Max siedział na fotelu, podpierał się jedną ręką i patrzył na Mayu. Kiedy Keiji wszedł do pokoju i poinformował go o aktualnym stanie technicznym Holographic Creatora, Iester mruknął tylko dając znak, że zrozumiał. Po chwili poczuł, że energie Shigeru i Sandry przemieściły się gdzieś na półwysep Zyonaf natomiast energia Arisy nadal znajdowała się na pustyni. Chłopak nie przejął się tym. Max spojrzał na Keijiego kiedy ten zadał pytanie.
-Zajmujemy się Mayu.
Nagle na półwyspie Zyonaf oraz na pustyni chłopak poczuł niezwykle duże energię. Zaniepokoiło to Iestera lecz po chwili trochę się uspokoił kiedy wyczuł, że energia na pustyni to Ryu. Uspokoił się dopiero całkowicie kiedy energia na półwyspie powróciła do normalnego poziomu.
-Ciekawe w co ten Shigeru się znowu wpakował.

Hanako została na piętrze. Schowała się w pokoju brata i położyła na łóżku. Shiranui natomiast zszedł na dół za Keijim lecz zorientował się, że iskrząca kula nadal nawiedza salon więc postanowił znaleźć schronienie w kuchni.

Wyczuliście ogromną energię na równinach.

Keiji czując energię na równinach uśmiechnął się. Uznał, że będzie to dobry moment na sprawdzenie jego poziomu na tle innych wojowników. Bez słowa zniknął z domu teleportując się na równiny.

Arisa pojawiła się w domku. Podeszła do Mayu bawiącej się pluszakiem. Kucnęła i uśmiechnęła się do dziewczynki. Nim zdążyła wstać podbiegł do niej Shiranui, który... wskoczył jej za bluzkę. Dziewczyna była trochę zaskoczona i nie bardzo wiedziała co robić. Po chwili fanserwisu dla kota zwyczajnie wyciągnęła go i położyła na podłodze. Sama wstała i spojrzała na Maxa.
- Dzięki. Te moce są świetne. Wybacz, ale teraz pójdę się umyć. - powiedziała i udała się w stronę łazienki.

Keiji w trochę zepsutym humorze pojawił się w domku. Zignorował zarówno Maxa jak i Mayu, i pewnym krokiem ruszył w stronę łazienki. Był zdenerwowany. Nie sprawdzając nawet czy ktoś jest w pomieszczeniu otworzył drzwi. Pech chciał, że właśnie z wanny wyszła Arisa. Dziewczyna miała się już ubierać. Była zaskoczona, gdy nagle drzwi się otworzyły. Stali krótką chwilę patrząc na siebie, jakby nieświadomi tego, co się stało. W pewnym momencie oczy Arisy zaczęły przybierać dość dziwny kształt. Wyglądało to jakby w tej chwili chciała zabić chłopaka. Keiji szybko odwrócił się i zamknął oczy.
- Wy... Wybacz.
- Czy nikt nie nauczył cię pukać?
Chłopak bez słowa zamknął drzwi i udał się ponownie do salonu. Nadal lekko poddenerwowany usiadł na kanapie. Milczał. Kilka minut potem można było usłyszeć, że drzwi od łazienki zamykają się, a ktoś wbiega po schodach na górę. Była to Arisa, która udała się do swojego pokoju.

Max siedział w fotelu, był trochę zamyślony. Shiranui wskoczył na stolik i zaczął przyglądać się Iesterowi, ogon kota ciągle się poruszał. Chłopak spojrzał na zwierzę.
-Dlaczego to zrobiłeś?
Kot odpowiedział mu głośnym miałknięciem.
-Dlaczego wskoczyłeś jej za bluzkę?.
Kolejne głośne miałknięcie.
-To nie był dobry powód.
Max wstał i ruszył w stronę kuchni, po drodze przejeżdżając ręką po główce Mayu. Kiedy był już na miejscu, nalał sobie Coli i zaczął wyglądać przez okno; dopiero teraz zauważył nowo wybudowany budynek, który został ochrzczony numerem jedenaście.
(Ciekawe któż tam ma zamiar zamieszkać.)
Chłopak dopił napój, po czym wyszedł z kuchni, wszedł na piętro i skierował się do swojego pokoju. Na łóżku leżała Hanako i czytała jakąś gazetkę. Iester usiadł obok siostry.
-Tak właściwie to co robiłeś kiedy ja byłam w zaświatach?
-Podróżowałem z Shigeru między wymiarami i trenowałem.
Hanako podniosła się i usiadła obok brata.
-Pewnie widziałeś dużo ciekawych rzeczy, musisz mi kiedyś poopowiadać.
-Dobrze, że mi przypomniałaś.
-O czym?
-Przepraszam.
-Ale za co?
Max nie odpowiedział, przytulił siostrę i wyszedł z pokoju. Zatrzymał się przed drzwiami prowadzącymi do pokoju Arisy. Zapukał.
-To ja. Mogę wejść?
Jeżeli dziewczyna mu pozwoli, chłopak wchodzi do środka i zamyka drzwi. Po krótkiej chwili odwraca się i podchodzi do Tomoyuki.
-Ja... Ja chciałem cię przeprosić. Musiałaś cierpieć przeze mnie ponieważ nie zdołałem uchronić cię przed Evil Shigeru. Przepraszam.

