kuchni, otworzył lodówkę i trochę się rozejrzał.
-O lody, ostatnie 2. Hanako, chcesz loda?!
-Tak!
Chłopak wyjął z lodówki lody i poszedł do salonu, podał siostrze loda. Swojego kończył, a Hanako szybko zjadła swojego. Po chwili Shiranui znowu zaczął biegać po domu jak szalony więc Hanako poszła go uspokoić.

Dziewczyna po pewnym czasie wyszła z łazienki. Była w samym ręczniku. Zignorowała Maxa siedzącego na kanapie. Udała się do lodówki po swojego loda. Niestety, zamrażalnik był pusty.
- Nie widziałeś mojego... - w tej chwili zauważyła w ustach Maxa jej loda.
Dziewczyna chwyciła go za szyję i zaczęła dusić wykrzykując coś przy tym. Keiji wstał, i uratował Maxa. Arisa stała obok swojej niedoszłej ofiary. Rzuciła się ponownie na niego.
- Idź się wreszcie ubierz i ruszamy tam gdzie mieliśmy.
Dziewczyna puściła Maxa i udała się do swojego pokoju. Chwilę potem była gotowa.
- To jak, idziemy?

-Masz szczęście, że ci ręcznik nie spadł. Możemy iść.
Hanako zbiegła na dół.
-Gdzie idziemy?
-Do Yoha. Co zrobiłaś z Shiranuim?
-Nie mogłam go złapać, w końcu uderzył w grzejnik i stracił przytomność
Max i Hanako wyszli przed dom, czekają na Arisę i Keijiego, a potem idą razem z nimi.

//Ten kot jest biedny... Zrobiłeś z niego nie wiadomo co.//
Arisa i Keiji wszyli przed dom.
- Hanako, też z nami idzie? - zapytała.
- W końcu musimy się tylko czegoś dowiedzieć, nie musimy iść do tego wymiaru.
Ruszyli.

Arisa i Keiji weszli do domu. Chłopak natychmiastowo usiadł do komputera. Wyciągną z kieszeni kartkę, która otrzymał od Silvi. Zaczął przepisywać jej zawartość pomijając niektóre fragmenty. Uznał, że zwykły człowiek nie musi o tym wszystkim wiedzieć. Tak będzie bezpieczniej. Zmodyfikowana wiadomość wyglądała tak:

Shann to zaiste ciekawy świat, bynajmniej z tego powodu że znajduje się tu złoże minerału zwanego Qerun. Występuje on tylko w tym uniwersum. Właściwość tego minerału jest niezwykle ciekawa. Kilkaset lat temu Jigen Tankenka odwiedzili ten wymiar w celu zawarcia paktu z tutejszymi cywilizacjami - jedynie niektóre z nich wykazały chęć do współpracy. Ostatecznie świat zapieczętowano. Mieszkańcy tego uniwersum nie mogli już nigdy opuścić swojego wymiaru.

Chłopak wyjął kartkę z drukarki a oryginalną wsadził do szuflady.
- Tak jest o wiele bezpieczniej.
Schował zmodyfikowaną wiadomość do kieszeni.
- A więc gdzie mieliście się z nim spotkać?

Max i Hanako weszli razem z Arisą i Keijiim.
-Ogród w środku miasta.

- A więc ruszajmy.
Keiji chwycił Arisę za nadgarstek i 'wyciągnął' za sobą z domu.

-Ehh...
-O co chodzi?
-O nic.
Max i Hanako wyszli za Keijim i Arisą.

Arisa weszła do domku. Chciała trzasnąć drzwiami wejściowymi, niestety tuż za nią szedł Keiji, który gdyby nie zatrzymał drzwi ręką dostałby najprawdopodobniej nimi w twarz. Dziewczyna udała się do swojego pokoju. Siadła na łóżku. Chłopak natomiast włożył kartkę z informacjami do szuflady, tam gdzie poprzednią. Usiadł w salonie na swoim ulubionym fotelu.

Max i Hanako weszli do domu. Dziewczynka pobiegła zanieść pluszaka do pokoju, Max natomiast oparł się o blat w kuchni i popijał Mountain Dew. Hanako podeszła do drzwi pokoju Arisy i zapukała, otworzyła delikatnie drzwi i weszła do pokoju.
-Nadal cię głowa boli? Przynieść ci jakąś tabletkę?

- Nie, dzięki. Gdybyś mogła... wyjść. Chciałabym zostać sama. - Powiedziała szczerze.
Naprawdę nie miała ochoty z kimkolwiek rozmawiać. Gdy dziewczynka wyszła z Pokoju Arisa położyła się na łóżku.

Hanako poszła się położyć spać, Max natomiast dopił napój i też poszedł spać. Leżał jakieś 30min lecz nie mógł zasnąć, wyszedł więc z pokoju i skierował się na balkon, obserwował gwiazdy.

Arisa zasnęła w środku nocy. Keiji szukał czegoś na komputerze. Natknął się na pewne ogłoszenie, które go zaciekawiło. Spisał wszystkie potrzebne informacje na kartkę. Spakował wszystkie potrzebne rzeczy do plecaka. Wziął ze sobą tylko dwie ampułki Rain'a, dwie puste strzykawki i jakieś dziwne, hermetyczne opakowanie. Założył plecak na plecy i miał już wychodzić.
(Może jednak zabiorę ze sobą Maxa. Arisa musi odpoczywać a dla Hanako byłoby to niebezpieczne, niech zajmą się sobą wzajemnie.)
Chłopak zaczął szukać Maxa. Po jakimś czasie znalazł go.
- Nudzi ci się? Bo mam dla ciebie zajęcie. Musisz mi w czymś pomóc. Ubierz się i weź swój miecz. Cukierek też może ci się przydać. Tylko zostaw gdzieś ten pierścień, może coś mu się stać. Będę czekał w salonie. - powiedziawszy to opuścił chłopaka i udał się do salonu.
Usiadł jak zwykle w fotelu. Czekał na chłopaka.
(Mam nadzieje, że opis jest chociaż w pewnej części prawdą.)