Jeżeli jednak nie zostanie wpuszczony do pokoju Max wraca do salonu i próbuje podenerwować Mayu zabierając jej pluszaka.

Shiranui natomiast zwiedza powoli cały dom jakby czegoś szukał, ostatecznie wraca do kuchni, wskakuje na parapet i wygląda przez okno.

Kiedy Max prowadził konwersacje z kotem Keiji czuł się trochę nieswojo. Gdy Iester zapytał zwierzaka, czemu wskoczył za bluzkę Arisy mężczyzna tylko przełknął ślinę jakby z strachu. W końcu on sam przed chwilą miał lepszy widok na 'to wszystko'. Zanim Max ruszył na piętro na dół zeszła Arisa. Minęli się na schodach. Iester udał się do pokoju siostry, Arisa natomiast usiadła w salonie. Keiji czuł lekki lęk przed dziewczyną. W końcu nie mógł przewidzieć jej reakcji, po tym co się stało. W zasadzie on sam nie widział w tym nic szczególnie dziwnego, byli dobrymi przyjaciółmi. To po części on znał dziewczynę najdłużej. Jednak jak mogła zachować się po takim wydarzeniu, gdy nie widziała go ponad rok? To co kłębiło się w głowie blondynki było dla niego ogromną zagadką. Gdy Tomoyuki przeniosła wzrok na postać fuzyjną ta automatycznie wyprostowała się i położyła ręce na kolanach. Arisa w zasadzie nie była zła, ani zbytnio zawstydzona. Miała świadomość, że to Keiji czuje się gorzej niż ona. Postanowiła wykorzystać ten fakt.
- Więc jak? - zapytała.
Keiji o mało nie podskoczył.
- Więc jak... z czym?
- Będąc tak długi czas w kosmosie zapewne nie widziałeś kobiety.
- Tak... W zasadzie jest wiele ras humanoidalnych. Choć... nieważne.
Nastała chwila niezręcznej ciszy.
- Więc jakie są?
- Co... Co jakie jest?! - zapytał głośniej najwidoczniej zdziwiony.
- No wiesz... Jakie są moje... nie są za małe?
Chłopak przełknął ślinę i powoli przeniósł wzrok na biust Arisy. Ta szybko odwróciła się zasłaniając mu ten widok.
- Nie pamiętasz już? Przed chwilą widziałeś je praktycznie w całej okazałości.
- Tak, ale... Nie wypada... Argh... Robisz to specjalnie, prawda?! Są odpowiednie, ładnie wyglądają! Zadowolona?! - mężczyzna wstał gwałtownie z kanapy i nerwowym krokiem udał się do kuchni.
Chwilę temu zdążył ochłonąć po akcji na równinach, a już prowokuje go Arisa. Wyciągnął z lodówki butelkę z jakimś napojem i momentalnie wypił zawartość. Przypomniał sobie, że miał udać się wcześniej do łazienki, jednak ta była zajęta. Wybiegł z kuchni i udał się do toalety. Arisa widząc tą reakcję tylko szeroko się uśmiechnęła. Chwilę po tym do salonu zszedł Max, który nie zastał blondynki w jej pokoju. Zabrał córce Shigeru jej zabawkę. Dziewczynka przez chwilę patrzyła na Iestera lekko zdziwiona. Nie trwało to jednak długo. Chwilę po tym wybuchła płaczem. Łzy spływały jaj po policzkach, a ona sama zrobiła się czerwona na twarzy. Arisa westchnęła i wstała. Podeszła do Mayu. Wzięła ją na ręce i zaczęła uspokajać. Zabrała nawet Maxowi pluszaka oddając go właścicielce, jednak ta najwidoczniej już go nie chciała.
- Jesteś idiotą. Zdawało mi się, że po powrocie się zmieniłeś. Wydoroślałeś, stałeś się poważny, jednak się myliłam. - podsumowała.
Mayu długo jeszcze płakała. Była całą czerwona i spocona. Arisa widząc to postanowiła przebrać ją w jakieś świeże ciuchy, jednak takowych raczej w tym domu nie było, jednak nie zaszkodzi poszukać. Po kilku minutach coś jednak znalazła. Postanowiła przebrać dziewczynkę w salonie. Przepocone ubranka wrzuciła do kosza na rzeczy do prania. Mayu ponownie zaczęła się bawić maskotką, a Arisa usiadła na kanapie. Z łazienki wyszedł Keiji, który również usiadł w salonie, starał się nie utrzymywać kontaktu wzrokowego z blondynką.