Max poszedł do swojego pokoju, ubrał się, wziął miecz i zszedł na dół do salonu.
-Co to za zajęcie?

Chłopak spojrzał na Maxa.
- Muszę coś zbadać, przy okazji komuś pomożemy. Udamy się do Rebo.
Chłopak wstał podszedł do Maxa i położył rękę na jego ramieniu.
- A więc ruszaj. Ja nie posiadam takich technik aby znaleźć się tam tak szybko.

Max teleportował się z Keijim do Rebo.

Arisa leżała w łóżku. Nie spała, chociaż tak to mogło wyglądać. Była to jej pierwsza wizyta w swoim wewnętrznym świecie. Nie była jednak tego świadoma.
______________________
Jej podświadomość była mroczna. Skalisty teren, mrok i niezliczone schody to jedyne co się tam znajdowało. Dziewczyna stała na pierwszym stopniu. Nie miała pojęcia dokąd prowadzą te schody. Właściwie to nie wiedziała nawet gdzie jest.
Coś kazało jej iść przed siebie. Ruszyła w górę, po schodach.
- Gdzie ja jestem? - powtarzała wielokrotnie to pytanie.
Im wyżej wchodziła tym schody stawały się węższe i bardziej kręte. Wspinaczka zajęła jej dobrych kilkadziesiąt minut. Przeszła niezliczoną liczbę stopni. Nie odczuwała jednak aż takiego zmęczenia. Schody nareszcie się skończyły a dziewczyna znalazła się na latającej wyspie. Rozejrzała się ale nadal nie miała pojęcia gdzie jest.
- Witaj w moim tymczasowym schronieniu. - odezwał się damski głos.
Pochodził on jakby z góry.
- Kim jesteś? - zapytała.
- Zapytaj lepiej kim ty jesteś.
- Co to za miejsce?!
- Widzę, że nie masz pojęcia gdzie jesteś. No cóż. Nie robi mi to większej różnicy. - Powiedziawszy to kobieta roześmiała się.
Arisa była wściekła, zaparła się nogami i wyzwoliła ogromne pokłady energii.
- I ty to nazywasz siłą? Dobre sobie.
Po tych słowach przed Arisą zaczęła pojawiać się sylwetka kobiety.
- Pytałaś kim jestem. Od dłuższego czasu to ty jesteś mną. Nie raz obdarowywałam cię moją energią ale nie w znacznym stopniu, tak aby nikt tego nie zauważył.
Kobieta miała szarą cerę. Długie, białe włosy, które zasłaniały jej oczy. Nie była człowiekiem, świadczyły o tym rogi, skrzydła i ogon. Odgarnęła włosy i spojrzała prosto w oczy Arisy.
- Jak to ja jestem tobą? - zapytała dziewczyna.
- Nie zauważyłaś? - zapytał się byt wewnętrzny.
- Zawsze kiedy dzieje się coś brutalnego lub pojawia się ktoś z potężną, mroczną energią ty podświadomie zmieniasz się w rządną krwi bestie. Upodabniasz się do mnie.
Arisa tylko stała i patrzyła z niedowierzaniem na kobietę.
- Przypomnij sobie sytuację podczas walki z Erebem, tą z Nightrame Lordem, gdy zbliżyłaś się do ciała osobnika, którego zabiła Ami... przypomnij sobie śmierć swojego brata.
- O czym... o czym ty kurwa gadasz?! - krzyknęła wyzwalając pokłady energii.
- Nie pamiętasz? To ty... nie, właściwie to my zabiłyśmy twojego brata. Twoja żądza krwi sprawiła, że znalazłem się w twojej podświadomości. Od tej pory zawsze byłyśmy razem, chociaż ty tego nie zauważałaś. Cieszę się, że w końcu tu trafiłaś. W sumie... zajęło ci to sporo czasu.
Dziewczyna ruszyła z wielką prędkością w stronę demona. Gdy miała zamiar już ją kopnąć kobietę znikła i chwilę później pojawiła się w tym samym miejscu łapiąc Arisę za włosy. Rzuciła nią w pobliską skałę. Dziewczyna wbiła się dość głęboko, aczkolwiek Holocaust Begum nie włożyła w ten rzut tak naprawdę energii. Zrobiła to jakby od niechcenia.
- Zabawne... tyle czasu szukałaś zemsty. Zemsty za śmierć brata. Jedyną osobą na której powinnaś się zemścić jesteś ty sama.
- Ja... ja go nie zabiłam! Nie zabiłam mojego brata!!! - wydobył się krzyk z skały.
Nagle z miejsca gdzie dziewczyna została wbita zaczęła emanować energia. Pojawił się błysk a skała wybuchła. Kobieta nadal stała przyglądając się. W miejscu gdzie przed chwilą znajdowała się skała stała rozwścieczona Arisa.
- Nie oszukuj się... może się go zapytamy.
Obok kobiety pojawił się blond włosy mężczyzna. Był to brat Arisy - Ryouhei.
______________________

Moc dziewczyny nie zmieniała się więc nikt nie mógł przypuszczać co się teraz z nią dzieje.