Kiedy Mayu zaczęła płakać, Maxowi zrobiło się trochę głupio. Po chwili Arisa zaczęła na niego krzyczeć przez co zrobiło mu się jeszcze bardziej głupio.
Usiadł w fotelu, odwrócił głowę i strzelił ledwo widocznego facepalma nad własną głupotą. Przez chwilę rozmyślał nad tym jak wielkim jest idiotą po czym odwrócił głowę i zaczął przyglądać się Arisie. Chciał coś powiedzieć, rozpocząć rozmowę, lecz nie wiedział co teraz dziewczyna o nim myśli i jak zareaguje. Po chwili dostrzegł, że Keiji w przeciwieństwie do niego, stara się unikać wzroku Arisy. Po chwili Iester również odwrócił wzrok, otworzył delikatnie usta jakby chciał coś powiedzieć ale po chwili je zamknął.
(Idiota! Jesteś idiotą! Co ci przyszło do głowy żeby sprawdzać reakcję Mayu na zabranie jej pluszaka?! Przecież jej reakcja była oczywista! Każde dziecko by tak zareagowało.)
Im dłużej myślał nad tym co przed chwilą zrobił, tym bardziej był na siebie wkurzony. Zacisnął pięść, chciał coś zniszczyć. Po chwili jednak trochę się uspokoił, rozluźnił pięść i zaczął cicho stukać palcami o oparcie fotela. Spojrzał ponownie na Arisę jakby chciał się upewnić czy nie dostrzeże w jej oczach żądzy mordu.
-Ariso, tak właściwie to gdzie udali się Shigeru i Sandra?
Wstrzymał oddech czekając na odpowiedź.

Arisa spojrzała na Iestera. W zasadzie była przy całej rozmowie na pustyni, ale nie do końca widziała, gdzie się dokładnie udali. Choć poziom mocy Shigeru był wyczuwalny i łatwo można było się domyślić, że właśnie jest w trakcie walki dziewczyna niezbyt się tym przejęła.
- Przybyło kilkoro wampirów, którzy rzekomo byli jej rodziną. Chwilę po tym pojawił się również Shigeru, który spokojnie obserwował z pewnej odległości. Przybysze obwieścili, że Sandra musi z nimi wrócić do jakiejś rezydencji, na jakimś półwyspie, ale nie pamiętam dokładnie. Była mowa o zaginionych rodzicach, śmierci dziadka i nowej rodzinie Sandry. Jeden z wampirów niezbyt dobrze zareagował na wieść o tym, że Sandra ma męża i dziecko. Nie powiem, był niczego sobie, jednak jak dla mnie odrobinę za nerwowy. Tak czy inaczej wyszło na to, że potrzebują jej pomocy. Wtedy Shigeru podszedł bliżej. Wydawać by się mogło, że zaraz zacznie się walka, jednak Shigeru postawił im ultimatum. Albo poleci tam z Sandrą, albo mogą zapomnieć o jej pomocy. Gdy miałam iść z nimi portal zamknął mi się przed nosem... wkurzające dupki!
Keiji nie spoglądając nawet na Arisę wysłuchał całej opowieści. Mayu natomiast słysząc lekką irytację w końcówce wypowiedzi blondynki zaczęła się śmiać.

Kiedy Mayu zaczęła się śmiać, Max spojrzał na dziewczynkę, a po chwili znowu przeniósł wzrok na Arisę i sam lekko się uśmiechnął.
-Mam nadzieję, że długo z tymi wampirami bawić się nie będą.
Max wyszedł z salonu i udał się na chwilę do kuchni. W tym czasie do salonu przyszła Hanako, rozejrzała się po czym usiadła w fotelu, w którym wcześniej siedział jej brat. Max wrócił do salonu, w ręku trzymał szklankę z Colą. Spojrzał na Hanako siedzącą w jego fotelu, wydawało się, że jest na nią zły. Dziewczynka myślała, że Iester będzie próbował ją zrzucić i chciała już ustąpić mu miejsca lecz ten wzruszył tylko ramionami i zajął miejsce na kanapie obok Arisy. Wziął kilka łyków, po czym odstawił szklankę na stolik.
-Domyślam się, że po tym jak zamknęli ci portal przed nosem, zaczęłaś medytację w celu wejścia do świata wewnętrznego. Udało ci się poznać imię zanpakutou?

Arisa zerknęła kontem oka na przyjaciela. Przez chwilę siedziała w ciszy. Najwidoczniej nad czymś rozmyślała.
- Tak, udałam się do swojej podświadomości, a co do poznania imienia Zanpakutou to tak po części. Nie chce mi się zbytnio tłumaczyć. Ale dziękuję ci za te moce.
Keiji siedział w ciszy.

Max siedział i spokojnie pił napój. Co chwila spoglądał na każdą z zebranych tu osób. Ciągła cisza go trochę denerwowała. W pewnym momencie Hanako odwróciła się do Keijiego.
-Kieiji, zabierzesz mnie kiedyś na jakąś ciekawą planetę?
Max w tym czasie dopił napój i odniósł szklankę do kuchni. Po krótkiej chwili wrócił i stanął na środku salonu.
-A może byśmy poszli do miasta? Do jakiejś restauracji albo tak po prostu pospacerować?
Nagle odwrócił głowę w stronę okna.
(Ksero wrócił. Myślałem, że dłużej go nie będzie.)
(Może się stęsknił za Shigeru. Czasami wydaje mi się, że on chce być na siłę przyjacielem Nakatoniego.)
Iester wziął na ręce Mayu. Miał nadzieję, że dziewczynka nie gniewa się na niego za tą akcję z pluszakiem. Spojrzał na przyjaciół.
-To jak? Idziemy gdzieś czy siedzimy w domu?

Keiji uśmiechnął się słysząc pytanie Hanako.
- Wiesz, że nie mam już statku, nie? Nie ma problemu w teleportacji, ale dlaczego akurat mnie o to pytasz?
W międzyczasie Max wziął Mayu na ręce i zadał kolejne pytanie. Mężczyzna nie czekając podniósł się z kanapy i wyszedł an zewnątrz czekając na resztę przed domem.
Arisa natomiast podeszłą do Maxa. Wręcz zabrała mu małą Mayu.
- Jest już wystarczająco duża, aby sama mogła chodzić. Nie sadzisz? Poza tym nie wydaje mi się, abyś był odpowiedzialnym opiekunem. - dodała również wychodząc na zewnątrz.
Córka Shigeru trzymając Blondynkę za rękę również opuściła dom robiąc małe kroczki.

Hanako uśmiechnęła się słysząc odpowiedź Keijiego.
-Bo zwiedziłeś ich tak dużo, że na pewno znasz jakąś ciekawą.
Po chwili Arisa zabrała Maxowi Mayu. Iester był lekko zdziwiony. Dobrze wiedział, że Mayu daje radę już sama chodzić i nie miał zamiaru jej nosić. Hanako w tym czasie wstała z fotela, chwyciła brata za rękę i wyciągnęła go z domu.

Keiji wraz z Mayu i Hanako pojawił się w domku. Położył córkę Nakatoniego, która spała. Udał się do kuchni wyciągną z lodówki coś do jedzenia i na szybko to podgrzał.
- Tu masz coś, jakby zgłodniała. Pieluchy w razie czego znajdziesz, nie? Najlepiej jednak siedź cicho, nie zbliżaj się do niej i daj jej spać. Wtedy wszystko powinno być dobrze. Jakby naprawdę się coś stało to idź po kogoś z osiedla. Yoh mieszka niedaleko. - wytłumaczył wszystko Hanako, po czym zniknął.

Shigeru i Sandra pojawili się w domu. Iester był odrobinę zły, że przyjaciele zostawili jego córkę z ośmiolatką. W końcu zostawili dziecko pod opieką drugiego dziecka. Nakatoni wiedział o tym, zanim jeszcze pojawił się w domu. W końcu wyczuwa energię znajomych bez większego problemu. To zazwyczaj Max miał z tym trudności. Przynajmniej tak było kiedyś... kiedyś wszystko wyglądało inaczej. Jednak to nie czas na wspominanie. Chłopak podszedł do śpiącej córki i usiadł obok. Sandra natomiast spojrzała na swoją rodzinę z uśmiechem na twarzy, po czym podeszła do Hanako.
- Wiesz może, po co reszta poleciała?
- Jak to po co? Nie zauważyłaś, że każdy z wojowników chce być czymś na wzór superbohatera pomagającego ludziom, więc wykonują te wszystkie zadania i odzywają się w sprawie ogłoszeń? Zarówno Max, Keiji, Arisa jak i reszta... Rayem, Toshi, Viego i Yoh. Strata czasu.
- Nie mów tak. Pomaganie ludziom jest dobre.
- Może i tak, ale czy nie lepiej spędzić czas z rodziną? Ja jakoś nigdy nie wykonałem żadnego z tych zadań.
- Więc może czas najwyższy? Zresztą, możemy zrobić to razem.
- Nie mam zbytniej ochoty. Wolę zostać w domu.
W tym momencie do Shigeru podszedł Shiranui. Chłopak wziął kotka na ręce i podszedł do żony. Sandra nachyliła się i zaczęła zabawę z kotkiem. Po krótkiej chwili Iester postawił zwierzę i ponownie usiadł obok śpiącej na kanapie córeczki.

Zarówno Shigeru jak i Sandra poczuli energię, która pojawiła się w pobliżu gór. Iester nie miał najmniejszego zamiaru interweniować w tą sprawę. W końcu na Terrze jest tylu potężnych wojowników, którzy tylko czekają, aby pomóc ludzkości narażając swoje życie. Każdy z nich chce pokazać się z jak najlepszej strony i stać się bohaterem. Większość żyje walką z coraz silniejszymi przeciwnikami. Nakatoni nie należał do żadnego z tych typów. Wolał spędzić czas z rodziną. W końcu Terra nie była jego rodzinną planetą, dlaczego miałby się o nią martwić? Jedynym powodem mogło być to, że tu urodziła i wychowała się jego żona. Tu także ją poznał. Nie przeszkodziło mu to jednak w zniszczeniu znacznej części kontynentu podczas walki z Yohem, który... niedawno powrócił z innego wymiaru. Shigeru nie miał w tej chwili najmniejszego zamiaru ponownie walczyć z Atsuko. Sandra spojrzała na męża. Ten widząc jej wzrok tylko się uśmiechnął.
- Tak. Czuję, ktoś pojawił się nieopodal gór. Nie mam zamiaru przeszkadzać innym wojownikom. Najwidoczniej Keiji, Max i Arisa także na to zlali. Naprawdę wątpisz w potęgę Terrańskich wojowników, że chcesz abym się tam udał?
- Dobrze wiesz, że nie o to chodzi. Wiem, że nigdy nie spieszyłeś się do walki, ale to co teraz mówisz jest...
- Hm?
- To co teraz mówisz sprawia mi ból. Nie jesteś typem człowieka, w którym się zakochałam. Zmieniłeś się... Wiem, że nigdy nie byłeś także zbyt przyjacielski, ale czy kilku z tych 'Terrańskich wojowników' nie uważałeś za przyjaciół? Czy nie walczyłeś dla dobra ludzi i rodziny? Czy nie zależało ci na tym wszystkim? Proszę... Proszę, bądź taki jak kiedyś.
Chłopak już się nie odzywał. Poczuł, że zawiódł swoją żonę. Musiał teraz coś przemyśleć w samotności. Zniknął.

Hanako siedziała w salonie. Przed chwilą wydarzyło się kilka ciekawych rzeczy i prawie zapomniała, że zadano jej pytanie. Spojrzała na Sandrę.
-Pytałaś gdzie oni polecieli. Postanowili wykonać jakieś zadania, nic szczególnie ciekawego.
Nastąpiła chwila ciszy, Hanako wyraźnie się nad czymś zastanawiała.
-Wydaje mi się, że Max nie miał zbytniej ochoty wykonywać zadnia, chciał po prostu wykorzystać ten moment by pobyć sam na sam z Arisą. Albo chciał móc ją obronić gdyby coś poszło nie tak. Ciekawe nie uważasz?
Wstała z kanapy, z której od momentu wyjścia Kejiego nie wstawała, po czym podeszła do okna.
-Jak myślisz? Oni też będą kiedyś mieli dzidziusia?
Odwróciła się od okna, patrzyła na Sandrę oczekując odpowiedzi.

Sandra zerknęła na Hanako, gdy ta zaczęła mówić. Wysłuchała dziewczynki, po czym się uśmiechnęła. W zasadzie rozbawiło ją to co Iesterka powiedziała.
- Sądzę, że z Arisą nie pójdzie mu zbyt łatwo i to ona będzie go bronić. Ciekawe, nie uważasz? - zapytała, po czym zaczęła się śmiać.
- Poza tym, czy tu nie jesteś zbyt młoda aby wnikać w takie rzeczy? Twój brat jest już dorosły i to jego życie. Wiem, że zdajesz sobie sprawę z tego wszystkiego, ale czasem jednak jest lepiej coś przemilczeć.
Dziewczynę naprawdę zaskoczyło ostatnie pytanie byłej księżniczki.
- Cóż... to co ja myślę nie ma nic do rzeczy. Wszystko zależy od nich. Choć uważam, że kolejny szkrab w 'naszej' wielkiej rodzinie by nie zaszkodził Wręcz przeciwnie, Mayu miałaby się z kim bawić. Nie do końca wiem jakie relacje panują między Arisą, a twoim bratem, ale zdaje mi się, że na dzidziusia będziemy musieli jeszcze długo poczekać, jeżeli w ogóle się doczekamy. Bo widzisz... życie nie jest takie łatwe. Relacje między dorosłymi często ulegają zmianie.
Gdy skończyła mówić poczuła, że Shigeru udał się w góry. Uśmiechnęła się i odetchnęła z ulgą. Przez chwilę sama miała ochotę się tam wybrać. Nie wiedziała, co skłoniło jej męża do takiej decyzji, ale była zadowolona. Był to prawdopodobnie pierwszy krok w jego 'powrocie do normalności'.

Hanako leżała w salonie na kanapie, miała kilka rzeczy do przemyślenia. Z zamyślenia wyrwał ją Shiranui, który wskoczył na szafkę strojącą obok, tym zrzucając z niej wazonik. Dziewczynka spojrzała na kota.
-Następnym razem musisz bardziej uważać.
Kot odpowiedział jej głośnym miałknięciem, wydawało się, że zrozumiał. Hanako wstała z kanapy i odstawiła wazonik, który na szczęście się nie stłukł, z powrotem na szafkę. Poszła na piętro, do pokoju. Położyła się na łóżku. Długo leżała i patrzyła w sufit, jednak w końcu dopadł ją sen. Nie wiedziała ile spała. Postanowiła odszukać Sandrę i pozadawać jej trudne pytania. Kiedy już ją odnajdzie, podchodzi do niej i pyta:
-Zastanawiałaś się kiedyś co by było gdybyś nigdy nie poznała Shigeru?

Sandra w między czasie wzięła na ręce Mayu, która chwilę temu się obudziła. Stanęła przy oknie i wraz z córeczką spoglądała w niebo. Odwróciła wzrok, gdy podchodzi do niej Hanako i zadaje pytanie. Dziewczyna dość dobrze zna księżniczkę i wie, że uwielbia zadawać ludziom trudne pytania. Właśnie dlatego Sandra postanowiła zniweczyć jej plany. Choć pytanie na pozór może wydawać się trudne to odpowiedź jest prosta.
- Nie. Nie zastanawiałam się. - powiedziała z uśmiechem.
Ponownie odwróciła się w stronę okna, po czym pocałowała córeczkę w główkę.
- I na szczęście nie muszę tego robić. - dodała, aby uniknąć kolejnych pytań ze strony Hatsutoku.
Postanowiła, że tym razem to ona zada pytanie Hanako. Odeszła od okna i siadła na kanapie. Postawiła Mayu na ziemi. Dziewczynka zaczęła chodzić stawiając naprawdę małe kroczki. Oczywiście chwytała się różnych mebli, by nie upaść. Sandra spojrzała na córkę, po czym się uśmiechnęła. Szybko przeniosła wzrok na Iesterke.
- Nie myślałaś nad tym, aby udać się do szkoły? Zapewne na Iesterii uczyłaś się. Edukacja jest ważna w życiu. Spójrz choćby na... twojego brata. Widać, że nie skończył szkoły.

Hanako przyglądała się Mayu przemierzającej pokój.
-Trochę nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że jeżeli już to wrócę na Iesterię i tam skończę szkołę. Chyba już mnie tak bardzo tam nie ścigają.
Dziewczynka spojrzała w okno i westchnęła.
-Jak myślisz, kiedy wrócą?

W tym czasie do pokoju wszedł Shiranui, który nie mogąc znaleźć nic lepszego do roboty postanowił poprzeszkadzać Mayu ocierając się o nią.

Pomysł Shiranuiego skończył się dla niego źle. Dziewczynka czując, że coś ją zaczepia zatrzymała się i spojrzała na przyczynę. Widząc kotka chwyciła go niezdarnie w ręce. Po chwili zaczęła 'bawić' się jego pyszczkiem zmieniając mu kształty, jak w jakiejś kreskówce. Pomimo swojego wieku bardzo mocno trzymała kotka.
Sandra zajęta rozmową z Hanako nie widziała tego, co jej córeczka wyprawia z biednym kotkiem. W takim wypadku nie mogła zareagować. Również spoglądając w okno postanowiła odpowiedzieć młodej Iesterce.
- Nie mam pojęcia. Musimy wierzyć, że wszystko pójdzie dobrze i wszyscy wrócą cali i zdrowi. To, kiedy to zrobią nie ma większego znaczenia. Choć nie ukrywam, że byłoby miło spędzić więcej czasu razem. Ale zawsze ktoś wpadnie na jakiś pomysł, albo coś nam przeszkodzi... - dziewczyna umilkła.

Biedny Shiranui próbował się jakoś wyrwać Mayu, lecz dziewczynka trzymała go zbyt mocno, dlatego pozostało mu tylko czekać, aż ktoś się odwróci i zauważy co się dzieje. Kilka razy próbował miauknąć ale córka Nakatonich sprawnie mu to utrudniała zmieniając kształt jego pyszczka.
Hanako natomiast stała przed oknem i rozmawiała z Sandrą.
-W takim razie jak tylko znajdziemy chwile czasu wybierzemy się na piknik!
Dziewczynka odwróciła się na pięcie, chciała wyjść z pokoju by wziąć sobie coś do picia jednak zatrzymała ją scena, która cały czas rozgrywała się za ich plecami. Dziewczynka wyglądała na zdziwioną gdy patrzyła na Mayu rozciągającą pyszczek biednego kotka.
-Nie wiedziałam, że Shiranui jest taki giętki.

Sandra słysząc ostatnie słowa Hanako odwróciła się i postanowiła sprawdzić o co chodzi dziewczynce. Gdy zauważyła Mayu 'bawiącą' się kotkiem postanowiła uwolnić Shiranuiego. Podeszła do córki, otworzyła przed nią dłoń, w której pojawiła się niewielka kula KI. Zafascynowana dziewczynka zaczęła się śmiać wyciągając ręce do energii tym samym puszczając zwierzaka.
- Eki! Eki! - krzyknęła.
Gdy kotek był już wolny Sandra zamknęła dłoń i wzięła córkę na ręce. Wyczuła, że walka w górach dobiegła końca. Odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się. Siadła na kanapie i zaczęła bawić się z Mayu. W pewnym momencie spojrzała na Hanako.
- A wracając do szkoły na Iesterii... Jacy byli twoi rodzice? Jak król poznał drugą żonę? Oczywiście jeśli nie chcesz nie musisz odpowiadać. Wiem, że to może być ciężkie. Ja swoich przez wiele lat nie pamiętałam, więc rozumiem twój ból. Jednak dzięki rozmowie ty nie powinnaś zapomnieć o swoich rodzicach.
Sandra czekała na odpowiedź Hanako i powrót męża do domu.